Apart samen zijn. Twilight wereld

13. Seattle

Eva werd wakker van twee koude handen op haar wangen. Ze opende haar ogen en keek in de goud fonkelende ogen van Chris. 'Ben je wakker?' Eva gaapte 'Ik denk het wel.' antwoordde Eva nog steeds half verdoofd. 'We zijn geland, we kunnen Seattle onveilig maken.' 'Ja, dat dacht ik maar niet!' riep Eva snel. Chris fronste en begreep Eva niet. Toch irritant dat als Chris haar hoofd had verlaten ze het niet mee kreeg. 'Ik bedoel, je gaat voorzichtig rijden.' Chris Lachte opgelucht. 'Natuurlijk zal ik rustig rijden. Ik neem aan dat je de omgeving goed wilt zien.' 'Ja, en ik wil nu niet voordat we iets levensgevaarlijk gaan doen al verongelukken.' 'Zeg dat nou toch niet. Ik laat je niets overkomen. En zo levensgevaarlijk is het echt niet. Ze verwachten ons bezoek en ze leven onder de mensen. Niets aan het handje.' 'Niets aan het handje.' zei Eva nuchter om Chris zijn stemming te kopiëren. 'Kom we gaan de auto zoeken.' zei Chris terwijl hij Eva bijna zelf uit de stoel tilde.

Aan gekomen bij een drukke weg voor het vliegveld stond een man bij een zwarte Porsche. Chris hield onder een arm de koffer van Eva vast en de andere arm had hij om haar heen geslagen. Zijn eigen rugtas hing op zijn rug en was nauwelijks gevuld. De man stond te telefoneren toen Eva en Chris hem benaderde. 'Code?' vroeg de man aan Chris. Duidelijk dat hij de persoon was die de Porsche had gehuurd. 'Rood robijn hartje.' antwoordde Chris in het Engels en Eva raakte haar ketting aan die ze nog niet af had gedaan sinds ze hem had gekregen. De man hing op en keek Chris grondig aan. Hij fronste zijn wenkbrauwen in een poging waarschuwend te kijken. 'Hier heb je de sleutels. Mocht je de auto beschadigen...' Voordat de man zijn zin af kon maken was Chris hem voor. 'Dan betaal ik de schade. Geen probleem.' voegde hij met zelfvertrouwen aan toe. 'Juist ja.' zei de man en over handige de sleutels aan Chris. 'Moeten we u nog ergens afzetten?' vroeg Eva in het beste Engels die ze kon. Wetende dat Chris dat nooit zou aanbieden. 'Dank u wel voor het aanbod, maar ik kom wel op mijn bestemming' zei de man en nadat hij zwaaide hield hij de eerst volgende taxi aan. Chris opende de passagiers kant en wachtte tot Eva instapte, maar zij was te druk bezig om de omgeving in haar op te nemen. Chris kuchte een keer om haar aandacht te vangen. Eva fronste, Chris is nooit ziek laat staan dat hij zich verslikte. 'Je kunt ook gewoon me naam zeggen hoor.' zei Eva en ze stapte in.

Chris reed de hele stad door om Eva alles te laten zien. 'Zullen we maar een supermarkt op zoeken?' vroeg Eva en ze voelde dat Chris weer bezit van haar nam. 'Alweer trek?' vroeg Chris verbaast. Eva haalde haar schouders op. 'Ik ben het liefst zo goed mogelijk voorbereid.' 'Ik weet wel een winkeltje buiten de stad. Is wat gemakkelijker en rustiger. En trouwens kan ik beter mijn gezicht niet te veel laten zien in Seattle. De laatste keer dat ik er woonde was dertig jaar geleden. De mensen die me toen kende zullen vast niet geloven dat ik een zoon ben van 'Christoph'. Daarvoor is de vergelijking te goed.' 'Maak je altijd een variatie op je naam?' vroeg Eva af. 'Meestal wel. Ik reageer altijd op Chris dus als ik mezelf opeens Luuk zou noemen moest ik er zelf ook aan wennen. En mijn echte naam is Christiaan dus genoeg speling voor variaties. Mijn achternaam verander ik wel altijd, maar dat heeft ook te maken met documenten.' 'klinkt logisch.' dacht Eva. 'Dat is het ook.' beantwoordde Chris. Eva moest lachen bij de realisatie dat ze nooit gewend zou raken dat Chris haar gedachten beantwoord.

Ze reden de stad uit richting een ongekapt gebied en inderdaad kwamen ze aan bij een redelijk grote supermarkt. Chris wachtte met uitstappen en Eva keek hem aan. 'We hebben er niet overgehad, maar deze vakantie is ook een cadeau van mij voor jou. Kan je dat accepteren? Ik wil niet dat je denkt dat ik te veel geld aan je uitgeef of zoiets.' Eva snapte niet waar deze opmerking vandaag kwam. 'Ben je bang dat je mij beledigd?' vroeg Eva in de hoop duidelijkheid te scheppen. 'Ja, eigenlijk wel.' zei Chris. Eva begon te lachen. 'Ben ik zo verschrikkelijk dat jij bang voor mijn reactie bent?' 'Zo raar is het toch niet?' vroeg Chris nog een keer waarschijnlijk met incident van de diamanten ketting in zijn achterhoofd. 'Nee daar heb je gelijk in. Er zijn vast mensen die het erg akelig vinden. Maar ik heb het geaccepteerd dat je eenmaal veel geld hebt en waarschijnlijk alleen maar rijker wordt. Dan wil ik niet al te moeilijk doen. En trouwens ik kán je niet eens terug betalen. Niet nu in ieder geval.' 'Oké, prima. Kom dan trakteer ik je op boodschappen.' Chris knipoogde naar Eva en haar adem stokte even. Chris stapte uit en opende in mensentempo haar deur. 'Wat een gentleman.' zei Eva terwijl Chris een arm om haar heen sloeg en haar begeleide de supermarkt in.