Love Will Remeber

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 13 - Δεν υπάρχει τίποτα άσχημο πάνω σου Μιχάλη

*Πλευρά Μιχάλη*

Οι αρθρώσεις της παλάμης μου πονούν από τα πολλαπλά χτυπήματα στον τοίχο. Τα μάτια μου τσούζουν από τα ατελείωτα δάκρυα και νιώθω πως κάθε λεπτό ένα ακόμη μαχαίρι μου μπύγεται στην καρδιά. Κάθε δευτερόλεπτο κάνει ακόμη χειρότερο τον πόνο και να ακούω την Εύα να μιλάει με τους φίλους της με κάνει να νιώθω πως κανείς δεν είναι εδώ για εμένα. Έχω στείλει μήνυμα σε όλους τους suicide και η μόνη που μου απάντησε ήταν η Λυδία, η οποία μου είπε πως είναι σε ραντεβού για τατουάζ οπότε θα αργήσει. Ο Φώτης ήταν εδώ πριν λίγο, όμως έκατσε ελάχιστα μαζί μου και μετά ήρθε η αδελφή μου την οποία έδιωξα μετά από λίγη ώρα καθώς με εκνεύρισε.

《Μιχάλη;》 λέει μια κοπέλα που ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά μου. Θα ορκιζόμουν πως κάπου την έχω ξαναδεί. "Μα φυσικά" σκέφτομαι. Ποτέ δεν θα ξεχνούσα αυτά τα πανέμορφα μάτια.
《Γεια σου Βάσια.》λέω χαρούμενος που κάποιος ήρθε για να μείνει μαζί μου.
《Μπορώ να μείνω λίγο;》ρωτάει διστακτικά και ενώ εγώ θέλω να φωνάξω "μείνε" το μόνο που καταφέρνω να πω είναι 《Ό,τι θες.》δημιουργώντας ένα κλίμα αμηχανίας μεταξύ μας, το οποίο ευτυχώς σε ελάχιστο χρόνο έσπασε και ξεκινήσαμε να μιλάμε. Είχα χρόνια να την δω. Έχει ψηλώσει πολύ, το σώμα της έχει γίνει πιο γυναικείο και φαίνεται να διαθέτει καλήγραμμες καμπύλες. Τα μάτια της έχουν ακόμη το ίδιο εκφραστικό πράσινο χρώμα, αν και το πρόσωπό της έχει αλλάξει ριζικά. Τα χείλη της έχουν γίνει πιο έντονα και λακάκια έχουν σχηματιστεί στα μάγουλα της, ενώ το χρώμα των μαλλιών της είναι πια ξανθό. Ακόμη και η φωνή της έχει αλλάξει, ακούγεται πιο γεμάτη, όμως ταυτόχρονα πιο γλυκιά και ευγενική. Το ντύσιμό της έχει γίνει πιο καθημερινό, φαίνεται να μην νοιάζεται τόσο πολύ πια για την εξωτερική της εμφάνιση. Παλιότερα ακόμη και όταν καθόταν μόνη της σπίτι θα ήταν ντυμένη σαν να περίμενε επισκέπτες. Σήμερα, φοράει ένα πολύχρωμο κολάν με ένα λευκό πουλόβερ, τα μαλλιά της είναι πιασμένα σε έναν ατημέλητο κότσο και από ότι μπορώ να καταλάβω είναι ελαφρώς βαμμένη.  Είχα ξεχάσει πόσο όμορφη είναι...

Αρχίσαμε να μιλάμε για όλα όσα έχουν γίνει από τότε που έχουμε να συναντηθούμε. Έμαθα πως τελικά ήρθε στο σχολείο μας και θέλει να γίνει ψυχολόγος. Μόλις το είπε αυτό ένα ρίγος πέρασε το κορμί μου σαν ηλεκτρισμός, όμως ταυτόχρονα φοβήθηκα. Μήπως ήρθε εδώ επειδή της είπε η Εύα να με ψυχολογήσει; Μήπως δεν νοιάζεται κάνεις τελικά για εμένα; Το κινητό μου χτυπάει και ζητάω από τη Βάσια να μου το φέρει, όμως εκείνη καταλάθος το σηκώνει και μου ζητάει συγγνώμη. Για κακή μου τύχη στο τηλέφωνο ήταν ο Ραφαήλ, ο οποίος την άκουσε να μιλάει. Της κάνω νόημα να μη μιλήσει καθόλου. Θα πω πως απλά ήταν η Εύα. Δεν τρέχει και τίποτα, σωστά; Γιατί να με νοιάζει αν θα μάθει για την Βάσια; Δεν τρέχει τίποτα μεταξύ μας ούτως ή άλλως. Ας της κάνει ό,τι θέλει, γιατί θα έπρεπε να με ενδιαφέρει;