Chapter 23

210 6 0
                                    

Her POV

The next thing I knew, I was in a room with white colored walls. My eyes felt heavy. It was as if I've been sleeping for so long. My body felt sore as well. Para bang may mabigat na nakadagan sa akin. Despite that, I tried my best to look around.

"Thank, God! Please call the doctor," that was my mom's worried voice. I can't fully open my eyes, because the light was blinding me. Dahan-dahan ay sinubukan kung dumilat. And I was shocked to know who were the people inside this room, with me.

Si Papa ay tumayo mula sa pagkakaupo sa sofa. Suot-suot pa rin niya ang hospital gown na palatandaang hindi pa siya nadi-discharge. Inalalayan naman siya ni mama na aligaga sa pagtawag sa doctor.

Sinubukan kung magsalita. But all that I could form was a rasp groan. My throat felt sore. Siguro'y dahil sa sobrang pag-iyak.

Kahit mahirap ay sinubukan kong maupo. Terrence and Therry ran to my aid. Ngunit kahit na may parang kumatok sa puso ko, dahil sa kabaitang ipinakita ni Therry, ay itinulak ko palayo sa akin ang kamay niya. I know I'm being rude. Ako dapat yung nagpapakumbaba. Ako yung may kasalanan sa kaniya. But the hell I care? Kaniyang-kaniya na ang putanginang asawa niya!

Dahil sa naalala ay nabaling ang tingin ko sa kaniyang tiyan. Therry seemed to realize something from my stare, thus, she slowly covered her stomach with her arms. Due to that, ibinaling ko sa kaniyang maamong mga mata ang aking tingin nang nakataas ang kanang kilay ko.

"Why are you here?" I asked her, with my tone as cold as the atlantic. "After learning what h-happened, I urged Terrence to bring m-me with him sa pagpunta niya rito-" Her eyes were showing sincerity. She seems to be tensed. There she goes again with her mannerism. Pinaglalaruan niya ang kaniyang mga daliri habang hindi makatingin sa akin ng deretso.

"What for? Para ipamukha sa akin na talunan ako?"

"No, no! It's not like that." Sinubukan niyang abutin ang mga kamay ko pero pinigilan siya ni Terrence.

"I think it's better if we go home already, Therry. She needs to rest," seryosong sabi ni Terrence sa kapatid. Therry looked at her brother with pleading eyes.

"Salamat sa pagbisita sa anak ko. Pero mas makakabuti nga kung umuwi na lang kayo," that was my Mom. She was trying to say it as polite as possible. Napayuko si Therry at humingi ng tawad sa mga magulang ko.

"Sorry Jaimee, for being here. I was just really worried. Gusto ko lang malaman mo na wala kong intensyon na masama." Lumapit siya sa akin at malumanay na hinawakan ang kanang kamay. Guilt crept in me, kaya hinayaan ko na lang siya. "I really want us to stay as friend, but I respect your decision. Please take care of yourself... and your baby." She smiled.

Nanlalaki ang mga mata ko sa narinig. Right, my child! Napahawak ako sa tiyan ko at hinaplos ito nang marahan.

"Ang anak ko? Kumusta ang anak ko?" I was starting to be hysterical after remembering the bloody scene I had saw before I fell unconscious.

"Calm down. You're child is okay," that was from Papa. His voice devoid of any emotions I can think of.

"Salamat sa pagpunta. Paumanhin rin kung kailangan namin kayong pauwiin na. I have to talk with my family. I hope you understand." Papa shake Terrence hands."No worries sir. Kami po ang humihingi nang paumanhin sa abala," that was Terrence. He was so formal in front of my father. Akala ko nga'y ibang Terrence ang kaharap namin ngayon. He was far from the Terrence I know.

"Therry, let's go." Therry looked at me one last time. Her face was etched with hesitation. It was as if she was having war with herself. "You should tell him. You both need to clear things out." That was her last words for me. Gusto kong paniwalain ang sarili ko na nang-iinis siya. But that would be a lie. Kaya rin hindi ko tuluyang magawang magalit kay Therry. She's just so nice. If only we have met in a different circumstances, Kylie, Therry and I could have been the best of friends.

"Since when?" napukaw ako sa aking iniisip nang marinig ang malamig at may halong galit na boses ni Papa. Ilang minuto na pala no'ng umalis sina Therry.

Ibinaling ko ang tingin sa kay Papa at parang gusto nang tumakbo ng kaluluwa ko sa galit na nakikita ko sa mga mata niya. He clenched his fist tightly. Kung maaari ay gusto ko na lang matunaw, na parang kandila, sa aking kinauupuan ngayon din.

"Sabihin mo kung gaano katagal mo nang pinapahiya sa lahat ang pamilyang ito!" Napapikit ako sa sigaw ni Papa.

"P-pa," pang-aalo ko. Sinubukan kong tumayo at naglakad papalapit sa kaniya ng may nanginginig na mga binti. Kung sasampalin man niya ako ngayon, o sasaktan, okay lang kasi deserve ko naman iyon.

"Jaimee, you have disappointed me so much!"

"Tama na, Javier. Buntis ang anak mo, kung nakakalimutan mo!"

I stopped from my attempt. Napatitig ako sa mga magulang ko na ngayo'y nagsasagutan dahil sa kagagahan ko. I can't remember if  Papa ever did raise his tone to mama this way. Ngayon lang.

"Kung hindi natin pangangaralan, hindi ito titino. Ano na lang ang mukhang maihaharap natin sa iba, ha?!" nanggagalaiti na sigaw ni Papa kay Mama.

"Mali ang ginawa ng anak natin, oo. At galit din ako sa kaniya! Kung pwede lang ay kakalbuhin ko yan ngayon din nang magtino!" sigaw ni Mama pabalik kay Papa habang itinuturo ako.

"Pero buntis si Jaimee. Andiyan na yan. And she almost lost her child! Di ba pwedeng intindihin muna natin siya ngayon?" Mama broke into tears.  Hindi ko na rin napigilan ang pagbuhos ng mga luha ko sa nakikita.

See that, Jaimee? 'Yan ang napala mo sa tanginang pagmamahal na 'yan!

Gusto kong lapitan sina Mama at Papa. I want to hug them and ask for their forgiveness. Pero feeling ko wala akong karapatan. Feeling ko napakarumi ko, kaya hindi ko dapat sila lapitan.

"S-sorry, ma, p-pa. Sorry for being a disappointment all my life."

Napatingin sila sa aking dalawa. Mama cried even harder because of what I said. Si Papa naman ay napatingala na lang habang mariin na pumikit.

"Sorry kasi hindi ako naging mabuting anak. Sorry. Sorry." Hindi na ako halos makahinga dahil sa pagiyak. Marahas kong pinupunas ang bawat tulo ng luha ko. I'm so done with crying.

Mama went to me and hugged me tight. "Shhh. Don't say that, honey." Marahang hinahaplos ni mama ang buhok ko. Napakapit ako sa kaniya dahil sa panghihinang nararamdaman. Mama's touch was calming.

"Martha, go home and prepare for the things we might need. We'll fly away right after Jaimee and I are discharged by our doctors," seryosong wika ni Papa bago lumabas ng silid.

His Legal and Illegal wife (COMPLETED)Where stories live. Discover now