Embracing His Downfall (Archangel Series #2)

Kabanata 3

Kabanata 3:
Breathtaking

Tahimik na ang buong paligid at tanging ma-asul na kalangitan, mga puno sa gilid at mga ibon na malayang lumilipad ang tangi kong nakikita pero ito pa rin ako at mukhang tanga na malaki ang ngiti na nakatingin sa pinanggalingan ko.

I can't see him anymore but on how my heart thump so loud and violent inside my chest make me feel that he's still here. I can't remove the smile on my lips. Sa tuwing gagawin ko ay mas lalong lumalaki lang. Huminto siya sa dulo ng kalupaan kanina kung saan kasya ang sasakyan niya. Liliko ako pakanan kaya hindi niya na talaga ako masusundan.

Lumabas siya sa kotse para tignan ang pag-alis ko. He's seriously looking at me while I'm slowly fading away from him that making me lost my breath.

Malakas na ang agos ng tubig rito patungo sa kalupaan na kinanatatayuan ng bahay namin kaya hindi ko na kailangan pang magsagwan. Lumipas ang kinse minutos at kinampay ko na ang sagwan sa tubig para itabi ang bangka sa lupa. Nang makasandal ang bangka sa gilid ay dahan dahan akong gumalaw para makaalis at makatapak sa lupa. Saka sinabit ang lubid kung saan nakakonekta ang bakal sa isang sanga roon.

Pagkatapos ay pinagpag ko ang sarili at naglakad na patungo sa bahay dala ang bag at ilang libro ko. Kunting lakad lang at agad kong natanaw ang isang malaking bahay na gawa ang kalahati sa semento at ang kalahati ay sa kahoy. May kalumaan na ito pero batid kong matibay dahil sa walong taon na pananatili roon ay hindi man lang yung natumba o nasira sa nagdaang mga sakuna at bagyo.

Nag-iisa lang ang bahay namin sa parte ng kalupaan na ito. Liblib ang lugar at ang tapat na kalupaan ay isang gubat. Nasa likod ng kagubatan ang bahay namin kaya masasabi kong tago talaga at ang susunod pang kabahayan ay mahaba pang lakarin bago makita.

I heard a small sounds of ringing bell and I smiled automatically when I recognized who's coming near me.  Hindi nga ako nagkamali ng makita si Arki na humahangos na tumatakbo papalapit sa akin.

Mas lalong lumaki ang ngiti ko ng tatlong segundo at agad niya na akong dinamba para talunan. Nawalan ako ng balanse at natumba dahil sa lakas ng pagtalon niya. Tumatawa akong napasandal sa damuhan at halos sumigaw sa pagdila niya sa mukha ko.

"Ugh Arki!" I groaned when I felt a slightly pain when I fell on the grass but I just laugh. He's too happy to see me.  Mas lalo akong natawa ng maramdaman pa ang mainit niyang hininga sa akin.

"Arki I miss you too!" tumatawa kong sinabi at medyo napapasigaw pa dahil muntik tumama ang dila niya sa labi ko. Mas lalo niya pa akong dinilaan na para bang miss na miss niya ako at tawa lang ako ng tawa sa ginagawa niya. Naaliw dahil ito ang lagi niyang salubong sa akin.

Arki is a siberian husky. His bashy tail is tickling my legs. Maliit pa lang siya ng makita ko sa kagubatan sa gitna ng pangangahoy para sa panggatong namin. He was unconscious at mag-isa lang dahil nabiktima yata ng mangangaso. May sugat siya sa paa ng makita ko na mukhang nabaril ng mangangaso.

I bring him home and heal his wounds. Ilang buwan lang nang gumaling iyon ng tuluyan at matuto siyang makapaglakad. Noong una ay mailap pero dahil sa pag-aalalaga ko ay naging maamo naman at ganito na kalambing ngayon. He was heavy and big now. Halos hindi ko na siya kaya pang buhatin. Kaunti na lang ay kasing laki niya na ako.

He's so tamed and gentle now. Medyo nasasaktan pa ako sa pagapak niya sa tiyan ko dahil sa kabigatan niya ngayon na tinatawanan ko na lang.

"Arki, let me go! Ang lagkit na kadiri!" tawa ko at parang nakuha niya ang sinabi ko. Mas lalo pa akong dinilaan at humalakhak ako sa kakulitan niya.

"Arki let me go! Ano bang kinain mo at ang lagkit lagkit. Kadiri na!" saway ko muli sa kanya at iniwas na ang mukha para di niya na ako madilaan pa.