Light In My Blood [On Hold]

Hoofdstuk 7 ~ Het Spel (oud)

Deze scène wordt geschrapt dus geniet er nog van (:

Weetje:
Op 07/04/19 heb ik de 100 reads gehaald :) Bedankt om dit te lezen!!

Voor dit hoofdstuk:
- Commentaar van de schrijver:
🔥Seksualiteit🔥Lezen eigen risico!

:) Niemand gaat toch luisteren...

Zion

Ik had het meisje laten roepen, maar ik had geen idee wat ik met haar zou doen. Al had ik de afgelopen dagen niks anders gedaan dan aan Celeste denken.

Ik kon me niet meer concentreren of zelfs maar genieten van de feesten die hier elke avond werden gehouden. Ik had zelfs geen oog gehad voor de vrouwen op het feest.

Hoe kon het zo ver zijn gekomen? Allemaal door één meid met een grote mond!

Mijn gedachten waren niet meer van mij.

Ik dacht dat als ik haar bij mij zou roepen, ik zou zien dat ze niet gelijkt op haar en dat de eerste indruk verkeerd was. Dat hoopte ik toch.

Het meisje zou zich eerst wassen vooraleer ze naar hier kwam.
Hoe veel ik ook hield van uiterlijke schoonheid, ik wist wel hoe iemand eruit zag nadat hij enkele dagen in dat stinkend hok had gezeten.

Ik had er zelf ingezeten ...

De grote gouden deuren tegenover mijn troon vlogen open.
Op de grote deuren was er een reusachtige bloedrode zon geschilderd die één geheel vormden als de deuren waren gesloten.

De gouden troon - die hier al eeuwen stond - was misdadig veel versierd. De rugleuning was zo gemaakt dat als ik erin zat, de gouden stralen zich achter mijn rug uiteen weken, elk in een richting van de winden. Als symboliek dat ik de zon was; Het centrum.

In elke zonnestraal zaten wel drie robijnen. Naar het einde toe waren ze kleiner, maar bij de kern waren ze zo groot als mijn vuist.
Dit ding kostte meer dan heel het paleis.

De armleuningen waren op het einde naar beneden gekruld alsof er goud uit de grote zon lekte.

Alles was hier in het goud en als er iets niet in het goud op rood was had mijn vader daar wel voor gezorgd dat het nog feller goud- of roodkleurig zou zijn dan al de rest.

De troonzaal zelf was immens. Een lange rode loper leidde naar de troon en kaarsen lieten donkere schaduwen over de gepoetste vloer dansen. Ik leefde mee voor de bedienden hier. Elke tegel was zo opgepoetst dat je er je eigen reflectie in zag en dat haatte ik...

Het plafond was een grote koepel versierd met gouden krullen en rode lijnen. De marmeren pilaren waren versierd met voluten en ondersteunden het gouden gewelf.
Heel de zaal leek op de zon zelf.

Ze liep naar binnen zonder ketens. Niet dat ik het nodig acht, maar het zou me een geruststellend gevoel geven als ik wist dat het onderwerp waarin ik dag in en dag uit aandacht vast zat. Niet dat ze ging weglopen natuurlijk.
Zoals ik al zei, mijn gedachten waren de laatste tijd chaotisch. Ik wist niet eens wat me wél zou kalmeren.

Hoe dan ook, heel het hectische gedoe weerhield me niet om de oogverblindende schoonheid te herkennen.

Celeste liep over de gouden tegels van de troonzaal binnen en de ruimte leek meer op te lichten dan de vele kaarsen in deze ruimte dat ooit mogelijk hadden kunnen maken.

De lange paarse haren waren nog nat waardoor ze nog donkerder leken en vielen golvend over haar rug. Het licht liet haar haren glanzen en haar huid stralen.
Haar amandelvormige ogen leken te gloeien in de ruimte; Vastberaden om alles te trotseren wat op haar af zou komen.
Ze liep stijf rechtop met haar kin omhoog en die lange elegante benen brachten haar naar me toe.