What If (St. Mary's U Series #1)

Chapter 14

Sometimes I don't understand myself. I don't understand what I feel. Iyong tipong you can't pinpoint kung anong nararamdaman mo. You can't put it into words.

Madalas ang bilis ng tibok ng puso ko, it is really confusing... hindi ko maintindihan lalo na kapag kasama ko si Vernon.

Hindi kaya...

Mabilis akong umiling sa naisip. Hindi pwede! I can't have that feeling towards him! Kung ganoon nga, hindi pa din pwede. Dahil alam kong nakakasira ang ganoong feeling sa friendship. It hurts to lose a precious friend.

Maybe I shouldn't think about this
when I'm with Vernon. Ayokong
lagyan ng kung ano mang meaning
iyong mga kinikilos niya. Naisip ko din
na baka ganito din siya sa iba niyang
friends so maybe it's normal. But when I see him, it felt like
I want to have the urge to know of what's on his mind. Pero syempre hindi ko naman siya tatanungin. All I want right now, is to be friends with him. Masaya na ako dun.

I should be contented with that.

Kinabukasan ay maaga akong nagising dahil sa paglalambing at pagsiksik sakin ni Cookies.

I looked at the clock on the wall and saw that it's just 7 in the morning.

"You woke up so early, baby." Medyo inaantok ko pang sabi.

"Arf! Arf! Arf!" tahol niya saka tumakbo papuntang pintuan at lumabas.

Napailing na lang ako. Iwan ba naman ako bigla.

Kumunot ang nuo ko nang makita ang pinto ng kwarto ko. Siguro nagpunta si Yaya dito kanina kaya nakabukas ang pinto.

Naginat ako matapos bumangon. I turned to my bed side table and took my phone there.

I heave a deep breath and wished, na sana... sana kahit isang text lang or chat from him. Mapapanatag na ako.

After that I opened my phone and saw... nothing.

It's okay, Euri. Okay lang siya. Baka busy lang talaga. Sabi ko sa sarili at pinilit na wag magalala.

Bakit ba ako natatakot kay Seth at sa pwede niyang magawa? Maybe because I already know that he can do something to me? At hindi imposibleng gantihan din niya si Vernon? Based on what I know, most of my schoolmates who knew Kuya Prix is afraid of him. Kaya naman first time lang talaga may nangyari sa aking incident, at wala talagang nambubully sakin sa school. Well,I'm not saying naman na madaming bully sa school, konti lang.

I haven't seen Kuya to be angry so bad. I only see him mad when he's being protective to me, aside from that wala na. At ayoko din makitang magkaganoon si Kuya dahil baka mapaaway siya.

Bumaba ako at dumiretso sa dining para kumain ng breakfast. Naabutan kong pasimula na din kumain si Kuya, magisa.

It's Thurday, Christmas vacation na pero hindi pa din umuuwi sila Mommy. Ganoon ba talaga ka-busy sa kompanya para hindi namin sila makita dito sa bahay? Minsan naiisip ko parang sobrang workaholic naman ng parents namin.

But who am I to question them... they're just doing it for our family. To support me and Kuya, and give everything we need, kahit na hindi namin kailangan binibigay nila.

Namimiss ko na sila Mommy. Iyong nakatira lang kami sa iisang bahay pero hindi kami nagkikita-kita. Siguro kung hindi umuwi si Kuya Prix from abroad for sure mag isa lang ako hanggang ngayon.

I sat at the chair in front of him. Kumuha na ako ng pagkain since may plato na ako dito saka nagsimula ng kumain.

"Hindi pa ba umuuwi sila Mommy, Kuya?" tanong ko sa kanya.