What If (St. Mary's U Series #1)

Chapter 16

Happy Reading 💖

"Ouch, Vernon help me!" rinig kong sigaw ni Theia.

Kausap ko ngayon si Ms. Annie, pero hindi nakaligtas sa paningin ko ang pagpunta ni Vernon sa kanya para alalayan siya.

Pinagkakaguluhan kasi siya ng mga bata at bigla na lang siya nadapa.

Well, she can't blame the kids. Kasi they just want to welcome Theia. Hindi ko din maiwasang mainis ng kaunti sa kanya. Kasi pupunta siya dito sa orphanage ng naka-denim off-shoulder dress and stilettos.

"Euri?" tawag ni Ms. Annie sakin. Ibinalik ko ang aking atensyon sa kanya.

"Okay ka lang? Parang nag iba ang timpla mo ngayon ngayon lang." nagtatakang tanong niya at sandaling nilingon kung saan ako nakatingin.

"O-Oh okay lang po ako!" nakangiti kong sabi at itinuon na lang ang buong atensyon kay Ms. Annie since kami naman ang naguusap.

From where I am standing right now, I can clearly see her facial features.

Kung titignan mo ang itsura ni Ms. Annie ay makikita mo ng tumatanda na talaga siya.

Mommy asked her if she can manage this orphanage for us. Since Mom does a lot of things, but still, she wanted to help the street children. Hindi makapag hands-on si Mommy sa pagmamanage nito, so she asked Ms. Annie to do it. Wala rin siyang naging asawa at anak, kaya naman nasa ampunan lang ang buong oras niya. And then naghire na din kami ng iba pang staffs, to help her take care of the kids.

As long as we have time, dumadalaw kami dito para kamustahin ang mga bata at staffs. But this time, it's only me in our family who visited. Dahil hindi pa umuuwi sila Mommy at Daddy, si Kuya naman hindi nakasama because as usual may laro sila ng basketball nila Kuya Jacks at Kuya Clyde.

Sa kalagitnaan ng paguusap namin ni Ms. Annie ay may tumawag sa akin.

"Ate Ganda!"

I turned to where the voice came from and saw that it was Franz. I gave him a sweet smile, after noticing that he changed a lot.

He was the first kid we brought here in the orphanage.

Naaalala ko pa noon ng makita namin siya, sa kalagitnaan ng malakas na ulan at matinding traffic. He's in front of a closed store, nakahiga sa karton na inilatag niya.

My heart hurts after seeing him, shivering because of the cold weather. Hindi ko kinayang tignan na lang siya kaya lumabas ako sa SUV para lapitan siya kahit na sinasaway ako ni Kuya na wag lumabas dahil sa ulan.

I was shocked and worried after I placed my hand on his forehead. He was sick.

Mang Thomas and Kuya carried the kid. Agad namin siyang dinala sa hospital para magamot.

Nang araw na yun, nalaman naming wala na siyang mga magulang kaya isinama namin siya sa orphanage para maalagaan at paaralin.

"Ate ganda, namiss kita. Bakit ngayon ka lang bumalik?" medyo mangiyak-ngiyak na sabi niya.

He is just 8 years old and a very handsome kid. Hindi ko maitatanggi na parang may lahi din siya because of his facial features. He have this set of expressive black eyes, narrow nose, white skin, natural red lips and rosy cheeks.

I wiped the tears escaped from his eyes and then messed his hair.

Umupo ako para magpantay ang tingin namin at saka hinawakan siya sa magkabilaang balikat. "Pasensya ka na, busy kasi si ate sa school kaya hindi ako makapunta dito."