Light In My Blood [On Hold]

Proloog

Er was geen wolkje aan de lucht en de donkere hemel verduisterde de stad van het licht.
  De kleine straatjes - die werden gehuld in de lange schaduw van de imposante berg - waren leeg. Geen teken van leven. Of toch wel.

Dáár.

Een windbriesje zwierf zoekend doorheen de stad, dansend op het ritme van de nacht. Het was al zo lang op zoek. Maar nu was het tijd.
  Ze konden niet langer wachten. Ze moeten verrijzen.

Na vele straatjes, banen en huizen te passeren hield het briesje halt bij een oude - half weggerotte - ton. En in één van de kleinste steegjes, van de zanderige stad, liet het zich daar nestelen.
  Wanneer het terug opsteeg, was er een hoopje donker as te zien.

De kleine luchtstroom danste om het vat heen en leek nog even te twijfelen.

'Is dit de goede plaats?' Een stem dat zowel mannelijk als vrouwelijk kon zijn, doorklief de vredige stilte die over de stad heerste.

'Het kan niet anders, mijn lief.' Een tweede stem voegde zich bij de eerste.
  Een seconde bleef de wind stilliggen voordat het zijn dans begon in te zetten.

Langzaam begon het as op te stijgen door het toedoen van het avondbriesje, tot de grijze massa een kleine zwarte draaikolk werd. Het stuiterde op het vat zonder ook maar een splinter te beschadigen.
  Toen de kracht van de draaikolk begon af te nemen verdwenen de vlokjes en maakten ze plaats voor een glad, roze huidje.
  Paarsblauwe oogjes keken voor het eerst naar de donkere hemel en een glimlachje verscheen op de donkerroze lipjes.

'Leef, mijn liefste. Breng het licht terug.' De klanken van de woorden deden de baby lachen.
  Het windbriesje stierf weg net als de vreemde stemmen en de stilte vulde het nauwe gangetje.

Die nacht waren er geen sterren aan de hemel waardoor de stad nog donkerder leek en achter de ramen bleef het stil, zich niet bewust van het onnatuurlijke verschijnsel.
  Niemand zou gezien hebben wat er was gebeurd.

De mensen zouden de daaropvolgende ochtend ontwaken en hun dagelijkse taken uitvoeren. Alles zou normaal zijn.
  Het naakte kindje dat op het houten tonnetje lag, zou vroeg in de ochtend gevonden worden door een oude vrouw die haar dagelijkse boodschappen ging doen op de markt.
  Ze zou worden bestempeld als weeskind en later als bastaard.

En dan begint dit avontuur.