Light In My Blood [On Hold]

Hoofdstuk 10 ~ De Opmaak (oud)

- 21 april: 500 reads !

De stilte voor de storm...

***

Mary-Eveline kwam niet veel later nagenoeg huppelend de kamer binnen om me te helpen met het aankleden.
Hoewel het niet nodig was omdat ik al een jurk had - die niet te veel weg gaf en zich achteraan in de kast had verstopt - hielp ze mij met mijn haar op te steken.

Met een borstel kamde ze de vele klitten eruit en maakte twee vlechtjes die ze naar achteren vlocht. Om ze samen te houden pinde ze een zilveren broche erin.

Ze stak het puntje van haar tong uit in pure concentratie omdat ze wou dat het kleine sieraadje recht zou hangen.

Het had de vorm van een boterbloempje.
In het midden was er een witte parel en in de plooien van de blaadjes waren minuscule diamantjes geplaatst zodat het zou glinsteren in het middaglicht. Precies waterdruppels in het vroege ochtendlicht.

Ik vond het wat overdreven om daarmee naar de stad te gaan, maar het meisje stond erop dat ik het zou aanhouden.
Dus dat deed ik.

Terwijl ze bezig was met mijn haar bekeek ik haar reflectie in de smalle rechthoekige spiegel.

De blonde haren leken uit goud te zijn gewoven en haar huidskleur was lichter dan die van een zuiderling. Haar hoge jukbeenderen benadrukten de levendige bruine ogen en haar dunne wenkbrauwen raakten elkaar haast aan.

Het gouden vlekje dat rondzweefde in haar linkeroog was me nog niet opgevallen. Het was alsof het een eenzame bewegingstheater opvoerde in de aardkleurige massa.

Er was iets aan dit meisje wat me bekend voorkwam. Alleen kon ik er niet de vinger op leggen. Ik bleef haar verschijning in me opnemen.

Één ding was zeker. Deze meid bruiste van het leven.
Hoe onhandig of stuntelig ze ook mag zijn, haar glimlach tot over haar oren verlichte het petieterige vertrek en haar ogen glommen van vermaak ook al worstelde ze met mijn haar om het op zijn plaats te houden. Ze genoot van elk moment.

Dat bewonderde ik.

Eenmaal dat mijn haar klaar was nam ze me van kop tot teen op en leidde ze me de kamer uit. In de gangen ging ze me voor.

Eindelijk buiten voelde ik dat de vrijheid naar mij lonkte en ik wou niks liever dan er gehoor aan geven, maar het had geen zin om nu weg te lopen. Ik zou verdwalen en ten dode worden opgeschreven. Dus ik moest afwachten tot het geschikte moment.

Met die gedachte probeerde ik de weg naar mijn vrijheid te onthouden en telde zo alle bochten. De kans was groot dat ik nog eens in deze gangen zou lopen. Ik kon maar beter zorgen dat ik onmiddellijke de goede weg wist.

Ondertussen nam ik de eentonige gouden muren in me op.
Als ik mijn beide armen zou uitstrekken, zou ik de oude muren kunnen aanraken.
De afbladerende verf was occasioneel herschilderd.