Love Will Remeber

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 10 - Αρκετά

Τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ προς την τουαλέτα για να αφήσω ελεύθερα τα δάκρυά μου. Πώς θα το πω στη μητέρα μου; Θα θυμώσει μαζί μου; Μπορεί να μην πήρα αποβολή, όμως σίγουρα την απογοήτευσα. Πήγα στο γραφείο της διευθύντριας και μάλλον δεν θα μπορέσει να μου το συγχωρέσει αυτό. Ίσως υπεραναλύω την κατάσταση και μπορεί μα υπερβάλλω, όμως δεν μπορώ να σταματήσω τον εαυτό μου. Νιώθω απογοητευμένη με εμένα.
Ο Φώτης τρέχει από πίσω μου φωνάζοντας το όνομά μου και επειδή η τύχη μου πάει σύννεφο, δεν μπόρεσα να κρατήσω άλλο τα δάκρυα μου, οπότε λίγο πριν φτάσω στις τουαλέτες πέφτω στα γόνατά μου και αρχίζω να κλαίω με αναφιλητά. Λυγμοί βγαίνουν από το στόμα μου, τα χείλη μου τρέμουν, η μύτη μου βουλώνει και το πρόσωπό μου καλύπτεται με δάκρυα.
《Εύα.》λέει γλυκά ο Φώτης και γονατίζει μπροστά μου. Εγώ αποφεύγω να τον κοιτάξω. Δεν θέλω να με δει έτσι, σε αυτά τα χάλια. Εκείνος βγάζει τα χέρια μου από το πρόσωπό μου και αφού με βοηθήσει να πατήσω ξανά στα πόδια μου μού χαμογελάει αμυδρά. 《Τι έγινε;》ρωτάει και με κοιτάει στα μάτια. Αυτόματα ηρεμώ. Η ανάσες μου αρχίζουν να σταθεροποιούνται. Τα δάκρυα σιγά σιγά στεγνώνουν στα μάγουλά μου. Τα χείλη μου χαλαρώνουν. Χωρίς καμία προειδοποίηση με παίρνει στην αγκαλιά του.
《Ηρέμησε, όλα θα πάνε καλά, στο υπόσχομαι.》λέει.
《Η κυρία Μαρία είναι υπέροχος άνθρωπος, δεν υπάρχει περίπτωση να σου φωνάξει που θέλησες να βοηθήσεις τον αδελφό σου. Ο μόνος που πρέπει να φοβάται για την αντίδραση των γωνιών σου είναι ο Μιχάλης.》συνεχίζει και σταματάει την αγκαλιά μας. 《Έκανες το σωστό, Εύα.》προσθέτει κοιτάζοντάς με. 《Ευχαριστώ.》ψελλίζω όσο ήρεμα μπορώ. Έχει δίκιο. Η μαμά μου δεν πρόκειται να θυμώσει που απλά θέλησα να βοηθήσω τον αδελφό μου, έτσι δεν είναι;

Μετά από αρκετή ώρα συζήτησης έχω ηρεμήσει πλήρως. Δεν σκέφτομαι καθόλου τι θα μπορούσε να μου κάνουν οι γονείς μου αν το μάθουν, όμως δεν μπορώ να μην συνειδητοποιήσω ότι έχω κάνει ήδη δύο φορές πράγματα τα οποία δεν θα έκανα ποτέ. Και τα δύο αυτά πράγματα έχουν γίνει όταν ήμουν μαζί με τον Φώτη. Είχαμε σκοπό να μην μπούμε για μάθημα έτσι ώστε να κάτσουμε να μιλήσουμε. Αν μου έλεγε κάποιος πριν μια εβδομάδα ότι εγώ θα έλειπα από την τάξη για να κάτσω να μιλήσω με ένα αγόρι θα τρελενόμουν, θα ντρεπόμουν που κάποιος είχε αυτή την αίσθηση για εμένα και να 'μαι έτοιμη να το κάνω πριν λίγες μέρες λόγω της επίδρασης του Φώτη πάνω μου. Μόνο μια φορά χρειάστηκε να μου το ζητήσει και εγώ απάντησα θετικά χωρίς δεύτερη σκέψη.
Και σήμερα; Σήμερα πήγα στο γραφείο της διευθύντριας. Τεχνικά ο Φώτης δεν φταίει για αυτό, όμως μόνο το γεγονός ότι ήταν μαζί μου εκεί με κάνει να δημιουργώ κάθε είδους παρανοϊκό σενάριο στο μυαλό μου. Τι και αν απλά θέλει να παίξει μαζί μου; Αν θέλει να με κάνει μέλος των Suicide;