...
Ben hiç ölmek istememiştim. Ölmeyi isteyen biri olmadım hiçbir zaman. Yaşamayı çok severdim ben. Güneşin doğuşunu izlemeyi, kuşların cıvıldamasını dinlemeyi, çıplak ayaklarımla çimenleri hissetmeyi ve ağaçlara dokunmayı severdim. Senden önce. Geceleri yıldızlara bakıp bambaşka diyarlar hayal etmeyi severdim. Yeni değiştirdiğim çarşaflarda banyodan sonra bebek gibi uyumayı, denizde ve okyanusta gidebileceğim kadar uzağa yüzmeyi, kumdan kaleler yapmayı severdim. Senden önce. Arkadaşlarımı severdim, hepsiyle tek tek sohbet etmeyi. Kitap okumayı, başka insanların hayal gücünde kaybolmayı severdim. Yazı yazmayı severdim, dünyayı kendi gözümden anlatmayı severdim. Senden önce.
Resmen ciğerlerim yanıyor. Birini kaybetmek böyle bir hismiş meğer. Daha önce kimseyi kaybetmemiştim. Varlığınla ilgili aynı şeyi söyleyebileceğimden emin değilim ama yokluğun o kadar somut bir şekilde etrafımda dolanıyor ki tarif etmesi güç. Nereye dönsem, ne zaman nefes alsam hemen yanı başımda yokluğun oluyor. Burada, bir kez daha, kucağımda seni tuttuğuma inanamıyorum. Benden vazgeçmediğine inanmak istiyorum. Kendini iyileştirmeye çalışmadığını bilmek zorundayım. Benden sonra bile kendini öldürmeye devam etseydin senden nefret edeceğimi sanmıştım ama hayır. Böylesi daha kötü.
...
Avcumdaki Berikaya bakıyorum. Çok güzel Yoongi. Çok güzel. Bir şimşek parıltısı gibi. Yakıcı, ölümcül, görkemli... Seninle benim aramda ölümden oluşan bir köprü.
Berika.
Beni de öldür.
...
Benim yapamadığımı yaptın, ölümle arama girdin Yoongi.
**
