mijn redding

Hoofdstuk 12.

De auto rit was aardig stil. Naya en Demi zaten voorin en praatte. Ze probeerde mij in hun gesprek te mengen, maar ik gaf alleen korte antwoorden dus gaven ze het snel op.

In een laatste poging, vroeg Naya hoe mijn leven in het weeshuis was. Demi gaf haar een waarschuwende blik, maar ik probeerde aan de blije dingen te denken. 

¨ Anne was cool, denk ik. En er was nog een jongen, Kendall. Hij was 2 jaar ouder dan mij. We gingen altijd met elkaar om na school. Hij hielp me met mijn huiswerk, en hij heeft me door moeilijke periodes heen geholpen" Zei ik, terwijl ik aan hem terug dacht

"Ik heb geen Kendall gezien daar, het was toch een alleen meisjes weeshuis?" merkde Demi op. Ik knikte langzaam.

"Ja hij is geadopteerd toen ik 11 was, hij is 16 nu, ik vraag me af hoe het nu met hem gaat. En eerst was het jongens en meisjes, maar best wel veel meiden werden verkracht, dus hebben ze het opgesplitst" Zei ik zachtjes, mijn lach verwaterde. Naya zag het

"Dus hij was je beste vriend?" vroeg ze.

"Soort van. Hij was een soort van oudere broer. Heel erg beschermend. Hij jaagde altijd andere jongens weg, ook al wouden ze alleen praten. Het was aardig grappig maar ik voelde me wel veilig"

Ze knikte toen we naast een groot gebouw stopte. Demi deed haar zonnebril op, sprong uit de auto en deed mijn deur open.

"Dankuwel" zei ik met een kakkerig accent.

"graag gedaan, mevrouw" Zei ze spottend.

We liepen naar binnen, bijna onmiddelijk werden we begroet door drie mensen die ik herkende van de tv.

"Bella, Naya. Dit zijn Paulina, Kelly en die oude man is Simon." stelde ze de mensen aan ons voor.

Naya glimlachte beleefd, ik klampte me aan Demi vast, en zwaaide zachtjes terwijl ik naar de grond staarde. 

"ze is een beetje verlegen" zei Demi voorzichtig.

"als het voor Simon is, je hoeft je geen zorgen te maken. Hij is maar een knorrige oude man."Lachte Kelly

Ik grinnikte zachtjes en keek naar hun. Simon rolde met zijn ogen

"Ha.Ha.Ha. erg grappig, jullie drie. Het is leuk om je te ontmoeten Bella. We hebben veel over je gehoord" Zei Simon.

"goede dingen" voegde Paulina toe.

Ik lachte en keek naar Demi, wie even hard aan het lachen was. Naya en Demi hadden allebei mijn schouders vast.

"Nou, we kunnen ons zelf beter maar klaar gaan maken voor de show, Demi?" Zei Simon na een stilte

"Uhm ja sorry. Bella, gedraag je. Naya zal bij je blijven. Ik hou van je" zei ze snel en plante een kus op mijn voorhoofd waarna ze achter de andere jury leden aan liep.

"Nou, wil je backstage gaan chillen?" vroeg Naya, ze klonk een beetje onzeker. 

"okay, klinkt goed"

Twee uren van overal en nergens zitten en een beetje rommelen op het podium later begon de show. Drie keer raden wie ik als eerste zie? Brittney, met een zelfverzekerheid die mij doet walgen.

In haar handen was een spandoek, helemaal opgerold. Ik was bang voor wat er op stond, en keek naar beneden. Naya merkde mijn ongemak.

"Wat is er?" vroeg ze met een beschermende toon in haar stem.

"Daarzo" zuchtte ik, ik wees met mijn vinger naar Brittney.

"Wie?" vroeg Naya, ze had geen idee waar ik het over had.

"Brittney, van het weeshuis. Pester" stotterde ik.

Demi zat aan de jury tafel en staarde naar Naya en mij met een verwarde blik. Naya mompelde iets wat ik niet verstond.

