Embracing His Downfall (Archangel Series #2)

Kabanata 39

Nang bumalik siya ay parehas nila akong inalalayan para makaupo at makainom ng tubig. Napapikit pa ako ng maramdaman ang malamig na tubig na dumaloy sa lalamunan ko pababa sa sikmura. I drink the water in just a three gulped. Relief flood through me when the cold water caress my dry throat.

"Gusto mo pa ba ng tubig?" tanong ni Heather at dahan dahan naman na akong umiling.

I sigh and tried to clear my throat to speak. I sigh when I feel I can talk already.

"Salamat. Pasensiya na at pinag-alala ko kayo. Hindi ko alam na ganoon ako katagal na nakatulog." mahina kong saad at napangiti naman silang dalawa ng marinig na kaya ko nang magsalita.

"Ayos lang iyon, Astrid ang mahalaga ay nakabalik ka na ngayon. Everyone would be happy to know that you're finally awake now." si Ingrid.

"Maraming naghihintay sa pag-gising mo. Kung gusto mo---"

"Kaya ko na naman." pagputol ko sa kanya dahil mukhang hindi ko na yata kayang manatiling nakahiga lang rito. Wala naman na akong maramdamang sakit. Mukhang mahina lang ang buo kong katawan pero alam kong mabilis itong babalik.

Mukhang nakahiga nga lang ako rito ng matagal dahil ramdam ko ang sakit ng likod ko.

"Oh? Kaya mo nang maglakad ngayon?" nagdududang tanong ni Heather at tinignan ako na parang sinusuri. Tumango ako at napahinto ng sandaling nahinto ng mahilo bigla.

"Sa t-tingin ko..." sagot ko at huminga lang ng malalim sa akin ang dalawa.

"Ikukuha kita ng makakain mo para bumalik ang lakas mo. Kailangan mong kumain bago ka makaalis rito." si Ingrid at mabilis kaming iniwan para kumuha ng pagkain.

"Huwag mong pilitin ang sarili mo, Astrid. Makakapaghintay ang lahat." si Heather.

But I can't wait to see him anymore.

I smiled in my mind when his image flash suddenly. Kumunot ang noo ni Heather at agad kong kinagat ang pang-ibabang labi ko para hindi niya ako mahuli.

Nang makabalik si Ingrid ay agad na akong kumain dahil hindi na talaga ako makapaghintay na makatayo at makita siya. Even my heart is screaming for him too. It's pounding loudly inside my chest. Ang isip ko ay ang imahe niya lang naman ang laman. Nagsisimula ng magwala ang sistema ko kahit iniisip ko lamang siya.

Halos masamid pa nga ako ng maalala ang paghalik ko sa kanya para lang maibalik siya sa sarili niya. My cheeks heated and Ingrid and Heather arched their brow at me and I just ignored them

Pagkatapos kumain ay pinaniwala ko pa sila na totoong kaya ko na talagang makapaglakad at kumilos. Tinignan ko pa ang sugat ko sa dibdib at halos umawang ang labi ko ng makitang walang kahit anong bakas roon o peklat na naiwan man lang.

"Sino ang gumamot sa akin?" tanong ko sa kanilang dalawa nang nagsisimula na kaming maglakad.

"Some angels can heal anyone with just laying a finger in their body, but your condition is serious. Bumaon sa dibdib mo ang kakaibang uri ng espada na pinahiran ng lason na walang lunas. Sampung anghel ang gumamot sayo na tumagal ng ilang linggo." saad ni Heather at napasinghap naman ako.

"So I've been in a life threatening death situation through that weeks?" I ask them and they slowly nodded their head. Kita ko rin ang pag-alala na biglang sumagi sa mga mata nila.

"Kaya ganoon na lang ang lubos na pag-aalal namin para sayo, Astrid."

"Pero wala kaming nagawa kaya ang tangi naming nagaya ay magdasal para sa paggaling mo. Sa tingin ko ay prinotektahan ka ni Lovi kahit nasa ibang lugar na siya na nagawa mong makabalik sa amin ngayon." si Ingrid at nanghihina naman akong napatulala ng maalala ang nawalang kaibigan.