DEVRİM KADINI

devrim kadını | Kalbim Kırıldı

Yüksek sesle birilerine çağırdılar. Baran'ın sesi kulağımda çınlıyordu. "Meleğim," tiksindim. Kulaklarımı kapatmak istedim. Elimdeki kan saçlarıma bulaştı.

Sarı saçlı bir kadın görüş açıma girdi. "Beren hanım," diyerek çırpındığım ellerimi tuttu. "Kurtarın beni," dedim yalvarırcasına.

"Samet sen dışarı çık!"

Samet değil ki onun adı, Baran.

O gitti.

Kadın elimi tutunca yüreğimdeki kuşun çırpınışları duruldu.

Göz göze gelince gülümsedi. "Bak burada sana zarar verecek kimse yok. Güvendesin,"

"Demir,"

"Demir bey birkaç hafta sonra burada olacak canım. Şimdi uyu olur mu? Uykun var,"

"Demir," dedim sakince.

Elimin üzerini okşadı. "Evet, gelecek. Korkacak hiçbir şey yok,"

Başımı salladım. "Hadi yatağına uzan,"

Kolumdan tutup yatağa uzanmamı sağladı.

"Hastaya sakinleştirici iğne yapın, hemşire hanım,"

Demir o gün gelmedi.

***

Kâbusların peşimi bırakmadığı bir uyku daha geride kalıyor. Beyaz tavanla bakışarak uyanıyorum.

Yatağın baş ucunda tanıdığım bir yüz var. Ayşe annem ıslak gözleriyle beni seyrediyor. Uyandığımı görünce hemen gözlerini siliyor. Dudakları hareket ediyor. "Beren,"

İsmimi duyduğumda dudaklarımı birbirine bastırıyorum.

"İyi misin bebeğim,"

Göz bebeğim.

Demir'in sesi yankılanıyor zihnimde.

Başımı yastıktan ayırıyor ve odada onu arıyorum. Ayak ucumda Hazan var. Bana yaklaşıyor. "Beren, ne oldu?"

"Demir," diye sayıklıyorum.

Yanağıma süzülen yaşı eliyle siliyor. "Gelecek canım. Çok az kaldı. Sadece iki hafta,"

***

Bu bilmediğim yerde günler geçiyor. Beklediğim adam gelmiyor.

Kötü anılar zihnimden asla uzaklaşmıyor.

Doktor karşımda oturuyor. "Bugün nasılsınız Beren hanım?"

Gözlerine bakıyorum. Dudaklarımdan kelimeler çıkmıyor. Konuşamıyorum.

"Demir," diyorum yalnızca.

Gülümsüyor. "Kardeşlerin seni görmek istiyor,"

Yeniden onun silüeti beliriyor.

"Tatlım, seni seviyorum,"

Avuçlarımda kan birikiyor. Parmaklarımdan bileklerime doğru ilerliyor. Saçlarımı tutup çekiştiriyorum. Kafamın içindeki sesi susmuyor.