Apart samen zijn. Twilight wereld

34. Carlisle

De kamer was ook wit ingericht en er stond zelfs een enorm apparaat. Chris legde Eva neer op bed, een echt ziekenhuisbed. Chris hield Eva's hand vast terwijl ze bijna volledig ingezwachteld was in Alice haar deken. 'Ga maar naar beneden.' Zei Eva maar Chris schudde zijn hoofd alsof 'nee' zeggen niet voldoende was. Carlisle was nog bezig het enorme apparaat aan te zetten. 'Ga maar.' zei Eva hard op. 'Ik laat je niet meer alleen.' Was zijn antwoord. 'Ik ben niet alleen.' En Eva keek naar Carlisle die naast de andere kant van haar bed was gaan staan. 'Ik zal haar snel onderzoeken.' Bevestigde Carlisle. Chris bewoog niet en keek Eva aan. 'Christiaan, moet ik nu echt je de kamer uittrappen?' dacht Eva en had al gelijk spijt van haar toon. Chris gaf een kusje op haar voorhoofd. 'Ik ben beneden zodra je wilt dat ik bij je ben, zal ik er zijn.' 'Ik wil ook dat je mijn hoofd verlaat. Tot ik zeg dat je er weer in mag.' Chris gaf geen antwoord en knikte alleen bedroefd en deed wat ze vroeg. Niet alleen voor hem was het moeilijk om Eva alleen te laten. Ook Eva zag het niet zitten om hem weg te sturen. Verlangend keek ze hem na terwijl hij de deur zacht dicht trok.

Carlisle was ondertussen haar hartslag aan het meten, dus hield ze haar mond. Toch had ze een paar brandende vragen voor hem. 'Ik ga niets engs doen, hij had wel kunnen blijven.' zei Carlisle toen hij op zijn kladblok het een en ander noteerde.' Eva keek hem aan. 'Dat weet ik wel, maar als hij mij nu al niet alleen kan laten als hij nog geen tien meter verder op is, hoe moet dat dan straks? Hij moet niet te 'bezitterig' worden. Letterlijk en figuurlijk.' zei Eva zacht en bijna onverstaanbaar, maar de dokter hoorde het duidelijk. 'Je bent bang dat hij te beschermend wordt?' Eva knikte. 'Ik kan het hem ook niet kwalijk nemen.' Was haar reactie. 'Was dat de enige reden waarom jij hem hebt weggestuurd?' Eva schudde haar hoofd. 'Ik wil je wat vragen.' Carlisle keek haar snel maar doordringend aan. 'Laten we eerst even een röntgenfoto maken.'

Na een kwartier was Eva helemaal onderzocht. Op de foto's die Carlisle had gemaakt, bleek dat ze haar ribben niet gebroken had. De ribben waren alleen gekneusd en de dokter had ze strak ingetaped. Dat verlichte de pijn iets. Eva was niet onderkoeld geraakt en als ze weer ging eten kon ze haar kracht terug krijgen in haar lichaam. Eva zag dat haar handen bijna net zo wit waren dan Carlisle. 'Je hebt een traumatische gebeurtenis meegemaakt. Ik kan mij voorstellen dat je angstig bent om nu bij ons in de buurt te zijn. Toch wil ik graag de komende dagen observeren. We kunnen de gastkamer gereed maken.' Eva fronste haar wenkbrauwen. 'Ik ben niet bang voor jullie.' Zei ze op een toon alsof het raar was dat Carlisle dat kon denken. 'Ik blijf graag bij jullie. Het voelt veilig.' 'Dat is dan geregeld. Esmé hoor ik al het bed klaarmaken.' Een klein lachje verscheen op Eva's gezicht.

'Wat wilde je met mij bespreken?' vroeg Carlisle. Eva's glimlach verdween weer. Haar ogen gingen naar de kladblok die hij nog vast had. Hij overhandigde de kladblok en pen en Eva begon haar vragen op te schrijven. Ze wist dat anders iedereen en vooral Chris kon horen wat ze vroeg. Dat wilde ze niet. Bella had haar uitgelegd dat Edward zoiets nooit zou doorvertellen. Daar rekende ze op. Ze begon met haar eerste vraag neer te zetten.

Is het raar dat ik mij schuldig voel over dat er nu vier personen dood zijn?

Ze gaf de kladblok terug naar Carlisle de gelijk begon te schrijven. Hij had minder tijd nodig dan Eva, maar had in die korte tijd een hele lap tekst geschreven.

''Het is niet raar. Het zou juist niet kloppen als het je niets deed. Ze hadden hun keuze gemaakt om je mee te nemen terwijl ze wisten dat er andere vampiers mee gemoeid waren. Dat was een gok wat ze namen en verkeerd uitpakte voor hen. Jij hoeft je er niet schuldig om te voelen dat ze hun eigen ultieme dood hebben bezegeld toen ze jou meenemen.''

Eva was klaar met lezen knikte een keer naar hem en begon met de volgende vraag.

Als ik mij besluit bij Chris te voegen. Zou jij mij dan willen voorbereiden om mijn nieuwe leven en zo net als Bella de nieuwelinge fase overslaan?

''Ja, dat wil ik graag doen. Het is geen absolute zekerheid, maar ik kan je wel garanderen dat je niet zo zal worden als de vampiers die je meenamen. Ook ben je van harte welkom om bij ons te blijven zodat we je kunnen tegenhouden en kunnen beschermen. Ik neem aan dat Chris zijn familie ook wel willen doen. Maar ik wil het je alsnog aanbieden.''

Dat was precies het antwoord wat Eva wilde horen. Ze wist sinds ze met Bella had gepraat voordat ze was ontvoerd dat ze bij Chris wilde blijven. Na de ontvoering en het weerzien van Chris wist ze zeker dat ze eeuwig bij hem zou willen zijn, maar niet tegen elke prijs. Niet als ze een bloeddorstige nieuweling zou zijn. Als ze die fase kon beperken en niet lang zou duren, was ze er klaar voor.

Zal een jaar voldoende zijn om mij voor te bereiden?

''Ja meer dan voldoende.''

'Ik zal het hem morgen vertellen.' Zei Eva en keek in de gouden betrouwbare ogen van de dokter. Hij knikte en scheurde het papiertje in stukken, gooide het in de prullenbak en stak het in brand. 'Het blijft nog even ons geheimpje.' Zei hij. Carlisle liep naar Eva toen en tilde haar zachtjes van het bed af. Voordat ze bij de deur waren was Chris er al. Zonder woorden te wisselen werd even overgedragen aan haar geliefde. Ze voelde haar oogleden zwaar worden en Carlisle wees ze de weg naar de gastkamer. Alice zat in kleermakerszit hun op te wachten en strekte haar armen uit om Eva over te nemen. Chris leek het hier niet mee eens te zijn. 'Ik wil haar alleen maar helpen met douchen.' Zei ze zachtjes. 'Het is goed Chris.' Zei Eva zacht en ze voelde dat ze weer werd overgeheveld.