Felaketin İçinde

İyiki Varsın

Güneş ışıkları yine camdan içeriye doğru giriyordu. Berk ve Ekin'in olduğu yatağı aydınlatıyordu. Ekin, Berk'i kollarının arsına alarak sarılmıştı. Berk'te, Ekin'in ellerini tutuyordu. Ekin yavaş yavaş gözlerini açtı ve Berk'in boynunu öptü. Berk'te, Ekin'in öpüşünü hissederek gözlerini açtı ve Ekin'e dönerek gülümsedi.
-Günaydın aşkım.
-Günaydın sevgilim.
İkisininde gözleri parıldıyordu.
-Bu manzaraya hiç sıkılmadan bakabilirim.
Berk bunu duyunca Ekin'in koynuna girer. Ekin'de, Berk'e sarılır ve birkaç dakika öyle kalırlar. Aniden kapı çalar. Berk ve Ekin şaşkınlık içinde birbirlerine bakarlar. Kapı tekrar çalar.
-Şu anı bozmak zorunda mıydınız?
Diyerek yataktan kalkar. İkiside üstünü giyinir ve Ekin kapıya doğru ilerler. Kapı tekrar çalar.
-Geldim, geldim.
Ekin kapıyı açar. Kapının karşısında Furkan vardı. Soluk soluğaydı. Ekin şaşırmıştı,
-Ne oldu, neyin var?
Furkan yüzünden akan terleri sildi.
-İyiyim ama sizin salona gelmeniz lazım.
-Ne oldu?
-Orda anlatacam.
Furkan hızlı adımlarla salona doğru ilerledi. Ekin kapıyı kapadı ve Berk'e baktı. Berk ayağa kalktı ve Ekin'e doğru yürüdü.
-Hadi gidelim.
-Tamam.
İkiside salona doğru ilerlerken. Berk'in yüzünde tedirginlik oluşmuştu. Salon kapısından içeri girdiler ve iki kişilik koltuğa oturdular. Ege dışında herkes salondaydı. Furkan yüksek bir sesle,
-Herkes beni dinlesin. Bunu nasıl söyleyeceğim bilmiyorum.
-Ne oldu Furkan, niye bu kadar terledin. Bu arada Ege nerede?
-Dün akşam Ege'nin odasından garip sesler geliyordu. Bende kapısına doğru ilerledim ve Ege'ye sesledim ama Ege kapıyı açmadı. Bu sırada Mert yanıma geldi. Ege'nin kapısı kırarak açtık ama
Etraf bir anda sessizleşti.
-Ama ne Furkan.
-Ama Ege yerde yatıyordu ve kımıldamıyordu.
Herkes şaşkınlıkla birbirine bakıyordu. Berk ayağa kalktı.
-Hayır bu olmaz, hani burda güvendeydik, hani kimseye bir şey olmayacaktı.
Furkan, Berk'e baktı, Berk'e yaklaştı ve omzuna dokundu.
-Üzgünüm Berk.
Berk gözyaşlarını tutamadı. Bunu gören Ekin ayağa kalktı ve Berk'e sarıldı.
-Aşkım ağlama, benide üzüyorsun.
Berk, Ekin'e baktı.
-Tamam ağlamıyorum.
-Aşkım ağlıyorsun.
-Yok tamam ağlamıyorum.
Berk elleri ile göz yaşlarını sildi.
-Tamam sakinim hadi oturalım.
Ekin ve Berk koltuğa oturdular.
Elif, Furkan'a bakarak,
-Peki şimdi ne olacak?
-Bilmiyorum. Keşke bilebilsem.
-Of of, ilk önce ailem şimdide arkadaşlarımı kaybedemem.
Etraf tekrardan sessizleşti.
-Peki ne yapmamız lazım, panzehir gibi bir şey var mı?
-Bildiğim kadarı ile yok. Söyleyeceklerim bu kadar, herkes dağılabilir.
Furkan'ın bu sözü üzerine herke salondan çıkıp kendi odasına doğru gider. Berk,Ekin ve Furkan koridorda yürürken Ekin ve Berk'in odasının önüne gelince durdurlar. Berk, Furkan'a baktı.
-İyi misin Furkan.
Furkan, Berk'in omzuna dokundu.
-İyiyim, merak etme. Ben gideyim.
-Tamam Furkan, görüşürüz.
-Görüşürüz Furkan.
Furkan koridor boyunca yürüyüp gözden kaybolana kadar Berk ve Ekin; Furkan'a baktılar.
-Hadi bizde içeri girelim.
Ekin ve Berk odalarına girip kapıyı kapadılar. Berk yatağa oturdu.
-Of ilk önce Ege ve şimdi de Furkan'ı mı kaybedecez.
Ekin, Berk'in yanına oturdu.
-Hayır aşkım, kimseyi kaybetmeyecez.
Berk başını Ekin'in omzuna koydu.
-İyiki varsın.
Ekin, Berk'in elini tuttu.
-Sende iyiki varsın sevgilim.
Ekinde başını Berk'in başına dayadı.