mijn redding

Hoofdstuk 72

Bella's POV:

Dus, maddie en Anne blijven hier voor ongeveer een week.

Ik moet zeggen, het is aardig cool om even met kinderen van mijn leeftijd te zijn.

Ik bedoel, kinderen die me niet continue aanvallen alsof ik hun hond heb vermoord en alsof ze mij terug willen pakken daarvoor.

"Jongens, terug naar de bus! Lieverd, wil je Naya halen?" Smeekte Demi, toen ze naar de groep hoopvolle Lovatics keek die geduldig stonden te wachten tot ze hun idool mochten ontmoeten.

Ik knikte en liep wel, lachend om Demi die met een grote lach op alle Lovatics afstapte.

"Naya?" riep ik. Niks.

Ik liep naar het backstage gedeelde tot ik Demi's 'extra' kleedkamer vond. Ik draaide de hendel om en liep naar binnen.

"WHAT THE FUCK NAYA?" schreeuwde ik.

Een of andere blonde slet zat boven op Naya. En als ik slet zeg, bedoel ik het ook. En ik oordeel niet zo vaak over mensen.

Deze bitch was een soort van goudvinder ofzo. Enorme goude ronde oorbellen, gekruld haar waar ze waarschijnlijk uren over had gedaan om het zo te krijgen, een laag uitgesneden shirtje, korte shorts, hoge hakken.

En op verdere inspectie, haar make-up was..... Verschrikkelijk. Te veel lip gloss, om te beginnen.

"Ugh. Kan je ons niet een beetje fucking privacy geven, kind?" sisde de bitch naar mij. Ugh.

"Pardon, maar ik denk dat ik je herken. Ben jij het meisje dat in een doos met krijtjes is gevallen? Of was je de clown die ontsnapt is uit het circus?" vroeg ik onschuldig, met een zo strak mogelijk gezicht.

Nou, ga niet over mij oordelen. Jij zou ook één grote bitch zijn, als je een of andere slet boven op je MAMA ziet zitten.

"Lieverd, het is-" begon Naya.

Ik stak mijn hand op. "Bespaar de moeite. Laten we gaan"

Ze wou weer gaan praten. Maar ik negeerde haar. 

Toen we bij de bus terug kwamen, pakte ze mijn schouder vast en draaide ze mij om zodat ik haar aankeek.

"Laat het me uitleggen."

"Nee."

"Alsjeblieft?"

"Nee."

Ze opende haar mond, waarschijnlijk om een zielige leugen te vertellen. 

Dus deed ik het enige ding wat een logishe peuter zou doen. Ja een peuter.

Ik hield mijn handen over mijn oren. En begon te zingen: "La la la la la la la la! Ik kan je niet horen!"

Ze pakte mijn handen. "Best. Laat het me niet uitleggen. Maar... Vertel het gewoon niet aan Demi oke?"  smeekte ze.

"Waarom zou ik dat niet doen?" zuchtte ik.

"Het is niet wat je denkt, dat beloof ik."

Ik rolde mijn ogen. "Best. Je hebt zo fucking veel geluk dat ik het niet ga vertellen. Aangezien ik niet wil dat ZIJ pijn heeft om JOU!"

"Dankje, dankje, dankje, dankje!" gilde ze, en ze wou me gaan knuffelen. Maar ik liep snel weg.

"Waag het niet om mij aan te raken."

Ze stapde naar achter, angs en geschrokkenheid waren makkelijk van haar gezicht af te lezen. 

Verwacht ze me om gewoon lief en puppy achtig te doen?