Hindi ako yung tipong magpapa-cute sayo [Ongoing...]

Chapter 19

Cana’s POV

“Why don’t we all go somewhere together this Christmas?May mga pupuntahan na ba kayo?” tanong ni Luke samin.Nandito pa din kami sa bahay nya,  dito na daw kaming lahat magpalipas ng gabi. Hindi namin namalayan gantong oras na pala. “Ako wala naman.. Dadating sa bahay yung mga relatives namin that day so magiging busy sila.” I answered.

“Ako din, free.” Said Nia while eating dried mangoes.

“How about uh—the two of you?” nabaling ang atensyon namin sa dalawa na kanina pa namin pansin ang kakaibang atmosphere nila. Yung tipong atmosphere na alam mong something was wrong but you feel awkward to ask them about it? That kind of atmosphere. “…I don’t know” Steven timidly answered. I wonder whats wrong with them? Hindi naman sila mukang nag-away. Don’t tell me, dinamdam ni Steven yung hindi pagsabi ni Lin sa kanya ng kahit ano? Nagtinginan kaming tatlo ni Luke at Nia. “Bakit hindi mo alam? May pupuntahan ka ba?”

“….Maybe.”

“Eh..? Pano si Lin”

“Yaaawn. Sa bahay lang ako. ” huminto si Lin sa pagkain at tumayo.

“HA?”

“Ayah Lin! Sama na kasi kayo ni Steven please~”I tried my best to persuade her. “Mas masarap matulog sa bahay. Hindi pa  ba tayo matutulog?”

“Ha? Eh maaga pa.. Lin naman..”

“Inaantok na ko. Oy san ako pwede matulog?” baling nya kay Luke.

“H-Ha? Ah tara hatid kita sa room mo.” No choice naman si Luke kundi ang ihatid na sya sa may guest room na tutulugan nya kaya naiwan kami dito nila Steven at Nia. “Steven? M-May nangyari ba?”

“… Wala. ” Sanay na ko kay Lin na maging ganun sya… But for Steven to be like this…“I’ll try to talk to her.”

Iniwan ko na sila dun at sinundan sila Luke.

Pero nasa kalagitnaan pa lang ako ng alley papuntang second floor nakasalubong ko na si Luke. “Ah, s-si Lin?”hindi pa din ako makatingin ng maayos sa kanya… “Matutulog na daw sya. ”

“I-I’ll talk to her” lalagpasan ko na sana siya pero pinigilan nya ko sa kamay.. “I think it’s better to leave her alone for now.”

“…I-Is that so… Okay.” Dug dug dug dug sabi ng heart ko. Parang may kung anong nagkakagulo sa loob nito. Hindi ko alam parang anytime titigil sa pagtibok ang puso ko.

“Can I… ”

“Hm?”

“Can I talk to you? Just the two of us?” wah lalong bumilis sa pagtibok yung puso ko.“S-Sure..” Dugdug.. Dugdug..

“Pero okay lang ba talagang iwan natin sila ng ganun? Si Lin… Si Steven..Si Nia. Baka kasi..”

“Don’t worry. They’ll understand for sure.”

Isinama nya ‘ko sa may personal study room nya. I lounged on a sofa and so is he.“….” Pero nanatili pa ding awkward sa pagitan naming dalawa. “You don’t need to be anxious..” He started, his gaze pinned on the floor.“I’m not.. going to do anything.. nor ask for anything.. I just want to say--” he paused. Pero lumipas ang ilang minuto pa hindi nya itinuloy yung sasabihin nya. Nanatili syang tahimik.

Hindi na ko nakatiis. “Say what?” I asked.

“..Goodbye.”Nabigla ako sa sinabi nya. Parang bumigat yung puso ko at bigla itong huminto. “…” hindi ko alam kung anong sasabihin. Should I ask him why? Should I smile or cry? I don’t know anything anymore.