Light In My Blood [On Hold]

Hoofstuk 11 (oud)

Een lang hoofdstuk ^-^

Ik wachtte,
maar niemand kwam.

Ik riep,
maar er kwam geen antwoord.

Ik schreeuwde,
maar ze luisterden niet.

Ik faalde
en ze lachten me uit.

Ik werd wakker in mijn eigen koud zweet.
Heel mijn lichaam trilde en hopeloos probeerde ik het te kalmeren. Om het te laten stoppen met trillen.

Maar mijn lichaam weigerde mij te gehoorzamen. Ik was net een angstig hulpeloos lammetje waarmee de grote wolf speelde voordat hij het diertje in een hap opslok.

Meerdere dagen was ik in het midden van de nacht wakker geworden, badend in mijn eigen zweet. De nachtmerries wouden mij maar niet met rust laten.

Dus staarde ik in de donkere ruimte naar het plafond en na enige tijd hield mijn lichaam op met beven.

Voorzichtig rolde ik kreunend het bed uit want ik zou vannacht niet meer kunnen slapen.
Terwijl ik ondersteboven lag zag ik de twee maanvormige cirkeltjes bij het geopend raam. De twee gouden ogen keken me vol medelijden aan.

Elke keer dat ik wakker schrok zat het kleine uiltje weggedoken in de schaduwen me op te nemen. Alsof ze wist wat me achtervolgde. Maar dat kon dit schattig wezentje niet weten.

Ik zuchtte en haalde mijn hand door mijn al warrig haar, maar het bleef verstikt in het nest van verschillende klitten. Binnensmonds vloekend probeerde ik mijn hand eruit te prutsen.

Die nachtmerries hadden me in het verleden nog niet lastiggevallen. De dromen die ik vroeger heb gehad waren vreemd maar niet beangstigend.

Maar ik wist het.

Ik wist dat dit anders was. Dat dit geen griezelige droom was die ik achter me zou kunnen laten. Die ik zomaar zou kunnen vergeten.

Meer dan ooit verlangde ik naar stevige armen die me zouden omarmen en een stem dat me zou vertellen dat alles goed zou komen. Maar dat zou niet gebeuren.

Want het zou niet goed komen.

Deze droom was niet ontstaan door de vreemde verwerking van mijn hersenspinsels.

Dit was een herinnering.

Een slechte herinnering.