Yüreğimin Ezberi - Victor Nikiforov x OC [DEVAM ETMEYECEK]

⛸Bölüm 17⛸

Şu cosplay çok güzel değil mi? 👆🏻👆🏻

Titreyen ellerim telefonu zar zor tutarken aldığım korkunç haberle yıkıldım.

''Kendisi şu an hastanede. Durumu kritik.''

''Anlamadım? Nasıl olmuş?''

''Araba çarpmış hanımefendi.''

''Ha-Hangi hastane?''

Korkudan dilim tutulmuştu. Konuşamaz hale gelmiştim. Kriz geçirmek üzereydim. Hastanenin adını alır almaz babama haber verdim.

''Baba!''

Babam hızlı hızlı nefes alıp verdiğimi görünce endişeyle ayaklandı

''Ne oldu kızım!''

Gözlerim doldu. Kendimi tutamadım ve ağlama krizine kapıldım. 

''BABA OTABEK'E ARABA ÇARPMIŞ! BENİM YÜZÜMDEN! BENİM YÜZÜMDEN OLDU!''

''Dur dur bir saniye sakin ol!!'' dedi omuzlarımdan beni kavrayarak

''Neredeymiş? Hangi hastane?''

''Ona bir şey olursa kendimi affedemem baba!'' dedim yakasını kavrayarak

Hastanenin adresini verir vermez evden fırlarcasına çıktık ve doğruca hastaneye yollandık. Yol boyunca durmadı içimdeki vicdan azabının gözyaşları. Delirmek üzereydim. Kendime hakim olamayacaktım artık. 

Geldiğimizde babamı arkamda bırakarak tabana kuvvet içeri koştum. Ameliyathaneden çıkan doktorun yakasına yapıştım

''Doktor! O! O iyi mi? Lütfen bir şey söyleyin! Ona bir şey olursa yaşayamam ben! Kardeşim o benim!''

''Çok üzgünüm. Başınız sağolsun. Hastayı kaybettik''

Kolum kanadım kırılmıştı. Onunla birlikte tüm gücüm,elim,kolum,inancım. Sanki onunla birlikte bende ölmüştüm. Kendime olan öfkem daha da büyüyordu içimde. Yere dizlerimin üzerine düşüp deli gibi ağlamaya başladım. Babam beni sakinleştirmek için yanıma koştu. 

''Benim yüzümden! Ben ona böyle söylemeseydim evden hiç çıkmayacaktı! Ben öldürdüm onu ben!''

''Galina. Canım kızım ne olur yapma''

''Baba onu ben öldürdüm!''

Bu vicdan azabı beni kahrediyordu. Tam iyileşiyorum derken neden son darbeyi de vurmuştu hayat bana? Arka arkaya tam dört yüz darbe yemiştim. Bedenim bu yükü kaldıramayacak kadar yaralıydı. 

Artık delirmeme ramak kalmıştı. 

O an, ilk duyuşumda işitsel halüsinasyon olduğuna inandığım bir ses duydum. 

''Galina!'' demişti nefes nefese kalmış endişeli bir ses

Otabek'in sesine benziyordu. Dönüp baktım. Otabek sapasağlam karşımda duruyordu. En az benim kadar endişeli görünüyordu. Hayal görüyorum sandım. Birde ayaklandım ve koşup boynuna atladım. Sımsıkı sarıldım. Bu sefer de sevinçten ağlıyordum. 

''Çok şükür yaşıyorsun!'' dedim gözyaşlarım içerisinde 

O da birden boynuna atlayınca şaşırmış olmalıydı. Elleri sırtımı buldu ve güven verircesine okşadı

''İyiyim ben merak etme''

Ellerimi yüzüne koydum

''Beni çok korkuttun aptal!'' 

Gözyaşlarımı sildi 

''Ağlama. Görüyorsun buradayım''

''Sen tam bir budalasın!'' dedim tekrar sarılarak.