mijn redding

hoofdstuk 4

Demi POV:

Ik ging in Gina's kantoor zitten, ze legde Bella's papieren voor mij neer.

Ik begon te lezen:

Naam: Bella Jenifer McKenzie

Geboorte-datum: 24 Augustus 2000

Haar kleur: zwart

Oog kleur: blauw

Biologische ouders: Oscar & Kaithlyn McKenzie (vermoord)

broers en zussen: 1 broer, Mitchell (in de gevangenis voor moord)

hobby's: ze kan gitaar en piano spelen, schrijft ook vaak liedjes. 

Omschrijving: Bella is hier gekomen op 8 jarige leeftijd, is mentaal en fysiek mishandeld door haar vader.Ouders zijn  vermoord door haar broer. Wil soms niet eten. Is heel erg koppig. 

"Waar moet ik tekenen?" zei ik met tranen in mijn ogen, het is niet eerlijk wat dit meisje heeft moeten mee maken, en ik ga er alles aan doen om haar jeugd nog een beetje leuk te maken. 

"uhm, hier onder aan de pagina" zei Gina, nog steeds een beetje verbaast.

"Mag ik naar mijn dochter toe?".

"Ja hoor, ze is van jou nu".

 Snel rende ik de trap op, om vervolgens Bella huilend op de grond zien te liggen.

"Heey lieverd, praat tegen me. Je kunt me vertrouwen, en ik ben je moeder nu!" zei ik een beetje bezorgd.

Het leek niet echt binnen te komen bij haar, dus nam ik haar in me armen en begon Nightingale te zingen.

Ze werd snel rustiger, rustig genoeg om te praten.

Dus vroeg ik haar nog een keer wat er aan de hand was.

Ze liet haar mobiel zien, ik las de sms'jes die ze had gekregen van ene Brittney:  

"Hoi dikzak, ik heb gehoord dat je geadopteerd word. Denk maar niet dat ze echt van je houd, ze doet dit alleen voor de publiciteit".

 "Je bent veel ste dik voor haar, niemand houd van dikke mensen"

"Probeer je problemen geheim te houden, niemand boeit jou leven "  

Toen ik klaar was waren mijn ogen ook gevuld met tranen, hoe kan iemand zo over mijn prinsesje denken?

"Bella, lieverd, je kunt me vertrouwen, echt waar, wie is die Brittney? en wat bedoelt ze met je problemen? ".

 "Uhmm.... Z-ze is nouja was mijn beste vriendin, zij zat ook hier in dit weeshuis, maar ze is nooit erg aardig geweest, en uhmm gewoon niks"

Wat een verschrikkelijke mensen hier zeg!

Ik ben blij dat ik mijn Bellie heb geadopteerd, en ik ga er achter komen wat ze bedoelt met problemen, Bella is nu gewoon nog niet klaar om het te vertellen.

En dat snap ik best, ze kent me pas een uur.

"We praten er later wel over ja?

Heb je ergens een koffer om je spullen mee te nemen?" 

Bella's POV 

Demi is zo lief!

Ik wil er niet aan denken dat straks als ze achter het snijden en mijn eet probleem is gekomen, ik weer terug moet.

Ze voelt nu al veel meer als een moeder dan mijn moeder ooit voelde.... 

*flashback*

"Please, mag ik alsjeblieft met mijn vrienden naar de bioscoop?".

"Waarom niet!? Ik ben bijna 16, ik kan heus wel zelf naar de bios! Ik ben niet zo achterlijk als dat kind daar"

Ik kromp in elkaar, waarom heeft iedereen een hekel aan mij?

Ohh nee, daar komt mijn vader.

"Je hebt gelijk, je bent niet zo achterlijk als dat nutteloze wezen, maar nog steeds. Je gaat mee naar Oma's verjaardag!."

Mitchell begon steeds bozer te worden, hij liep naar de keuken, en pakte... HIJ PAKT EEN MES!

Hij rent op mijn vader af, en ik ren naar buiten.

Ik weet, papa is nooit aardig geweest, maar hij hoeft niet dood!

Ik bleef rennen totdat ik niet meer wist waar ik was.

Ik ging op een bankje zitten, en begon te huilen.

Een uur lang bleef ik daar, toen probeerde de weg terug te vinden.

Uiteindelijk vond ik mijn huis weer terug, er stonden allemaal politie auto's omheen.

Ik zag de buurvrouw en klampte mij aan haar vast.

De politie vertelde me dat mijn ouders waren overleden.

Alles werd zwart.

* einde van de flashback*

"Bella! " nu pas had ik door dat Demi in mijn oor schreeuwde.

Ik begon te huilen en voordat ik het wist had ik een paniek aanval.

"Help" kreeg ik er nog maar net uit, Demi begon ook in paniek te raken

"Baby, luister naar mijn ademhaling, probeer het na te doen, doe het voor mij, alsjeblieft" Zei ze half smekend half in paniek.

Ze zong weer Nightingale voor me, en ik werd weer rustiger.

"sorry Demi, sorry ik dacht terug aan de dag dat mijn ouders naar de hemel gingen".

"Lieverd! je hoeft je nooit te verontschuldigen voor zulke dingen! Ik vind het juist heel knap dat je mij om hulp vroeg!, Kom we gaan je spullen in pakken, we praten er in de auto rit over okee?"