ANGIE

15) Karanlık

Karanlık.

Hissizlik.

Gözümü açtığımda beynimin içinde olan tek şey bunlardı. Sonra aralarına yeni biri daha katıldı. Korku. Ve devamı geldi.

Endişe.

Merak.

Arayış.

Ve biraz daha korku...

Beynim ve bedenim bir savunma mekanizması olarak kendilerini kapatmıştı. Gölde debelenip durdukça su bulanır ya, zihnim de aynen öyle düşünmeye çalıştıkça daha da bulanıklaşıyordu. Ellerimle soğuk topraktan destek alıp doğrulurken kanla kaplı olduklarını gördüm.

Ayağa kalktım. Hem yüz kilodan daha ağır, hem de uçuyormuşum gibiydim. Elbisemi silkeledim, kuru yapraklar üzerime yapışmıştı. Diz kapaklarım yara bere içindeydi. Kollarım da morluklarla kaplanmıştı ama canım acımıyordu. Bu bir rüya olabilir miydi? Rüyada bazı hisler körelmiş olurdu sonuçta.

Etrafıma baktım, güneşin doğmasına az kalmıştı. Saçıma takılan birkaç yaprağı çekip çıkardım, elimle dağılan tutamları düzelttim. Sık, uzun boylu ağaçların arasındaydım.

Ormanda koştuğumu hatırladım. Beyaz kocanan kanatlı kuşlar mı vardı? Hayır, hayır, insanlar. Bembeyaz suratlı korkunç insanlar...

Damian.

 aşımı eğdim, ellerimin arasında boğuk bir nefes aldım. Yüzüm dehşetle gerilmişti. Kalbim sanki nefes alabilmem için gerekli havaymış gibi onu istiyordu.

Oysa o, son nefesini kucağımda vermişti.

Bir elimle ağzımı kapattıysam da çığlığımı engelleyemedim. Geri gelen ilk his, göğsüme saplanan acı oldu. Diğer elimle de acıyı geçirmek için göğsüme bastırıyordum. Gecenin geri kalanı sahneler halinde zihnime yerleştikçe aklımı yitirmek istedim. Metal masanın soğukluğu, ortada yanan ateş ve Damian'ın cansız gözleri...

Dizlerimin üstüne düştüm. Sesim çıkmaz olana kadar bağırdım.

Neden beni de öldürmemişlerdi?

11 Nisan

Tuhaf kız... Yakında yirmi bir yaşına girecekmiş, yaşına rağmen o kadar saf ki! İlk canavarlarını benim yüzümden öldürdü. Onlara canavar diyor.

Dağınık saçları, gece elbisesi ve minicik vücuduyla kolumun altında, beni ayakta tutmaya çalıştığını düşündükçe gülümsememi engelleyemiyorum.

Onunla birlikte evine gitmemi istiyor. Sanırım gideceğim. Iyi bir tatili hak ettim.

Ayrıca Venüs bir ipucu bulmuş olabileceğini düşünüyor. Onu görmeye gitmeliyim. Şanslıysak, bir kovan bulmuş olabilir. Nereden geldiklerini ögrenmenin vaktidir derim. Sonra merkezlerini bulabilirim ve daha sonra da...

12 Nisan

Şu Angie denen kız aklımdan çıkmıyor. Onunla istasyonda buluşmam gerekiyordu, gidemedim. Beni orada dikilip beklediği, gelmediğimi fark edince üzülüp trene bindiğini hayal edip duruyorum.

Neyim var benim?

Hayatımı kurtardığı gerçeğini kabullendim, bu yüzden mi suçluluk duyuyorum? Ona teşekkür etmiş miydim?