Gizemli Adres

15.Bölüm

Gözlerimden istemsiz akan birkaç damla yaşı umursamadım. Parkın ilerisine doğru yürüdüm,saat tahminimce 9'u geçmişti.

Eski günlere geri döndüm sanki,hiçbir şey olmamış gibi.

Sokakta yaşadığım yıllar..

Marketten birkaç şey aldığım ve uygun bir yer aradığım zaman..

Yanımda ne bir arkadaş,ne bir akraba olduğu zamanlar...

Hiçbir şey olmamış gibi. Hayatına devam ediyorsun. Bu gereksiz bir oyundu sana oynanan,yanii.. herhalde. Ama oyun bitmedi Pınar!

Belki de yanlış anlaşılmaydı,emin değildim. Birkaç dakikalığına gittiler,gelecekler. Olamaz mı? Biraz daha bekledim. Dakikalar,saatler.. Ve önümden geçen kişinin telefonundan gördüğümde şok yaşadığım görüntü. Saat 11:43.

Gittiler.

Olduğum yerde ağlamaya başladım. Bu aklıma o zamanı getirdi,ailemi kaybetmemle sokakta kalmamı...

14 Mart 2010..

"Anne!Baba!"diye bağırdım delice hastanede. Doktorlar beni sakinleştirmek için uğraşırken ben kafayı yemek üzereydim.

"Nolur doktor amca,onlar yaşasın!"

Doktorlar,umutsuz ifaderle bana bakıyordu. Sanırım bu bitmişti benim için.

Dünyanın başıma yıkıldığı gün.
Göz yaşlarımın durmak bilmediği gün.
Saatlerin,dakikaların sanki durduğu gün.

"Benimle gel" diye elimden tuttu bir doktor. Ben ise bağırarak ağlıyordum,yürümekte güçlük çeken bedenimle sürükleniyordum.

Bahçede beni bekleyen polis amcalar vardı. Benim o anlık çaresizliğimi gördüklerinde içlerinde bir şey koptuğundan eminim.

Polislerden biri boyumda olmak için çömeldi. "Sakin ol güzel kız" diye fısıldadı. Ama ben dünyadaki herkesin mutsuzluk oranını mıktanısla çekmiş halde,kötüydüm. Küçük bedenim,bunu kaldıramayacak kadar güçsüzdü.

"Adın ne bakalım?" diye sordu. Ama ben cevaplayamayacak kadar iğrençtim. Yanımdaki doktor cevapladı. "Pınar Zeynep"

"Biraz sakin ol Pınar,şimdi seni yetimhaneye götüreceğiz. Yeni bir hayat,yeni arkadaşlar.. Hatta belki ileride yeni bir aile"

Ben ise dediklerini zar zor anlayacak kadar kötü haldeydim. "İstemiyorum!" diye bağırdım. "Yeni bir aile felan istemiyorum,yalvarırım ailemi geri getirin!"

Polisin de gözleri dolmuştu. Bir saat kadar sakinleşmemi beklediler,hatta belki daha fazla.

"Hadi artık, gidelim" deyip elimi tuttu. Ben ise orada kalmak istiyordum.

Önüne geldiğimiz bina,bahçesinde sohbet eden çocuklar vardı.

"İşte geldik,burası yeni yuvan"

Nefesim kesilmişti.

İşte yetimhane..
Göz yaşları ile girip,göz yaşları ile çıktığım yer.
Şiddet göreceğim ve nefret edeceğim yerin önündeyim.
Evet,ben Pınar Zeynep. Bunlara karşı geldim.

.....

Oturduğum yerde,kendime gelmeye çalışıyordum. Anne babamı çok özlemiştim,tarifsizdi.

Yanıma bir kadın yaklaştı,öylesine.

"Şey.. Merhaba"

Kafamı kaldırdım.

"İyi misiniz?" dedi. İç çektim,iyi olmadığım her halimden belliydi.

"Dalmışım,kusura bakmayın" dedim. İstemsiz akan göz yaşlarım her şeyi açıklıyor gibiydi.

"Yardımcı olacağım bir konu var mı?" dedi. Hayır anlamında başımı salladım.

"Peki" dedi. "Sende evine gitmelisin,saat çok geç"

"Evim yok" dedim. Demek istemezdim bunu. 'Tamam,zaten ailem merak etmiştir' deyip şuan eve koşuyor olmak için neler feda etmezdim.

"Ne?" dedi şaşkınlıkla. Daha önce bunu dediğim çoğu kişi aynı tepkiyi vermişti.

"Nerede kalıyorsun peki?"

"Sokakta"

"İstersen.." dedi. "Bu gece evimde misafir olabilirsin"

Yutkundum,yüzüne baktım biraz. Muhtemelen kırklı yaşlarında bir kadındı. Güvenilir bir ses tonu vardı,daha önce de beni evine alan olmuştu. Ondan kabul ettim.

Evine doğru yürümeye başladım. Apartman dairesine girdiğimiz anda yanımdaki kadın içeriden birine seslendi.

"Biz geldik!"

"Biz derken?" deyip yanımıza geldi,kızı olduğunu tahmin ettiğim kişi. Beni görünce gözlerini kıstı.

"Bu günlük misafirimiz" dedi kadın. Kız başını sallayıp bana gülümsedi,tahminen 18-19 yaşlarındaydı.

"Adın ne!"

"Pınar Zeynep"

"Bende İrem" dedi. Tatlı bir kıza benziyordu.

En son 10 yaşında biri beni evine davet etmişti,bir günlüğüne. İşte acı mutluluk buydu,şu an yaşadığım. Birkaç günde dost bildiğim insanın tuzak olması,ama güvende olmam. Onun için ülke değiştirip gerekirse yıllarca kalmayı kabul etmişken,sırtımdan vurulmak. Annem derdi "Bu hayatta kendine bile çok güvenme" diye. O kadar haklı ki,kendine bile güvenme çünkü kendini kandırman imkansız değil...

Mesela,hayallerinin içinde kaybolursun ya. Gerçekmiş gibi,düşünür durursun ve böyle yaşarsın. Yapma. Hayal kur ve bitir. Bazı şeylerin gerçek olmadığını ve asla olamayacağını kabullen.

İşte,ben buyum. Hayatımın en maceralı 13 günü,sahteydi.

Ve yeniden o eski Pınar'a dönmüştüm.

Her iyi şey bir yere kadar,bunu asla unutmayın.

Evet,ben Pınar. Bu benim değil,sahte hayallerimin hikayesi...

..
Bölüm sonu duyurusu,hep yapmak istedim.
Açıkcası gayet gıcık bir yerde bitirdim,böyle heyecanlı sonları seviyorum sjlckdşcld.

Pınar'ı cidden çok sevdim ya,bizden biri çünkü. Malesef gerçek hayatta da böyle zorluk yaşayan fazla kişi var. Kandırılmak cidden zor bir şey.

Ah cidden Hale'ye sövesim geldi şu bölüm hskxjsld. Ama her şeyi bekleyin görün diyorum :')

Sizi seviyorum,iyi okumalar.