Love Will Remeber

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 11 - Αντίο, σ' αγαπώ

Το τραγούδι πάνω είναι το I love you της Billie Eilish και πιστεύω ότι θα σας βοηθήσει να "νιώσετε" το κεφάλαιο. Μου ταιριάζει πολύ με το ύφος που ήθελα δώσω στο κεφάλαιό μου, οπότε οποίος θέλει μπορεί να το ακούσει κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης του κεφαλαίου♡

Τα σχολεία έχουν κλείσει για τα Χριστούγεννα. Τα μικρά παιδιά προσεύχονται τα βράδια για να χιονίσει το πρωί των Χριστουγέννων και ζητούν από τον Άγιο Βασίλη να τους αγοράσει το αγαπημένο τους παιχνίδι. Είναι τόσο χαρούμενα που θα δουν τα ξαδέλφια τους μετά από το τόσο καιρό, που θα παίξουν μαζί, που θα δουν των αγαπημένη τους θεία.

Και εγώ; Εγώ κάθομαι αγκαλιασμένη με το αρκουδάκι μου κλαίγοντας στο κρεβάτι μου. Αυτός ο κόσμος είναι τόσο βίαιος. Τόσος πόνος, τόση θλίψη, τόση στεναχώρια. Γιατί πάντα άσχημα πράγματα συμβαίνουν σε καλούς ανθρώπους; Έχω αρχίσει να είμαι σίγουρη για αυτό: Ζούμε την καλύτερη ηλικία στη χειρότερη εποχή. Όταν είσαι δεκαέξι ετών είσαι αρκετά μικρός για να πας στην παιδική χαρά, αλλά και αρκετά μεγάλος για να πας σε ένα κλαμπ. Αρκετά μικρός για να μένεις μαζί με τους γονείς σου, όμως ταυτόχρονα αρκετά μεγάλος για να μπορείς να βρεις δική σου δουλειά. Είσαι αρκετά μεγάλος για να διαμορφώσεις τον χαρακτήρα σου και αρκετά μικρός να κλάψεις στην αγκαλιά της μαμάς σου εάν το χρειαστείς.

Πριν από λίγα λεπτά οι γονείς μου ζήτησαν από εμένα και τον αδελφό μου να μας μιλήσουν. Ήταν σοβαροί, τα μάτια της μαμάς μου ήταν πρησμένα σαν να έκλαιγε για ώρες. Ο μπαμπάς μου έπαιζε νευρικά με τα ακροδάχτυλά του. Δεν μπορούσα να φανταστώ τι είχε συμβεί. Το μυαλό μου έφτιαχνε τα πιο δυσάρεστα και παρανοϊκά σενάρια, όμως εκείνο που μου ανακοίνωσαν οι γονείς μου δεν είχε περάσει ούτε στιγμή από το μυαλό μου. Η γιαγιά μου, η πολυαγαπημένη μου γιαγιά, η μόνη που μου είχε απομείνει, πέθανε. Έπεσε για ύπνο και δεν ξύπνησε ποτέ.

Πόσα μου πρόσφερε αυτή η γυναίκα... Τα χρήματα ήταν το λιγότερο. Ήταν μια γυναίκα δυναμική, ανεξάρτητη. Ήταν και θα είναι για πάντα το πρότυπό μου. Πέρασε τα πάνδεινα, έχασε τον άντρα της σε ηλικία σαράντα ετών και δεν είχε χρήματα να μεγαλώσει τα παιδιά της, για αυτό αναγκάστηκε να τα στείλει σε ένα ορφανοτροφείο. Γιατί πάντα ο Θεός φέρεται τόσο άσχημα σε ανθρώπους που αξίζουν μόνο χαρά; Δεν είχε κάνει τίποτα κακό στη ζωή της. Το μόνο που ήθελε ήταν να ήταν να βοηθάει τους συνανθρώπους της. Εκείνη ήταν που με ενέπνευσε να γίνω γιατρός. Μου έμαθε πως δεν είναι αδυναμία να κλαις, πως ο φεμινισμός δεν είναι στοιχείο υποτίμησης του άνδρα, αλλά ένα γνώρισμα που όλες οι γυναίκες θα έπρεπε να έχουμε. Μου διαμόρφωσε τον χαρακτήρα που έχω σήμερα και τώρα μόνο η σκέψη ότι δεν θα μπορέσω ποτέ ξανά να δω το χαμόγελο της, δεν θα νιώσω ποτέ ξανά των αγκαλιά της, με τρελαίνει.