Apart samen zijn. Twilight wereld

15. Chris' huis

Binnen tien minuten waren ze bij het huis. Het zag er niet uit zoals Eva het zich had voorgesteld. In de straat stonden meerdere huizen alleenstaand van elkaar. Chris' huis lag honderd meter naar achteren met een oprit van zand en grind. Er was een haag van twee meter lang die het huis omcirkelde. Het huis zag er niet extreem lux uit, maar meer ouderwets en goed onderhouden. Chris stapte uit om het hek open te doen en reed naar de voordeur toe. Daar stond een jonge vrouw te wachten. 'Wie is dat?' vroeg Eva. 'Dat is denk ik Amy, haar moeder was vroeger mijn huishoudster en haar mijn vader klusjesman. Voor zover ik weet zijn ze verhuist en heeft Amy hun taken waargenomen.' 'Taken welke taken?' Chris haalde zijn schouders op. 'Ik heb in elk land wel één of meer huizen alle onderhoud van de huizen besteed ik liever uit. Ook is het gemakkelijk als zij de huurders regelen als ik toch een tijd niet kan komen. Ik had geluk dat vorige maand het huis vrij kwam. Ik had Amy opgedragen het huis niet meer te verhuren.' Eva knikte, natuurlijk wist ze dat Chris niet met die dingen bezig zou houden veel te veel werk. 'Maar wie denkt ze die je bent? Als haar ouders je kende?' 'Maak je geen zorgen Eva. Ze heeft mij nooit gezien. Ik heb dit huis geërfd van mijn vader als ze ernaar vraagt.' Chris stapte de auto uit en deed de deur open voor Eva.

Eva en Chris liepen naar Amy toe. Chris schudde Amy's hand en stelde zichzelf en Eva voor. Eva zag Amy iets inkrimpen bij de koude hand van Chris. 'Welkom thuis. Ik heb het huis klaar gemaakt en ik hoop dat het bevalt. Mocht er iets zijn wat ik kan doen, laat het even weten. Ik woon aan de einde van de straat en ik mijn gegevens op de koelkast gehangen.' Eva kon het Amerikaanse accent van Amy goed volgen. 'Bedankt. We hebben voor nu niets nodig.' zei Chris terwijl hij haar een envelop overhandigde. Amy knikte en nam afscheid. Eva keek haar na toen ze de poort uitliep. 'Waar denk je aan?' vroeg Chris die blijkbaar de connectie had verbroken. 'Haar reactie, dat was bijna normaal.' Chris lachte. 'Ik denk dat haar ouders haar hebben voorbereid of ze gaat nu naar huis om daar te hyperventileren. Zullen we?' Hij hield de deur voor haar open. Eva liep naar binnen en zag dat het huis modern was ingericht met pastel kleuren. Ze liep naar de openkeuken en zag het briefje van Amy op de koelkastdeur hangen. Eva maakte met haar mobiel een foto van haar nummer, die ze later wel in haar mobiel zou zetten. Ze liep door naar de kamer waar het pastelthema doorliep. Ze deed haar jas en vest uit en plofte op de zandgekleurde hoekbank neer. Chris stond gelijk naast haar. 'Gaat het wel? Ik dacht dat je viel.'

