Love Will Remeber

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 1- Ό,τι πει το Ευάκι μου

《Τι έχουμε πρώτη ωρα;》 ρωτάω αδιάφορα την Κωνσταντίνα.
《Άλγεβρα.》
Στριφογυρίζουμε και οι τρεις τα μάτια μας και πάμε προς τη τάξη. Για καλή μας τύχη είμαστε όλοι στο ίδιο τμήμα. Ο Παύλος είναι ένα χρόνο μεγαλύτερος μας, όμως έμεινε στη Δευτέρα γυμνασίου και από τότε είμαστε αχώριστοι.

Μόλις μπαίνω στη αίθουσα νιώθω ένα κόμπο στο στομάχι μου. Τόσα πολλά άγνωστα άτομα...

Α ναι! Ξέχασα να το αναφέρω! Είμαι τρομερά ντροπαλή. Όπου βλέπω πολλά άτομα, αγχώνομαι και δε ξέρω πως να αντιδράσω.

Ο Παύλος μου πιάνει το χέρι και μου ψιθυρίζει να ηρεμήσω. Μάλλον κατάλαβε ότι είχα αγχωθεί. Με παίρνει από το χέρι και με βάζει να κάτσω μαζί του στο ίδιο θρανίο, ενώ η Κωνσταντίνα κάθεται στο θρανίο μπροστά μας. Σχεδόν κάθε μέρα αλλάζουμε θέσεις. Βλέπετε είναι ακόμα Οκτώβρης και δεν έχουμε οριστικοποιήσει τις θέσεις μας, οπότε ο κάθε ένας κάθεται όπου θελήσει.

《Παύλο δε μπορώ να είμαι στο ίδιο σχολείο με τον αδελφό μου. Έχω ήδη κουραστεί.》παραπονιέμαι.
《Είναι το διάσημο παιδί του σχολείου. Δεν θέλω να είμαι ούτε αυτή που θα του καταστρέψει τη φήμη, αλλά ούτε και το σκυλάκι του που θα του γνωρίζει τις καινούργιες "κοπέλες" του.》συνεχίζω.
Εκείνος μου απαντά με μια αγκαλιά και μου ψιθυρίζει στο αυτί ότι όλα θα πάνε καλα.

Την κενή θέση στο θρανίο της Κωνσταντίνας καλύπτει ένα αγόρι που για κακή μου τύχη είναι φίλος του αδελφού μου. Ο Ορέστης. Δε ξέρω, αλλά είχα μια μικρή ελπίδα πως θα άλλαζε τμήμα. Μπορεί να κάνουμε παρέα και να τον συμπαθώ ιδιαίτερα, αλλα δεν παύει να είναι φίλος του αδελφού μου. Φέτος είναι η τρίτη του χρονιά στη πρώτη Λυκείου.
Δεν πατάει σχεδόν ποτέ το πόδι του και γενικά απεχθάνεται το σχολείο.

Βγάζει ένα τσιγάρο από τη τσέπη του και αφού το βάζει στα χείλη του, πλησιάζει τον αναπτήρα έτσι ώστε να το ανάψει. Εκνευρισμένη εγώ τον χτυπάω στο κεφάλι.

《Βάλε το μέσα Ορέστη.》λέω φανερά ενοχλημένη.
Αυτός δε μου απαντά, αλλά παίρνει μια μεγάλη τζούρα και ξεφυσάει τον καπνό στο πρόσωπό μου.

《Ότι πει το Ευάκι μου.》λέει και μου τσιμπάει το μάγουλο ενώ βήχω από τον καπνό που μου έριξε πριν λίγο.

Του ρίχνω μια δολοφονική ματιά και εκείνη τη στιγμή μπαίνει μέσα ο καθηγητής. Μπορεί να σιχαίνομαι την άλγεβρα όμως αυτός ο καθηγητής είναι η αδυναμία μου.

《Ορέστη τιμή μας που σας βλέπουμε.》 τον πλησιάζει και του κάνει νόημα να δώσει το τσιγάρο του.