Demi maakte een hartje met haar handen toen de camera's begonnen te draaien. Ik stak mijn duimen op als antwoord.

Naya en ik zaten backstage en keken hoe alle acts voorbij gingen. Toen was er een reclame break en Brittney rolde haar spandoek uit. Ik slikte mijn angst weg.

In grote koeieletters stond er: "Dikke Bella"

Ze kon me zien, ik wist het. Ze lachte, en ik schoof in elkaar. Ik slikte mijn tranen weg, maar toen ik het realiseerde, rolde de tranen al over mijn wangen.

Naya keek naar mij en slaakte een zucht toen ze het spandoek zag. Ze rende naar Demi en liet mij alleen. Ik probeerde haar tegen te houden, geruststellend dat ik wel oke was en Demi het niet hoefde te weten, maar niks daarvan was waar.

Dikke Bella was mijn oude bijnaam. Ik haatte het. Maar was het niet gewoon de waarheid?

Demi en Naya ruziede tot Demi de beveiliging riep. Iedereen had het al gelezen, ook de andere jury leden.

De reclame break eindigde en het geruzie ging door. Mario kuchte een paar keer.

"Uh, Demi......?" zei hij, totaal verloren.

Demi schraapte haar keel, en gaf me een verdrietige glimlach.

"Kijk, ik ben aan het huilen. Sorry. Ik wilde dit op een betere manier bekend maken. Maar ik heb een dochter geadopteerd, bella. Mijn lovatics zullen nu vast helemaal gek worden, maar het is waar. We hebben nu gewoon een aantal problemen" legde ze uit.

"problemen?" vroeg mario

"Een meisje in het publiek, waarvan ik niet haar naam ga zeggen, had een spandoek met een onaardige tekst, gewoon een bitch...kunnen we haar hier weg krijgen?"

De security jongen knikte, en liep naar Brittney. Ze begon te vechten, maar hij kreeg haar er best wel snel uit. Meteen daarna ging mijn telefoon af, maar ik negeerde het. 

Demi stond op en liep backstage, maar Simon en Kelly hielden haar tegen. Naya gaf haar een geruststellende lach en liep terug naar mij. Ze sleepte me mee naar een bank waar de jury altijd zit als ze niet op het podium hoeven te zijn, en zette mij neer.

Tegen deze tijd waren mijn tranen al gedroogd, maar ik zag nog steeds het spandoek voor me. Ik sprong weg van haar, en het leek haar niet uit te maken.

Ik bleef staan, keek voor me uit, leegte. Een minuut ging voorbij, toen twee en drie. Vier, toen vijf.

Demi kwam terug snel daarna, ze trok me op haar schoot terwijl ik hevig tegen stribbelde. Ik gaf op en verborg mijn gezicht in haar nek. Naya hield mijn hand vast.

"Je bent okay" fluisterde Demi in mijn oor

"Demi ik ben niet meer vier" mompelde ik, lachend ondanks deze situatie.

"weet ik, maar je bent mijn baby girl" ze lachte.

"Demi, je moet weer op" riep Simon vanaf ergens.

met tegezin stond ze op, en gaf me over aan Naya. Ik lachte, liggend en duwde al mijn gevoelens aan de kant.

"heb je honger?"vroeg Naya

"Nah."

"Pech, je gaat eten"

Ik zuchtte, en rolde dramatisch weer op mijn rug terwijl ik naar Naya keek met mijn puppy blik.

"Awwh! Pech, dat werkt niet bij mij schat" zei ze sarcastisch

Het maakte mij allemaal niet meer uit. Ik was verdoofd voor de pijn, alsof het daar niet was. Onzeker over of het is omdat het pas later tot mij door zou dringen, of omdat Demi en Naya het negatieve compleet negeerde. Viel ik in een droomloze slaap.

Iets van binnen voelde anders, ik voelde me veilig, maar op hetzelfde moment was ik doodsbang voor wat zou komen.

A/N weer een lang hoofdstuk, yaaaayy