mijn redding

Hoofdstuk 66

Bella's POV:

Drie dagen na de begravenis, en ik heb nog geen woord gezegt.

Wat valt er te zeggen?

Ik heb mezelf geisoleerd van alle anderen. Ik hoef hun medelijden niet. Ik hoef niet hun symphatieke blikken te zien. Ik hoef er helemal niks van.

Ik hield van haar.

Of course als een beste vriendin.

Maar ook meer dan dat.

Iets in haar liet mijn hart sneller kloppen.

Misschien was het haar gulle lach die een donkere kamer nog kon verlichten. Het had haar rare, rebelse persoonlijkheid kunnen zijn die ze met al haar kracht verborgen hield achter een verlegen meisje.

Ik weet niet waarom er mensen waren die zo tegen haar deden. Het enigste wat ik kon bedenken dat ik met haar zou willen doen was haar vast houden, haar beschermen, en van haar houden.

Ieuw vieze purvurtss, niet op die manier! (A/N: oke ik dacht hier zelf ook aan ;$)

Oke, heeeeeeeeeel misschien wel...

Er was nooit een enkel onperfect dingetje te vinden in haar perfecte zelf, damn wat wil ik graag weten hoe ze dat voor elkaar kreeg.

Ze had het perfecte haar waar ik mega jaloers op was. Haar bruine lokken vielen soepeltjes over haar perfecte schouders. Haar ogen. Ze glinsterden als kleine sterretjes, en nee ik overdrijf echt niet.

Haar lippen. Oh my god, haar lippen. En haar perfecte lichaam, waar ik echt enorm veel bewondering voor had. 

Maar nu moet ik echt kappen. De hoeveelheid liefde hierin geeft me ongeveer braakneigingen. Als je een ding over me weet, zal het vast wel zijn dat ik absoluut geen lief en zacht persoon ben.

God no, Ik ben een schildpad. Met een harde buitekant.

***************

"Hoe gaat het kiddo?" vroeg de bekende jongeman die blijkbaar 'Nick Jonas' heet.

Ik kreunde zachtjes, want ik wou echt niet praten, maar ik hoopte dat hij me fucking alleen zou laten als ik eventjes wat zei.

"Ik hield van haar"

Hij knikte. "Ze was je beste vriendin"

Ik keek hem dom aan. "Nee. Ik hield van haar. Als in, liefde. Ik was verliefd op haar."

Hij hield zijn handen omhoog in verdediging. "De liefde kan raar lopen" zei hij zachtjes.

"Goh, dat had ik niet door"

HIj zuchtte weer diep. "Demi had me verteld dat je koppig was. Maar nooit dat je ZO koppig was."

Ik rolde sarcastisch met mijn ogen. "Ik heb altijd al het onverwachtbare willen bereiken, yay" zei ik droog.

"Het is echt waar trouwens. De liefde is echt raar. Het lot veranderd het altijd weer, op het moment dat je denkt dat je goed zit. Maar weet je, dat is gewoon hoe het is. En uhm ja, als het leven je citroenen geeft moet je er maar limonade van zien te maken" 

(A/N wooow vertaald klinkt die quote zoooooooooo raar..)

" Of je perst de citroenen uit in de ogen van het leven" sugereerde ik random.

Hij grinnikte. "Ja, dat kan je ook doen. Maar......." toen hij stopte met z'n zin begon ik breed uit te lachen, om mijn overwinning.

"Is dit gesprek klaar, of.....?" vroeg ik zachtjes, want ik had geen zin meer om te praten.