Love Will Remeber

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 17 - Κενός

*Πλευρά Μιχάλη*

Δεν ξέρω πώς πρέπει να νιώθω που ο κολλητός μου τα έχει με την αδελφή μου. Από την μία είμαι χαρούμενος για τον Φώτη. Φαίνεται να έχει δεθεί πολύ μαζί της και να την αγαπά ακόμη και αν δεν το δείχνει όσο θα μπορούσε. Από την άλλη όμως ακριβώς για αυτόν τον λόγο δεν χαίρομαι που αυτοί οι δύο έγιναν ζευγάρι. Η Εύα έχει όσους φίλους θέλει. Τη στιγμή που χάνει μερικούς, αμέσως βρίσκει αντικαταστάτες κάτι το οποίο δεν ισχύει ούτε κατά το ήμισυ με εμένα. Ο μόνος φίλος που έχω είναι ο Φώτης και τώρα νιώθω πως η Εύα τον "κλέβει" από εμένα. Όσο πλακώνομαι μαζί του άλλο τόσο τον αγαπώ. Είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπος στη ζωή μου και τώρα τον μοιράζομαι με την αδελφή μου, το άτομο που ζηλεύω περισσότερο στο κόσμο.

《Εγώ φεύγω, τα λέμε αύριο στο σχολείο.》μου λέει η Βάσια και φεύγει χωρίς να με φιλήσει ή να με αγκαλιάσει σε μία προσπάθεια να μου δείξει πόσο άθλια φέρθηκα σήμερα.
《Μη φύγεις》την παρακαλάω.
《Μιχάλη δεν γίνεται αυτή η κατάσταση και το ξέρεις. Είμαι εδώ για εσένα ξανά και ξανά. Κουράστηκα. Πότε θα είσαι και εσύ εκεί για εμένα; Πότε θα με ακούσεις;》παραπονιέται και ορκίζομαι πως είδα ένα δάκρυ να κυλά στο αριστερό της βλέφαρο ακόμη και αν έσπευσε να το κρύψει σκουπίζοντάς το βιαστηκά.
《Θα σε ακούσω τώρα! Απλά κάθισε μαζί μου σε παρακαλώ.》προσπαθώ ξανά να την πείσω.
《Όχι Μιχάλη. Πρέπει να μάθεις να δέχεσαι και το όχι σαν απάντηση.》λέει και κοπανάει την πόρτα του δωματίου μου πίσω της αφήνοντάς με νιώθω πιο κενός από ποτέ. Μόλις έχασα την μόνη κοπέλα που πραγματικά νοιάστηκε για εμένα και όλα αυτά χάρη στον άθλιο χαρακτήρα μου. Με σιχαίνομαι...

Όσο οι μέρες περνούσαν, τόσο η Βάσια απομακρύνοταν από εμένα. Προσπαθούσα απεγνωσμένα να της ζητήσω συγγνώμη, να της πω πως την αγαπώ και πως θα ακούσω ό,τι και αν έχει να μου πει, όμως εκείνη κάθε φορά που με έβλεπε άλλαζε κατεύθυνση.
《Βάσια, μωρό μου, σε παρακαλώ ηρέμησε και έλα να το συζητήσουμε.》την παρακάλεσα μια μέρα στο σχολείο χωρίς να με νοιάζει ποιος μας ακούει ή ποιος μας κοιτάει.
《Μιχάλη τελειώσαμε. Δεν έχουμε τίποτε άλλο να πούμε.》μου απάντησε εκείνη. Αμέσως έφυγα τρέχοντας από το σχολείο. Ένιωθα σαν αυτά τα κοριτσάκια στις ταινίες που τρέχουν στην βροχή επειδή μόλις χώρισαν με το αγόρι τους. Δεν ήξερα που πήγαινα, το μόνο που έκανα είναι να τρέχω, χωρίς να κοιτάω, χωρίς να προσέχω, χωρίς να νιώθω. Σταμάτησα ξαφνικά. Τα πόδια δεν με άντεχαν άλλο. Τα μάτια μου άρχισαν να βουρκώνουν. Ούτε η Βάσια δεν κατάφερε να με σώσει... Και κατέστρεψα και εκείνη μαζί μου. Πέφτω γονατιστός στη μέση του πεζοδρομίου.