+13
Titrek bir nefes verdim dudaklarımın arasından o da kaydı gitti bulutların kasvetli dumanı arasından...
"Jungkook..." diyebildim sadece. O da anlam verememişti bu ani ruh değişikliğime benim kendime anlam veremediğim gibi.
Bana parlayan gözleri...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ω CygneRosabel Ω
Günler bir sonraki geceye gebe olurken öylece geçip gidiyordu zaman. Bir nefesin gölgesinde büyüyen adı, bulutların silik görüntüsüne karışan duygularımız da büyük bir çığ oluşturuyordu kendince. İşte yine o her zaman, her zamankinden farklı bulduğum o sabaha uyanmıştım. Işıltılı bir sonbahar sabahı, ne kazandırabilirdi ki kaybettirdiklerinden fazla?
Sadelikten yana olan boydan aynanın karşısında boynuma doladığım atkımda dolaştırdım parmaklarımı. Ne kadar süredir bu aynaya bakıyor olduğumu ya da bakmıyor olduğumu bilmiyordum. Fakat durduramadığınız o zamanın su gibi akıp giden boşluğunun arasından kulağımı dolduran melodi ile birlikte adımlarımı oturma odama yönlendirdim. Telefonumun tanıdık zil sesini takip edip kanepemdeki yastıkların altındaki telefonumu elime aldım. Ekrandaki isim ile göğsüm tekledi ve aynı zamanda birazcık burnum titredi.
Gülümsedim. Bu sesi duymayı çok özlemiştim. Sahi biz en son ne zaman konuşmuştuk?
"Annecim."
Ardından tiz kahkahalarını duydum. Bir an karşımda güldüğünü hayal ettim, gözlerimi kapatarak. Aile özlemi denen şeyin tam içine düşmüştüm. Aylardır düzenine ayak uydurduğum şehrimde ve ülkemde en önemlisi de evimde değildim. Bu seçimi isteyerek vermiştim fakat insan özlem denen o tecrübeyi zaman geçtikçe tadıyordu.
"Ne var neler yok? Seoul'de havalar bozukmuş. Dikkat et sakın ince ince şeyler giyme. Sen hasta olursan ben buralarda ne yaparım?"
Kıkırdadım.
"Merak etme ben iyiyim. Seoul soğuklarına da alıştım sayılır. Hem hatırlatayım, senin kızın bir buz patinajcısı."
Bu sefer arkadan gelen başka bir tok ve tiz sesler de gülmeye başladı. Bu sesi tanıyordum.
"Bay Darcy?"
Kendi kendime bağırıp Bay Darcy'nin adını söylediğimde bu sefer daha da yakından gelmişti sesi. Tanrı'm bu sesi de özlemiştim. Arkamdaki kanepeme oturup derin bir nefes verdim dudaklarımın arasından. Sabah erkenden kalkıp, antrenman yapmama rağmen şu an aşırı enerjik hissediyordum kendimi.
"Kim, kim söylüyor adımı? Tanımıyorum ben bu sesi? Sen biliyor musun Rosanne?"
Annem de Bay Darcy'e katılıp beni tanımadığını söyleyen birkaç cümle kurduğu sırada çalan kapı sesi ile birlikte kanepeden kalkarken bir yandan da Bay Darcy'e cevap vermekten çekinmiyordum.
