mijn redding

Hoofdstuk 74

"Austin" stotterde ik uit, een stroom aan nerveuze snikjes schoot door mijn lichaam.

Een publiek had zich om mij heen verzameld, met Maddie en Anne vooraan. Ik piepte het uit.

Demi sprong naar voren, naar het figuur.

Het kind, wat zich niet eens een mens mag noemen, dat ik never nooit meer wou zien.

Als in, voor de rest van me leven, en zelfs als ik dood ben hoef ik hem niet te zien.

"Je hebt heel veel uit te leggen jongeman." gromde Demi.

Hij zuchtte. "Ik weet het. Maar ik kwam om me te verontschudigen."

Hij gaf me geen tijd om te lachen, of om iets heel erg bitchy's te zeggen, zelfs niet om een sarcastische opmerking te maken. Hij stapte naar voren, en wou me knuffelen, maar een paar handen duwde hem weg.

Anne. Ze zette haar handen op zijn borstkas, en schoof hem een aardig eindje weg. Thanks An.

"Kijk. Ik heb geen idee wie je bent, of waarom je hier bent. Maar ze wil je niet vlakbij haar hebben, en dat laat ze zien. Dus flikker alsjeblieft op," snauwde ze hem toe.

Hij hield zijn handen defensief op. "Niemand vroeg jou wat kind." schoot hij sassily terug.

"Je wil echt geen ruzie krijgen met haar hoor." waarschuwde Maddie.

Austin keek mij weer aan. "Wie de fuck zijn deze rare wezens, en waarom nemen ze het voor je op? Ben je een baby ofso?" vroeg hij dom.

Ik lachtte. "Je moet me dat nog een keer noemen, en je bestaat niet meer. Ten tweede, het is mijn fucking familie. Begrepen?"

Hij rolde zijn ogen, en pakte zachtjes mijn hand. "Ik wil 'ons' terug."

Nou, technisch gezien zou je een robot zijn als je niet verliefd zou worden op zijn looks, zijn diepe stem en al dat geweldige aan hem. Maar zoals niet heel veel andere mensen heb ik iets ontwikkeld genaamd 'self control'.

Grapje, Ik heb geen 'self control', ik haat de liefde gewoon.

Misschien een heel klein beetje niet. Maar dat maakt niet uit, voor nu haat ik liefde.

"Er zal nooit een 'ons' zijn" lachte ik droog.

Hij knarsde zijn tanden. "Waarom in hemelsnaam niet?"

Ik keek smekend naar Anne.

"Ze is mijn vriendin al. " zei Anne ineens.

Ik zweer je, Austin schrok zich dood. "Je V-Vriendin?" stotterde hij.

"ja. Vriendin. Als in, dating. Als in, ze zal nooit voor jou gaan."

Hij bevroor. "Misschien zal er dan nooit een ons zijn. Maar wil je het mij dan alsjeblieft....... V-Vergeven? Je beloofde dat je erover na zou denken."

Ik leunde naar zijn oor, en wou een simpele 'Ja' geven. Maar op dat moment, kwam alles terug. Hij heeft mijn leven verschrikkelijk gemaakt. Hij had Lenna pijn kunnen doen.

"Nooit."

"Hoe wist je uberhaupt waar we waren?" vroeg Demi.

Hij krabte aan de achterkant van zijn nek. "Ik heb..... Jullie overal gevolgd? Ik moest me verontschuldigen!"

"Dat had je niet. Ik ga het je nooit vergeten. N O O I T" besloot ik.

Hij gromde. Een vlam van woedde die ik nog nooit bij hem had gezien. Of bij iemand uberhaupt.

En toen ik doorhad dat hij zijn hand op tilde, hoorde ik een harde klap echoën. Het brande maar een beetje, maar wel een beetje veel."

Maar voordat ik kon reageren, was Austin al tegen de muur aan gedrukt met een stomende Anne die zijn arm omdraaide.