Voordat Eva kon antwoorden werden Chris' ogen groot van schrik. Horror stond op zijn gezicht en liet zich op zijn knieën zakken naast Eva. Eva schrok van zijn reactie en ging rechtop zitten. 'Wat is er?' vroeg ze. 'Eva, het spijt mij zo. Ik wilde je niet pijn doen.' Verward keek Eva naar Chris. Chris tilde heel voorzichtig haar linkerarm op. Boven haar pols zag Eva een blauwpaarse vlek zo groot als Chris' hand. Het was ontstaan toen Chris haar mee trok in de supermarkt. Eva raakte de plek aan en kromp even in elkaar. 'Christiaan, het geeft niet. Echt niet, het was een noodsituatie.' Zijn gezicht stond nog steeds verscheurd. 'Maak contact met me' dwong Eva. Chris keek haar aan en probeerde te focussen. 'Voel je wat ik voel? Dat ik het begrijp en dat ik weet dat je het niet expres deed? Dat de pijn meevalt?' 'Eva, ik heb beloofd je nooit pijn te doen. Ik heb mijn kracht in panieksituaties niet onder controle. Misschien druk ik je de volgende keer wel plat.' Zei hij op serieuze toon. 'Nou dan moet je hard drukken.' dacht Eva met een glimlach. Chris lachte niet mee. 'Hé kop op nu. Ik vergeef het je. Ga nu niet zitten mokken. Het is gebeurd jij hebt het zo niet bedoeld.' zei Eva hard op. 'Het is gewoon.' begon Chris. Het leek of hij zocht naar de juiste woorden. 'Het is gewoon dat ik niet had gedacht dat ik je pijn zou kunnen doen. En dat het zo gemakkelijk ging, zonder dat ik het door had.' Eva snapte de zorgen van Chris. 'Christiaan, maak je geen zorgen. Het komt wel goed met ons. Geef me een uurtje om te douchen en klaar te maken. Dan gaan we naar de Cullens. Ik ben veel te opgewonden om nu te slapen en ben bang dat ik morgen van gedachte verander.' 'Weet je zeker dat je wilt gaan? Je bent nog steeds niet helemaal de oude.' vroeg Chris bezorgd. 'Of ik nu hier zit te bibberen van angst of bij de Cullens maakt niet uit. Ik wil eigenlijk zo snel mogelijk van de spanning af.' 'Oké' zei Chris duidelijk met tegenzin. Hij verdween terwijl ze opstond en met tien seconden stond hij naast haar. 'Je koffer ligt op bed en de boodschappen zijn opgeruimd. Ik ga even naar buiten de omgeving om te verkennen.' Eva trok haar wenkbrauwen samen. 'Chris, bedoel je dat je gaat kijken of er niet meer vampiers in de buurt zijn?' Chris knikte. 'Dat mag je gewoon vertellen tegen mij. Ik ben nu deel van je wereld en je moet mij er niet voor beschermen. Zeker niet na wat er vandaag is gebeurd.' 'Je hebt gelijk. Sorry' antwoordde Chris en liep naar buiten.

Van een hete douche knapte Eva op. Ze wist dat Chris niet meer in haar hoofd zat. Dat was de afspraak, als ze ging douchen enzovoorts. Het zou te 'freaky' zijn als hij daar bij was. Ze kon haar gedachtes de vrijeloop laten gaan. Haar arm begon een beetje te zwellen en ze dacht dat ze misschien iets kouds erop moest doen. Ze te fantaseren hoe het zou zijn om 'aardige' vampiers te ontmoeten. Hoe zouden de Cullens zijn? Vast heel anders dan Abraham en Charel. Na een tijdje droogde Eva zich af en liep naar haar koffer in de slaapkamer. Wat moest ze toch in vredesnaam aantrekken? Ze koos voor een spijkerbroek met een roze T-shirt met lange mouwen en een zwarte lange vest wat uitzag als een colbert. Eva had het altijd al snel koud gehad en hield rekening dat bij de Cullens de verwarming niet aanstond. Toen Eva haar outfit aanhad deed ze haar haren in een vlecht en ging naar beneden. Daar zat Chris aan de keukentafel te wachten. 'En, nog iets verdachts gezien of geroken?' vroeg Eva nuchter. 'Nee, niets gezien. Wel een paar nieuwsgierige buren maar die heb ik weten te omzeilen.' Chris was minder van slag dan een half uur geleden. 'Hoe gaat het met je arm?' 'Het gaat prima.' Antwoordde Eva terwijl ze naar hem toe liep en hand op zijn wang legde. 'Maak je geen zorgen over mij. Ik kan wel tegen een stootje.' Eva was verstrikt geraakt in zijn ogen en was vergeten wat ze wilde doen. Chris wist dat Eva haar gedachten kwijt was en maakte contact om haar te helpen. 'Ik denk dat je nog iets wilt eten voordat we vertrekken.' Eva grijnsde en liep naar de keuken en pakte een mueslireep en begon er op te kauwen. 'Ik ga Edward bellen dat we eraan komen.' Eva knikte en schonk nog iets te drinken in terwijl Chris de kamer uit liep. Eva was blij dat hij zich weer had herpakt en haar angst was afgenomen. 'Ik ook.' hoorde Eva zacht in haar hoofd.