ကၽြန္မေတြးခဲ့ဖူးသည္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ဟာ ရင္ခုန္စရာေတြအျပည့္ျဖစ္လိမ့္မည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တေပ်ာ္တပါး စလိုက္ေနာက္လိုက္၊ ကန္တင္းေတြမွာ မုန္႔စားလိုက္လုပ္ႏွင့္ ဆယ္တန္းကႏွင့္မတူ အမ်ားၾကီးလြတ္လပ္လိမ့္မည္ေပါ႔ေလ။ ဒါေပမဲ့ အထင္ႏွင့္အျမင္ ၀က္၀က္စင္ေအာင္ ကြဲခဲ့သည္။ အျဖဴ၊ အစိမ္းႏွင့္ ေက်ာင္းမတက္ရတာကလြဲလ်ွင္ ဘာမွသိပ္မကြာ။
ကားတိုးစီးရတာေတြ၊ ကားမွားစီးမိတာေတြ၊ ခါးပိုက္ႏွိုက္ခံရတာေတြ၊ မုန္႔ဖိုးမေလာက္လို႔ အတိုးနဲ႔ေငြေခ်းရတာေတြကို ေက်ာင္းတက္ျပီး တစ္လ၊ ႏွစ္လအတြင္းမွာပဲ အျပည့္အ၀ ခံစားခဲ့ရျပီျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ ဆယ္တန္းတုန္းကလိုပင္ ေက်ာင္းေရာက္တာႏွင့္ ခံုတန္းလ်ားမွာ တေမ့တေမာထိုင္ကာ သင္ၾကားသမ်ွကို နားလည္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ရသည္။ ဟိုျခစ္၊ ဒီျခစ္လုပ္ရင္း အခ်ိန္ကုန္ရသည္။ ဖုန္းကို ခံုစားပြဲထဲထိုးထည့္ရင္း အတြဲေခ်ာင္းသလို ေခ်ာင္းၾကည့္ရသည္။
တစ္ခါတစ္ရံ ဆရာ မလာမွသာ ျပည့္၀ေသာ လြတ္လပ္မွုဆိုတာကို ခံစားရသည္။ ယခုလို အခ်ိန္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ ဒါေပမဲ့ ေဘးနားမွ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း ၀ါငယ္ေၾကာင့္ ဖုန္းထဲမွ အဆင္ေလးေတြကို ေကာင္းေကာင္းငမ္းခြင့္မရ။
"သြားစမ္းပါ မိျဖဴရယ္။ နင္က ငါ႔သူငယ္ခ်င္း မဟုတ္တာ က်ေနတာပဲ။"
"နင့္ဘာသာနင္ သြားပါလား။"
"ငါ မသြားရဲလို႔ေပါ႔ဟ။"
"ခ်ီးထုတ္မ။"
ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ ၀ါငယ္ စိတ္မဆိုး။ ပခံုးကိုတြန္းတြန္းျပီး ဖုန္းၾကည့္လို႔မရေအာင္ လုပ္ေနသည္။
"သြားပါဟာ။ အခုသြား စကားေျပာ။ အခုသူ႔အနားမွာ ဘယ္သူမွမရွိဘူး။"
ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ တိုးတိုး တိုးတိုးႏွင့္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ျပီး မဟုတ္မဟပ္ေတြ တိုင္ပင္ေနပံုရသည္။ တကယ္ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္။ ေက်ာင္းစတက္ကတည္းက ၀ါငယ္ သေဘာက်ေနသည့္ ေကာင္ေလးႏွင့္ စကားသြားေျပာရန္ ကၽြန္မကို အတင္းတြန္းေနျခင္းျဖစ္သည္။
YOU ARE READING
စကတည်းက မှားခဲ့သည်
Humor(Unicode & Zawgyi) အစကတည်းက မှားခဲ့တဲ့အမှား အဆုံးရောက်မှ မှန်နိုင်ပါဦးမလား..
