After being saved from her attempted suicide, Althea takes on her journey of healing, learning to open up and giving herself a second chance as she finds her own valid reason to break free from her sea of despair and live.
Disclaimer: Photos used in this chapter isn't mine. All credit goes to the photographer. I got it from Pinterest. Enjoy reading.
-
I woke up with an unusual light feeling and excitement.
"Good morning." Bati ko sakanilang lahat nang makababa. 8:30 na ng umaga. I was done getting ready. Naghihintay na lamang ako ng oras.
Rất tiếc! Hình ảnh này không tuân theo hướng dẫn nội dung. Để tiếp tục đăng tải, vui lòng xóa hoặc tải lên một hình ảnh khác.
"You'll hang with your friends today, right?" Tanong saakin ng aking nanay. Tumango naman ako. Nginitian niya ako.
"Take care, anak." Sambit niya nang tumayo na ako at aalis na.
"I will." Ang tanging nasabi ko at tuluyan nang umalis. Medyo binagalan ko ang paglakad. Ninenerbyos. Hindi ko alam kung tama ba na payagan ang sariling makawala.
Hindi ko alam kung tama ba o deserve ko ba na tumawa, na unti-unting maging masaya.
"Hi." Iniangat ko ang ulo at nakita siya. Medyo kumampante ang aking pakiramdam. Hinawakan niya ang kaliwa kong balikat ang ngumiti.
"Thanks for coming." Sambit niya. Tumango naman ako.
"Thanks for inviting." Lumapad ang ngiti niya. Sumakay na kami sa kanyang kotse at bumyahe na kami. Wala akong ideya kung saan kami magtutungo ngunit bahala na.
Napuno ng mahihinang tawa mula saakin at halakhak niya ang kotse habang naglalakbay sa destinasyon. Kung ano-anong biro ang sinabi niya. Tila hindi makatotohanan. Nang wala na siyang maisip na biro ay nagpatugtog na lamang kami. Medyo magkalapit ang tipo namin sa musika kung kaya't hindi kami nagtalo sa tugtugin. Pareho kaming sumabay sa liriko at umindayog sa tugtugin.
"Andito na tayo." Huminto kami sa isang building. Maganda ang disenyo ng building at kakaiba.
"I found out that an acquaintance of mine's friend is holding an exhibit of his photographs of his trip. Nilibot niya ang buong Pilipinas para sa project na 'to." Paliwanag niya saakin nang makapasok na kami sa loob ng isang malaking hall. Bumilib naman ako sa sinabi niya.
Inilibot ko ang tingin at namangha sa mga nakita.
"Libot tayo?" Tumango naman ako sakanya. Ganon rin siya at pinauna niya akong maglakad.
Nahahati sa tatlo ang exhibit. Iba't ibang tema. Sa pagkakaintindi ko'y hinati niya sa tatlo ito upang mahati ang mga litrato base sa kinalulugaran nila. Luzon, Visayas, at Mindanao.
Inuna naming ikutin ang parte ng Luzon at namangha sa mga kuha. Mayroong dalawang litrato kada rehiyon. Gaano kaya siya nahirapan na pumili para i-display rito? Hindi ko maisip kung paano. Tinignan ko siya at nakitang nakatanaw siya saakin. Tumaas naman ang kilay ko sa gulat.
Rất tiếc! Hình ảnh này không tuân theo hướng dẫn nội dung. Để tiếp tục đăng tải, vui lòng xóa hoặc tải lên một hình ảnh khác.
