mijn redding

hoofdstuk 51.

Demi's POV:

Ik werd wakker, en rolde op mijn zij. Bella was naast me aan het slapen, en leek net een engeltje. Ik lachte.

Rondlopend door de bus vond ik iedereen. Naya keek ongemakkelijk de kamer rond zonder iets te zeggen.

"Goedemorgen," gaapte ik, ik ging naast haar zitten.

Ze hield mijn hand in de haren en kusde mijn wange, mij mijn hoofd op haar schouder laten leggen terwijl ze met mijn haar speelde.

"Goedemorgen, schoonheid" groette ze.

Ik voelde de bekende roodheid door mijn wangen en hart vloeien toen ik die woorden hoorde,

"Demi, je bent aan het blozen" zei Dinah, de hele groep lachte.

Dat maakte mijn wangen nog roder, als dat zelfs nog mogelijk was. Ik gaf ze allemaal een speelse, maar dodelijke blik, toen haalde ik mijn hoofd van Naya's schouder af en kusde haar op haar lippen.

"We zijn nog steeds hier!" zei Lauren met een nep kuch.

Ik trok terug, probeerde de domme glimlach van mijn gezicht af te krijgen, maar het luktte niet echt.

"Hebben jullie zin in vandaag?" vroeg ik om het onderwerp te veranderen.

Een aantal 'yup, ja en yeahs' kreeg ik als antwoord.

"Glendale, toch?"

Ik knikte, legde mijn hoofd weer op Naya's schouder en sloot mijn ogen.

"Het is zoooooooooooooo vroeg"

Naya lachte en knikte, haar lippen plantte ze op mijn voorhoofd. "Ik weet,"

We praatte en lachte, maar mijn gedachten gingen steeds terug naar Bella. Ze leek zo onschuldig toen ze sliep. Haar act kon iedereen voor de gek houden.

Alleen een aantal mensen konden de leegte in haar ogen zien, of het dodelijke zwarte wat er soms in te zien was.

Ik was een van die mensen.

Om iemand anders, iemand van wie ik hou, door zoveel pijn te zien gaan maakte mij gek. Ze was te lief om dit leven te hebben. Te schattig.

Maar zeg maar niet tegen haar dat ik dat over haar heb gezegt. Als ik ook maar 1 ding heb geleerd over dat kind, is het dat ze het haat om 'schattig' of 'lief' genoemd te worden.

Ze wil stoer zijn. Maar willen we dat niet allemaal?

"Waar denk je over?" vroeg Naya, wat mij uit mijn gedachten trok.

"Bella"

Ze fronsde "is ze oke?" haar stem klonk bezorgd.

"Ik weet het niet," antwoorde ik eerlijk.

Ik wist het echt niet. Ze weigerde om zichzelf open te stellen, en als je probeert binnen te komen, kruipt ze terug in haar schulp.

Het maakte me boos dat die meiden haar pijn hebben gedaan. Echt.

Ik maakte van mijn handen vuisten. Naya greep mijn hand en ging met haar vinger over mijn knokkels.

"Ik was aan het denken...... Misschien moet ik met Bella gaan praten,"

"Misschien"

"Kijk, over alles. Ik voel me buiten gesloten,"

Ik knikte begrijpend. Naya kusde mijn wang en stond op, weg lopend naar waar Bella was. Waarschijnlijk lag ze nog steeds te slapen.

Typisch. Dat kind houdt van slapen.

Welk kind nou niet?