mijn redding

Hoofdstuk 14.

Bella's POV:

Toen we thuis kwamen was het ongeveer 8 uur. Demi en Naya waren aan het knuffelen op de bank. Ik had mijn oortjes in, Ik luisterde naar Demi. Believe in me. Dat liedje verteld een verhaal waar iedereen zich wel in kan vinden.

Mijn gedachten gingen terug naar de sms'jes die ik niet had gelezen. Zou ik? Het was waarschijnlijk nog meer haat van Brittney. Maar wat zou ze kunnen zeggen wat haar vorige actie overtreft?

Ik opende het smsje. Mijn mond viel open, en ik slikte de tranen weg die vanbinnen verzamelde. Sukkel. Waarom heb ik ze uberhaupt gelezen?

Brittney: Denk je dat je zo makkelijk van mij afkomt? Goed geprobeerd. Ik heb nog steeds je nummer. Je weet dat dit gewoon een management stunt is, toch? Demi houd echt niet van je, ik bedoel, niemand doet. De waarheid doet pijn hé?

"Bella, ben je oke?" vroeg Demi en ze keek bezorgd naar me.

"Oh, ja, ik ben een beetje moe." zei ik met een nep lach.

"Weet je het zeker?" vroeg ze niet overtuigd.

"Zeker! Ik ben in mijn kamer." Zei ik geforceerd blij.

Demi knikte, en keek Naya aan. Ze staarte me allebei aan met een van die blikken, dus ik haastte me naar boven.

Ik sloot mijn deur, niet te opvallend hard, en deed deze op slot. Ik gleed langs de muur en hield mijn knieën tegen mijn lichaam, schreeuwend. Ze had gelijk, toch? Demi kan niet van iemand zoals mij houden. Gebroken, Waardeloos.

Maar ze hield van me.

Ze is een actrice. Ze doet alsof. Het is allemaal voor de publiciteit. Ze dumpt me als het allemaal niet meer zo'n hype is. Ze laat me achter. Net zoals de rest.

Demi doet zoiets niet.

Ik overtuigde mezelf niet eens daarmee. Natuurlijk, ik hield van Demi met heel mijn hart. Maar het probleem is, er is niet veel hart over. Het is dood gebloed, kapot gemaakt en verscheurd. Vertrouwen is niet iets wat mij makkelijk af gaat.

Ik ging weer op mijn voeten staan, onrustig liep ik door mijn kamer. Ik stapte naar de koffer die mijn grootste geheimen bewaard en opende het, de inhoud viel eruit.

Een pakje sigaretten, een aansteker en een scherp mesje. Demi heeft die niet afgepakt.

Ik pakde de sigaretten, pakde er een uit en rolde deze over mijn vingers. Ik stak de aansteker aan, hield hem omhoog en stak de sigaret aan. Eentje doet geen kwaad, toch?

Ik hield het tegen mijn lippen en nam een lange trek, op de een of andere manier voelde ik me opgelucht. Leunend tegen het bed, rookte ik nog een paar minuten door voordat ik het uit het open raam gooide. Een schuldgevoel kwam bijna meteen over mij heen.

Ik had beloofd dat ik zou stoppen.

Ach ja, te laat nu.

Het mesje trok mijn aandacht, glinsterend op de bodem van de koffer. Ik ging met de scherpe kant over mijn vinger, testend hoe scherp het was, het bloed liep van mijn vinger af. Yep, scherp.

Ik rolde mijn mouw op en deed het ene ding waarvan ik Demi beloofd had dat ik het niet meer zou doen.

Ik had een terugval.

30 MINUTEN LATER:

Ze waren gestopt met bloeden. Ik voelde me zo boos, vooral tegenover mezelf. Ik heb dit laten gebeuren. Ik had beloofd dat ik sterk zou blijven voor Demi. Ik faalde, net zoals ik altijd doe.

Ik trok mijn mouw naar beneden en sloop de trap af, Demi lag op de bank met haar telefoon.

"Naya is naar haar huis gegaan om een paar kleren te pakken. Ze blijft hier slapen, als je dat ook goed vind." ze Demi, toen ze opkeek van haar telefoon.