Light In My Blood [On Hold]

Hoofdstuk 6 ~ De Gluurder (oud)

Belangrijk hoofdstuk met veel informatie voor later!! Goed lezen!! ENJOY

"(-,-)"

Celeste

Twee amberkleurige cirkels hielden me al uren in de gaten. Ik negeerde de twee maanvormige ogen en staarde naar de grijze muur tegenover mij, waar er verscheidene krassen in zaten, precies klauwen.

Dikke grijze stenen waren op elkaar gestapeld. Ze waren zo verschillend van breedte en lengte waardoor ik me begon af te vragen hoe het ooit mogelijk was om een muur daarmee te bouwen. Maar tot mijn spijt was het toch gelukt.

De kleine kamer was 2 passen breed en 3 in de lengte. Ik had het verschillende keren gecheckt in de hoop dat ik me zou vergissen. Helaas.

De muren waren volledig gemaakt uit stompe stenen behalve eentje die gemaakt was van dikke verroeste buizen.

Dit was niet echt een kamer...

Oké, ik geef het toe. Ik zit in een slecht verlichte cel in de kelders van dit paleis.

Helemaal alleen op de koude vloer en een onaangename geur van urine en braaksel hield me gezelschap.

Ik weet het; Het is zielig.

Ik omklemde mijn benen nog wat strakker en liet mijn kin rusten op mijn opgetrokken knieën.

Oké sorry, ik loog. Ik zat in de gevangenis, maar ik was niet helemaal alleen.
Het is maar hoe je het bekijkt.

Maar die twee gouden knikkers in de hoek tellen niet mee als menselijk...

Ik keek terug naar de amberkleurige ogen die me aanstaarden zoals ze de voorbije tijd deden.

Onbeweeglijk keken ze toe vanuit de hoek aan de andere kant in deze nauwe ruimte. De schaduwen waren daar zo dik dat ik alleen die ogen zag.
Het maakte me gek dus besloot ik om niet meer te kijken en het te negeren.

Een kramp trok door mijn been.

Ik stond recht. Ik had al uren op de koude vloer gezeten met mijn rug tegen de koude muur.
Ik had geprobeerd om op een plekje te zitten waar het er wat proper uit zag, tot zo ver het mogelijk was.
Nu liep ik te ijsberen langs de muur en uit mijn ooghoek hield ik de twee cirkeltjes in de gaten.

Een paar minuten verstreken. Of was het seconden? Ik wist het niet meer. Het was hier zo donker dat ik de tijd uit de gaten verloren was. Een innerlijke klok vertelde me dat ik hier al dagen zat.

Slapen hier was zoals slapen op straat nam ik me voor, om mezelf te kalmeren.

Ik loog mezelf vaak voor ook al hielp het niet.

Ik liet me tegen de muur vallen en kantelde
mijn hoofd zodat mijn achterhoofd tegen de koude stenen ruste. Even staarde ik naar het donkere plafond voordat ik mijn ogen sloot.
In mijn hoofd liet ik mijn gedachten rondzweven.