mijn redding

hoofdstuk 57.

Het was een dag later, vroeg in de ochtend. Te vroeg om wakker te zijn.

Hoe dan ook, ik ging gapend zitten, met mijn handen ondersteunde ik mijn bonkende hoofd terwijl de bus verder reed.

Het enigste wat ik hoorde waren snurkende mensen. Het hielp niet tegen mijn hoofdpijn, absoluut niet eigelijk.

Ik keek uit het raam hoe de zon opkwam, en luisterde naar hoe iedereen opstond, en samen besloten om mij te laten liggen want ik was behoorlijk shaggerijnig in de ochtend.

Dankje, guys.

Ik rolde op mijn zij, hoeste een paar keer. Meteen werden de gordijnen die mijn wereld scheidde van de rest van de bus open getrokken, en een bezorgde Demi stond naast me, met Naya achter haar.

"Wat is er aan de hand?" vroeg ze dringend.

"Niks, ik ben oke," Piepte ik, toen realiseerde ik pas dat ik als een vermoorde chihuahua klonk.

Nee, serieus.

Demi's hand schoot naar mijn voorhoofd. Ze trok hem geschokt terug, en staarde naar me in verschrikking.

Alsof ik ineens een extra arm had, of alsof mijn ogen waren uit mijn hoofd geplopt, of alsof ik ineens vloeiend Chinees sprak uit het niets.

"Holy shit, je bent heet!"

"Oh, dat weet ik toch al lang," zei ik sassy.

Ze rolde haar ogen en verdween nadat ze Naya de strenge opdracht had gegeven om niet bij mij weg te gaan. Ik weet toch echt wel zeker dat ik nog lang niet dood ga, maar het zal wel.

Ze kwam terug met een enorme pil in haar hand...

Ik schudde mijn hoofd. No way dat ik dat ding door ga slikken.

Ik duwde mijn gedachten weg toen nog een golf van misselijkheid over me heen kwam.

Ik rende naar de badkamer toe en leunde over het toilet.

Demi hield mijn haar vast, op mijn rug kloppend. Ik viel op mijn knieën, mijn mond afvegend.

"Je bent ziek Bel"

"Ben ik niet" verdedigde ik me. "Ik voel me gewoon niet zo lekker,"

"Je bent ziek" stemde Naya toe.

Voordat ik wat terug kon zeggen, leunde ik weer over het toilet. Demi hield mijn haar vast.

De meiden stonden bij de deur te wachter toen ik eruit kwam, ze staarde ons aan. Demi duwde ze zacht aan de kant, legde het uit en vroeg lief of ze aan de kant wouden gaan.

Ik strompelde terug naar mijn bed, struikelend over mijn voeten toen de kamer begon te draaien.

"Demi, ik ben misselijk," zeurde ik.

"Ik weet het, baby girl, ik weet het. Je moet dit in nemen okay?" zei ze zachtjes, de pil in mijn hand duwend.

Ik knikte, legde het in mijn mond en nam een grote slok water om het door te spoelen.

"Het doet nog steeds pijn,"

"Het is pas vier minuten geleden dat je het hebt ingenomen, Bel"

"Dus? Het doet fucking veel pijn.

De meiden grinnikde.

"Dems, je hebt een concert vanavond. Je kan niet ziek worden," herinnerde Naya haar.

"Maar-"

"Niks te maren. Ik zorg wel voor haar okay? Ik beloof het. Ik en Bel kunnen goed met elkaar over weg."

"Best," zuchtte Demi.

"Goedzo. Ga repeteren. Ik blijf wel hier,"

"Ja, wat wou je anders gaan doen? Oke, ik hou van je. I love you Bel"

Dus ik gok dat we nu bij de arena zijn. Hoe snel de dag wel niet voorbij gaat als je duizelig en draaierig bent en als je dood gaat van de pijn.

Naya zat naast me, over mijn rug wrijvend zoals Demi altijd doet.

"Ben je niet bang dat jij ziek word?" snotterde ik.

"Ik ben imuun,"

"Ik geloof er geen ene drol van, maar wat je ook wilt geloven. Ik voel me ziek."

"Ik denk dat we nog wel wat NyQuil hebben. Wil je wat?"

Ik haalde mijn schouders op. Zij stond op en verdween in de dieptes van de bus, en kwam weer terug met een klein glaasje wat leek op een whiskey glas.

Dat was het niet, natuurlijk, maar ik voel me te ziek om daar nog iets om te geven.

"Ik denk dat dit wel de juiste hoeveelheid is." gokte ze, en ze gaf me het glaasje met een rare vloeistof erin.

"Denk je?"

Ze knikte. Ik hield mijn hoofd naar achter, liet het vloeistof naar binnen glijden door mijn keel. Het had een smaak, dat weet ik zeker, maar mijn smaak papillen zijn tijdelijk verdoofd ofzo.

"Shit," zei ze na een tijdje.

Ik keek haar aan, wachtend op een vergefelijke uitleg voor het gebruik van zo'n mooi en absoluut niet scheldachtig woord.

"Ik heb je een beetje te veel gegeven,"

Ik zuchtte. "Ga ik nu dood?"

"Nee.... Maar zeg het maar niet tegen Demi."

Ik grinnikte, en dacht na over wat ik met deze macht kon doen.

"Wat als ik het wel vertel?"

"Dan zeg ik dat het niet waar is."

Ze pakde een zakje chips uit het keukentje, kwam weer terug en gaf het aan mij.

"Dankje,"

"Zo, nu mag je het niet tegen Demi zeggen."

Ik grinnikte onschuldig."Alsof ik dat ooit van plan was? Nooit!"

Ze rolde met haar ogen. Ik voelde mezelf slaperiger en slaperiger worden, mijn hersenen werden stil en mijn ogen vielen dicht.

"Ik ben aan het slapen." informeerde ik Naya.

"Dankje voor de info."

Dat was het laatste wat ik hoorde voordat ik weg viel in de duisternis.