Apart samen zijn. Twilight wereld

33. Weerzien

'Bella!' was het eerste wat Edward zei en kwam uit het niets aangerend. Voordat Eva kon knipperen met haar ogen had hij Bella al in zijn armen vast. 'Ik haat het als je niet bij mij bent.' Was zijn reactie toen hij haar steviger zijn armen trok. 'Ik kan mij prima redden.' Zei ze op een liefdevolle toon, maar al snel was zijn aandacht op Eva gericht. 'Chris is niet zo snel als mij, hij is er met een paar seconden.'

'Eva, ik ben er bijna.' Hoorde ze in haar hoofd. Door de pijn op haar borst kon had ze de stekende hoofdpijn niet gevoeld. 'Hoe gewond ben je?' Natuurlijk kon hij haar pijn voelen. 'Kom nu maar.' Antwoordde ze ongeduldig. Eva ging alvast staan en zodra Bella doorhad was ze wilde doen, hielp ze haar overeind. 'Hij is er bijna.' Deelde ze mee. Emmett en Jasper leken nog een laatste ronde te maken om zeker te zijn dat alles goed verlopen was. Wat inhield of alle lichaamsdelen wel waren verbrand. Eva staarde naar het bos waar Edward uit verscheen.

Ze zag iets bewegen en kneep met haar ogen om het beter te kunnen zien, maar daar stond hij dan. Een stap van Eva verwijderd. Hij had een uitdrukking op zijn geschikt staan die Eva nog nooit eerder had gezien. Het duurde een seconde voordat ze doorhad dat Chris' uitdrukking geen emotie was die ze eerder had gezien. Hij had geleden. Hij leed omdat zij bijna een 'snack' was geworden. Voorzichtig zette hij een stap naar voren en sloeg zijn sterke armen om haar heen. De veiligheid die ze voelde en nog geen tien minuten dacht nooit meer te voelen, was overweldigend. Tranen rolde over haar wangen en de bedwelmende gevoel verdween. Het maakte plaats voor opluchting, verdriet en vooral veel liefde.

Al snel was ze aan het snikken en Chris sprak haar toe in gedachten. 'Het is goed. Het is voorbij nu. Niets gaat jou nog ooit overkomen.' Al het snik deed Eva's ribben alleen nog maar meer pijn. 'Ik ben dom geweest hé?' vroeg ze aan Chris. 'Nee, je was heel dapper en achteraf gezien was het de beste optie. Je was altijd al goed met risico's afwegen en nu kwam het goed van pas.' Chris tilde haar op zodat hun hoofden op dezelfde hoogte hingen. Ze keken elkaar aandachtig aan. 'Ik houd van je.' Zei Eva hard op met gebroken stem. 'Ik houd zoveel meer van jou.' Was Chris zijn reactie en trok Eva stevig naar zich toe. Iets te stevig en Eva kreeg moeilijk lucht. Snel hield hij haar weer van zich af en plaatste haar in zijn armen voor zijn borstkas. Zijn bloes zat onder de tranen van Eva die nog steeds niet kon stoppen met huilen.

Eva keek om haar heen en zag alle vampiers naar hun staren. Ze kreeg een beetje een ongemakkelijk gevoel van. Ze had dit allemaal veroorzaakt. 'Niet waar.' zei Edward op haar gedachten. 'Door jou gewaagde dappere actie hadden we tijd om ons goed voor te bereiden.' 'Bedankt iedereen.' zei Eva aan alle starende gezichten. 'Och meisje, dat hoeft helemaal niet.' zei Esmé en Bella ging voor Eva staan. 'Het spijt mij zo. Ik wist niet dat er anderen waren.' Bij de laatste woorden keek ze naar haar voeten. Praten ging moeizaam voor Eva dus Chris nam het over. 'Dat hoeft helemaal niet, ik ben erg dankbaar dat jullie je zo hebben ingezet.' De mannen knikken naar Chris die een knik terug gaf. Ze hadden weinig woorden nodig. 'Zullen we maar weer terug gaan?' vroeg Chris aan de groep. 'Ik denk dat Eva onderzocht moet worden door Carlisle.' Jasper deed een stap naar voren. 'Alles is onder controle hier. We kunnen gaan.'

Eva voelde aan haar nek. 'Wacht.' Zei ze. 'Mijn ketting, Abraham had hem bij Charel omgedaan.' Eva ging met haar hand naar haar blote nek toe. Ze was verbaast hoe gehecht ze eraan was geworden. 'Ik vervang hem wel.' Zei Chris en liep voor de groep uit richting het huis van de Cullens. Eva vond het prima. Ze wilde dolgraag weg uit het bos. Ze had het nog steeds koud en Chris was bij haar. Dat was alles wat ze nodig had.

Chris liep in het midden met Eva in zijn armen geflankeerd door Emmett en Jasper. Achter Chris liep Esmé en voorop liepen Bella en Edward. Ze had geen idee waarom ze in deze formatie aan het lopen waren, maar het gaf haar een beschermend gevoel. Chris probeerde haar zo min mogelijk te laten bewegen en met zijn lichaam de schokkende bewegingen op te vangen. Eva voelde af en toe haar zere borstkas, maar het was te doen. Ze keek omhoog en zag de strakke gelaatstrekken van Chris die geconcentreerd voor zich uit keek. 'Gaat het nog?' vroeg hij toen hij haar aankeek. Eva knikte. 'Hoelang nog?' 'In dit tempo kan het nog even duren.' Beantwoordde Chris. Eva knikte weer. 'Ik heb het zo koud.' rilde ze uit. De tranen die nog steeds af en toe uit haar ogen stroomden maakte het niet gemakkelijker om warm te worden. 'We zijn er zo.' Zei Chris en gaf een kus op haar kruin. 'Beloof me dat je mij nooit meer zo laat schrikken.' Hij keek haar aan met een doordringende blik. 'Beloofd.' Dacht ze alleen maar. Ze had haar aandeel spanning wel gehad voor de komende tijd. Er verscheen een klein lachje op Chris zijn gezicht die de afgelopen minuten zo strak eruit had gezien.

Binnen een kwartier kwam het huis van de Cullens in het zicht. Carlisle, Rosalie, Renesmee en Alice stonden klaar om hun op te vangen. Alice had een heerlijk warme deken vast waar Eva naar verlangde. Al snel stonden ze bij elkaar en de Cullens waren druk bezig elkaar te groetten. Het gebeurde niet vaak dat ze gevaar liepen. Carlisle pakte Esmé stevig vast en Renesmee sprong in Bella's armen. Eva wist op dat moment dat ze de juiste keuze had gemaakt om zich over te geven aan de vampiers. Alice legde liefdevol de deken over Eva heen en Carlisle stond al naast haar. 'Hoe gaat het Eva?' Voordat ze iets kon zeggen was Chris haar voor. 'Ze heeft het ontzettend koud, heeft geen kracht en denkt dat haar ribben gebroken zijn.' Carlisle keek naar Eva. 'Ik vroeg het aan jou.' Zei hij met een vriendelijke stem. 'Ik.. het... doet pijn om te praten.' Zei ze zacht. Carlisle knikte instemmend en keek naar Chris. 'Volg mij maar.' Binnen een paar seconden stond Eva in een ruimte die eruitzag als een privé ziekenhuis. Deze dokter nam duidelijk zijn werk mee naar huis.