Light In My Blood [On Hold]

Hoofdstuk 9 ~ De Inbreker (oud)

Het licht kroop stilletjes hoger langs de muren en verlichte de kamer.

Langzaam werd ik wakker en genoot van het lome gevoel dat van mijn lijf bezit maakte.
Log bleef ik liggen in het bed, niet bewust waar ik was.

Het mooiste moment van de dag vond ik het ontwaken in een warm bed met een gelukzalig zorgeloos gevoel.

De warme kussens voelden zalig aan en het dekbed was precies warme zijde die om me heen lag.

Toen ik me tig keer had omgedraaid in de hoop dat de god van de slaap me weer in zijn armen zou sluiten, gaf ik het op en opende ik dromerig mijn ogen.

Mijn raam had heel de nacht open gestaan en het geroezemoes van de stad kwam traag naar binnen stromen.
Loom rekte ik me uit voordat ik de zachte, maar afzichtelijke dekens van mij af gooide.

Stapvoets sleepte ik me naar de badkamer en nam ondertussen mijn dag plannen door.
Wat inhield; slapen, eten, instrument spelen en een toertje rond doen de prachtige binnentuin. Een fameus monotoon programma...

Een geeuw ontsnapte mijn mond.
Ik had er al zin in. Kuch...

Ik stapte uit het slaapkleed en liep verder over de kleine goud beschilderde tegeltjes. Hier en daar zag je een plekjes wit piepen door de gouden betegeling.

Een kleine met hout omrande spiegel stond in de hoek en ik keek erin.

De maaltijden die ze me kwamen brengen en de overbodige uren slaap deden me goed. De wallen onder mijn ogen waren weg en mijn lichaamsbouw was weer optimaal.

Het bad was nog vol met water, maar het zou wel lauw zijn. Dat vond ik niet erg. Ik plofte in het bad maar schrok van het heel koude water. Ik had het misschien een beetje verkeerd ingeschat...

Mijn hele lichaam trilde toen ik eruit sprong en vlug een witte handdoek om me heen sloeg. Wakker was ik nu wel.

Ik liep de badkamer uit en botste hard tegen de deur waardoor ik achteruit wankelde.

Het duurde even voordat ik doorhad dat ik niet zo lomp was om tegen de deur te botsen.

Drie keer raden wie er in mijn deuropening stond.

Zion.

Zijn ogen leken te schijnen in het vroege ochtendlicht en zijn haar was warrig alsof hij zijn hand meerdere malen door zijn haar had gestreken. Hij haalde zijn hand er nog eens door.
Op zijn gezicht was er iets onnatuurlijks waardoor hij er van zijn stuk uitzag. Zijn ademhaling was onregelmatig en zijn huid leek ziekelijk te gloeien. Rond zijn mondhoeken was er wat schuim te zien.