DEVRİM KADINI

devrim kadını | Kalbim Kırıldı

Devrim Kadını

|Kalbim Kırıldı|

Ben aşkın, acının ve Devrim'in kadınıyım.

🖤

Beyaz bir oda. Beyaz bir yatak.

Gözlerim yabancısı olduğu odada bomboş dolaştı. Neredeydim?

Sol duvarın ortasında iki gözlü, demir parmaklıklı bir pencere vardı. Özgürlüğüme vurulan kelepçeleri ilk o an gördüm.

Hava kapalıydı. Güneşli günlerden birindeydim en son. Peki şimdi niçin güneş bulutların ardına gizlenmişti.

Gök gürledi biraz sonra. Şiddetli bir yağmur başladı. Pencerenin dışarıdan camları ıpıslak oldu. Kuşlar uçmadı, bulut bana eşlik ederek gözyaşlarını döktü.

Kördüğüm oldu içim.

Kasvetli hava ruhuma işledi. Kaburga kemiklerimde bir çekiç vardı, her soluğumda canımı yakarak kemiklerimi kırıyordu.

Kalbimde apansız bir ağrı, avuçlarımda kan vardı.

Ellerimi kaldırıp avuçlarımdan beyaz çarşafa damlayan kandan kurtulmak istedim. Geçmiyordu. Ben sildikçe daha çok kanıyordu. Ellerimi çarşafa bastırdım. Geçmesini umdum. Bekledim. Olmadı.

Yataktan indim. Çıplak ayaklarıma aldırış etmeden kapıya ulaştım. Kirli beyaz fayanslar tabanlarıma batıyordu. Gümüş renkli kulpu tutup aşağıya çektim ancak çat sesiyle birlikte kulp yerine döndü. Kapı kilitliydi. Yeniden denedim. Çabam boşunaydı.

Bir ev belirdi gözlerimin önünde. Tek kişilik bir yatak, bir kadın, bir adam.

Çarşafa dağılan kızıl saçlarını savuran kadın ağlıyordu. "Yapma, dokunma bana!"

O kadın bendim.

Mutfaktayım, elimde bir bıçak. Yerde kan revan içinde boylu boyunca uzanan bir adam.

Yüzünü göremiyorum, sırtı dönük duruyor. Adım adım korkuyla yanına ilerliyorum. Bıçaktan damlayan kırmızı kan, gri parkelere düşüyor. Midemin bulandığını hissederek gözlerimi kandan çekiyorum. Biraz önce yerde uzanan adam karşımda dikiliyor.

Göz göze gelince boğazımdan kocaman bir çığlık fırlıyor.

Baran, o burada.

"Kurtarın beni!" Yumruklarımı vurdukça kapı kırmızıya boyanıyor. Kan her yerdeydi. Kirletiyordu. Beyazı mahvediyordu.

Kapı sonunda açıldı. İçeriye birkaç beyaz önlüklü kadın girdi. Arkalarında o vardı. Yüzünde iğrenç sırıtışıyla "Buradayım tatlım," diye fısıldıyordu. Geriye doğru kaçmaya çalıştım. "Kurtarın beni," dudaklarımdan sıyrılan çığlıkla birlikte beni kollarımdan yakaladılar.

Baran bana sarıldı. Belimde kollarını hissettikçe midem bulandı. Gözlerimden oluk oluk akan gözyaşı durmadı. Yere yığıldım. "Kurtar-ın,"

"Nurbanu hanıma haber verin! Hasta kötüleşti!"

Bir şeyler konuşuluyordu ama anlamıyordum.