Έχω ξυπνήσει εδώ και αρκετή ώρα και για καλή μου τύχη ο αδελφός μου έχει πάει στο σπίτι της Λυδίας.
Από όσο γνωρίζω τουλάχιστον...
Σε λίγη ώρα θα είναι εδώ ο Ορέστης και μόλις θυμήθηκα πως δεν έχω ενημερώσει τη μητέρα μου ότι θα έρθει εδώ.
《Μαμά σε λίγο θα έρθει ένας φίλος μου, έχουμε μια εργασία μαζί για τη τριγωνομετρία.》της λέω και τη πλησιάζω.
《Εντάξει μωρό μου, αλλά άφησε ανοιχτή τη πόρτα του δωματίου σου.》
Εγώ στριφογυρίζω τα μάτια μου και πάω να ανοίξω την πόρτα στον Ορέστη.
《Δείχνεις μεθυσμένος.》του λέω και εκείνος τρίβει τα μάτια του.
《Έχω τον χειρότερο πονοκέφαλο, αλήθεια.》λέει και προσπαθεί να ξυπνήσει.
《Θέλεις να σου φέρω κάτι γλυκιέ μου;》ρωτάει η μαμά μου ερχόμενη από τη κουζίνα.
《Αα Ορέστη γεια σου. Δεν μου είπε η Εύα ότι εσύ θα ερχόσουν.》λέει όταν τελικά τον βλέπει.
《Γειά σας κυρία Μαρία. Εμ βασικά έναν καφέ χρειάζομαι αν σας είναι εύκολο.》
《Φυσικά. Πηγαίνετε στο δωμάτιο και θα σου τον φέρω εκεί.》
Μόλις φθάνουμε στο δωμάτιο ο Ορέστης πέφτει στο κρεβάτι.
《Σήκω.》τον ταρακουνάω.
《Έχουμε πολύ δουλειά να κάνουμε.》συνεχίζω.
《Έχω μια καλύτερη ιδέα. Τι λες να κάνεις εσύ την εργασία και εγώ να κοιμηθώ;》προτείνει.
《Καλή προσπάθεια.》λέω και τον σηκώνω από το κρεβάτι.
Η μητέρα μου μέσα σε λίγα λεπτά είχε έρθει με τον καφέ του Ορέστη στο χέρι.
《Θυμάστε ακριβώς ποιον καφέ πίνω. Συγχαρητήρια κυρία Μαρία.》λέει γεμάτος χαρά και πίνει μια γουλιά από το καφέ του.
《Φυσικά και το θυμάμαι.》απαντά και κλείνει τη πόρτα πίσω της.
《Και τώρα οι δύο μας.》λέει υποτιθέμενα ναζιάρικα ο Ορέστης.
《Άλλη φορά αυτά. Τώρα έχουμε εργασία να κάνουμε.》τον κοροϊδεύω.
《Πάντα ξέρεις πως να ξενερώσεις έναν άντρα Εύα. Πάντα.》αναστενάζει και κατευθύνεται ξανά προς το κρεβάτι μου.
《Βρε θα σηκωθείς;》 τον παροτρύνω.
《Εύα μου σε αγαπάω, αλλά αυτή τη στιγμή θέλω τόσο πολύ να σε χτυπήσω.》
Γελάω και τελικά μετά από αρκετή ώρα, τον λυπήθηκα και τον άφησα να κοιμηθεί, ενώ έψαχνα μερικές πληροφορίες για την εργασία. Για να είμαι ειλικρινής, όμως περισσότερο χάζευα τον Ορέστη να κοιμάται πάρα έψαχνα πληροφορίες. Φαινόταν τόσο γαλήνιος. Τοσο ήρεμος. Τόσο όμορφος...
Χωρίς δεύτερη σκέψη παίρνω τι κινητό μου και τον βγάζω φωτογραφία. Την ανεβάζω στην ιστορία μου στο Instagram και πραγματικά ανυπομονώ να δω την αντίδρασή του.
Φεύγω ήρεμα από το δωμάτιο και αφήνω τη πόρτα πίσω μου κλειστή σε μια προσπάθεια να τον αφήσω να κοιμηθεί με ηρεμία.
YOU ARE READING
Love Will Remeber
Teen Fiction《Υποφέρεις τόσο πολύ, αλλά ποτέ δεν παραπονιέσαι.》του λέω. 《Ναι, γιατί οι άνθρωποι που παραπονιούνται λιγότερο είναι και αυτοί που υποφέρουν περισσότερο. Όσο περισσότερο πονάς, τόσο πιο δύσκολο είναι να μιλήσεις για αυτό που περνάς.》είπε σαν να φιλο...
