Gdy umrę...

8. "Twoje życie staje się lepsze tylko, kiedy ty stajesz się lepszym."

Obudziłam się koło szóstej, gdy usłyszałam jak ktoś szamocze się przy wejściu do domu. Szybko wstałam i poszłam w tamtą stronę bojąc się, że może to być jakiś złodziej. Jednak, gdy zobaczyłam rozczochranego i lekko podpitego ojca Violi, westchnęłam ciężko. Na jego szyi zauważyłam malinkę, a gdy się schylał, kołnierzyk, na plecach ujawnił krwawe ślady po paznokciach.

No ciekawe, jak pan to ukryje.

Gdy mężczyzna się przebrał i wykąpał poszedł do pokoju dziewczynki. Stanął nad nią i przyglądał się jej chwilę, po czym schylił się i pocałował ją w głowę. Nagle mu się przypomniało, że ma w domu dziecko.

Następnie mężczyzna westchnął cicho i ruszył do sypialni. Tam od razu położył się do łóżka, uważając, aby nie obudzić swojej żony i przytulił ją od tyłu całując w szyję.

Nigdy nie zrozumiem facetów. Jednocześnie zdradzają i w ogóle nie widzą w tym problemu, i jednocześnie kochają swoją rodzinę. W czym on ma problem, żeby to jego żona była jego miłością, przyjaźnią i kochanką wtedy, kiedy powinna. Tak powinno wyglądać małżeństwo. On w ogóle nie zastanawia się nad tym, jak ona będzie się czuła, jak wstanie i zobaczy na plecach męża coś takiego? Zabije ją to. A jak ona się dowie, to spieprzą życie dziecku.

Nie mogłam dłużej na to patrzeć, dlatego podeszłam ostatni raz do kołyski Violi i chwilę postałam w milczeniu, przyglądając się jak słodko śpi. Następnie wyszłam z pokoju na korytarz i przymknęłam delikatnie drzwi do jej pokoiku. Wciągnęłam głośno powietrze. Zamknęłam oczy. Chcę być w Niebie. Pstryknęłam palcami. Poczułam lekki powiew wiatru i już byłam na miejscu. Zobaczyłam, że w Niebie jest dopiero poranek, co oznacza, że nie było mnie tu raptem godzinę, albo i mniej. Od razu ruszyłam do swojego pokoju. Wzięłam z szafy białe jeansy i biały bawełniany sweter oraz jakieś trampki tego samego koloru. Zabrałam ze sobą również szczotkę i ruszyłam w stronę łazienki, która była na każdym piętrze zamku. Nie czułam, że śmierdzę, ale miałam potrzebę się odświeżyć i zmyć z siebie wszystkie wczorajsze emocje na Ziemi. Weszłam do pomieszczenia oznaczonego jako łazienka dla kobiet i zobaczyłam białą marmurową podłogę oraz ściany tego samego koloru. Przy wejściu stała umywalka z ogromnym podświetlanym lustrem, a obok stała toaleta. Na końcu pomieszczenia stała duża narożna wanna na podniesieniu. Wyglądało to bardzo elegancko. Odłożyłam ubrania na półkę, która stała obok wanny, a szczotkę na umywalkę. Zaczęłam wpuszczać wodę do wanny i wlałam do niej olejek kokosowy. W tym czasie zaczęłam się rozbierać i upięłam włosy w kok, aby mi się nie umoczyły. Gdy woda był gotowa, weszłam do wanny i od razu zamknęłam oczy. Było tak przyjemnie, że dałam sobie chwilę relaksu i wytchnienia. Wyobraziłam sobie, jak wszystko ze mnie uchodzi. Żal do Boga, smutek po odejściu Łucji, widok moich cierpiących rodziców, wszystkie wspomnienia związane z moją niewyparzoną gębą. Obmyłam z siebie wszystkie myśli i wyszłam wycierając mokre ciało w ręcznik. Następnie założyłam na siebie przygotowane ubrania i rozczesałam włosy. Zaplotłam je w dobierany warkocz i nagle zauważyłam, jak wanna zaczęła sama się czyścić.

Teraz zrozumiałam, dlaczego była to jedyna publiczna łazienka na taką dużą ilość osób. Po pierwsze mało kto z tego korzysta, a po drugie działa tu magia. Wszystko samo się czyści, więc nie potrzeba sztabu ludzi do sprzątania oraz nie narażamy się na jakieś przykre choroby. Z resztą w Niebie wszystko i wszyscy są idealni.
W momencie, gdy weszłam do pokoju rozbrzmiał głos kobiety z głośnika. Zdziwiłam się, że już jest siódma i od razu ruszyłam, jak zwykle schodami, do salonu. Było tam duże zamieszanie i szum rozmowy. Zajęłam swoje miejsce jednak Zuzi nie było.

Jak zwykle cała grupa wysłuchała modlitwy Jezusa, a następnie zajęliśmy się posiłkiem. Dzisiaj postawiłam na coś lekkiego i nałożyłam sobie na talerz dwa różne dżemy i do tego zjadłam rogalika. Dostałam również kawę late, więc ze smakiem mogłam zajadać się słodkością. Po skończonym posiłku miałam udać się do Zuzi, ale przy schodach zatrzymał mnie Bóg.