Zombie Flare (Dutch)

Hoofdstuk 10

'We zijn er,' zei Cassandra. We keken naar het kleine winkeltje voor ons. De deuren en ramen waren bespoten met graffiti en het raampje boven de deur was ingeslagen.
'Gezellige boel,' zei Ella sarcastisch. Cassandra negeerde Ella en klopte op de deur.
We wachtten in stilte af wat er zou gebeuren.
'Eerlijk gezegd verwacht ik nu dat er een reusachtige rat de deur open doet en ons allemaal vermoord,' fluisterde Wouter tegen Joselien. Joselien grinnikte.
Cassandra klopte nogmaals op de deur.
Weer niks.
Cassandra zuchtte diep en ging op de stoep zitten.
'Wat had je dan verwacht?' vroeg Wouter. Ik ging naast Cassandra op de stoep zitten.
'Dat er iemand open zou doen, ja, zover waren wij ook nog wel, maar ik weet niet wat je verwacht als iedereen veranderd is in zombies,' ging Wouter verder.
'Kan je misschien even je mond houden?' vroeg Ella geërgerd aan Wouter en ze ging aan de andere kant van Cassandra zitten.
'Dit is het winkeltje van mijn ouders, maar dat ze niet open doen zegt al genoeg,' zei Cassandra verdrietig.
Thomas ging op zijn hurken voor Cassandra zitten. 'Al onze families zijn veranderd in zombies, we kunnen er weinig aan doen en weet je, ik kan voorlopig nog wel overleven in dit sportshirt, dus ik heb nog helemaal geen nieuwe kleren nodig. Wat nu vooral belangrijk is is dat we veilig zijn en niet zelf veranderen in zombies,' zei Thomas.
Cassandra, Ella, Joselien, Wouter en ik luisterden in stilte naar zijn peptalk.
Cassandra glimlachte. 'Je hebt gelijk, laten we op zoek gaan naar een veilige plek voordat het nacht wordt,' zei ze en ze stond op.
'Wauw, Graspriet, ik wist niet dat je een psycholoog was,' zei Wouter.
'We kunnen ook gewoon de deur open proberen te breken,' stelde Joselien ineens voor.
'Ja, goed idee, hoe wil je dat doen?' vroeg ik.
'De deur intrappen met onze ninja-moves, diezelfde moves als toen we op het dak van de school stonden en Cassandra de deur op slot had gedaan,' zei Joselien.
'Wat is hiervan het nut?' vroeg Ella.
'Dan kunnen we misschien Cassandra's familie redden,' zei Joselien en ze ging voor de deur staan. Ik ging naast Joselien staan.
'Ik tel tot drie en dan trappen we de deur in. Één. Twee. Drie!' riep Joselien en we gaven tegelijk een ninja-schop tegen de deur.
Luid krakend ging de deur open.
'Ik ga wel eerst naar binnen, dan kan ik jullie beschermen als er zombies zijn,' zei Wouter en hij duwde Joselien en mij aan de kant.
Wouter stapte het winkeltje binnen. Er viel een lichaam op hem en ze vielen op de grond.
'Help! Red mij! Aaaahhh ik wordt gebeten! Help! Haal die zombie van me af! Vertel mijn moeder dat ik van haar hou! Heeelp!' riep hij en hij lag spartelend op de grond.
Joselien en ik begonnen keihard te lachen.
'Stop met lachen! Ik ga dood!' riep Wouter in paniek, waardoor Joselien en ik nog harder begonnen te lachen.
'Ik sterf! Stop met lachen! Au! Ik ben gebeten! Doeg wereld! Joselien ik houd van je, Inez bescherm Joselien voor me, Ella en Cassandra het was leuk jullie gekend te hebben en Graspriet, zorg voor de meisjes,' zei Wouter dramatisch, waarbij zijn stem meerdere keren oversloeg.
Joselien en ik hielden niet meer op met lachen. 'Haal die zombie van me af!' riep Wouter. 'Wouter, de b-beschermer,' hikte Joselien van het lachen.
'Is bang dat hij vermoord wordt door een PASPOP!' maakte ik Joseliens zin af, waarna ook Ella, Cassandra en Thomas begonnen te lachen. Wouter bleef stil op de grond liggen.
'Ohw... ja, dit is gênant,' zei hij ongemakkelijk, waarna hij de paspop van zich af tilde en op stond.
'Oké... genoeg gelachen, waar is Cassandra's familie?' vroeg Wouter.
We stapten allemaal het winkeltje binnen.
'Nou, Cassandra, volgensmij is hier niemand hoor,' zei Ella.
'M-maar dat kan niet, ze moeten hier zijn,' zei Cassandra wanhopig, terwijl ze wat kledingrekken voor de deur wegschoof.
'Ze moeten hier in ieder geval zijn geweest, de deuren zijn gebarricadeerd met kledingrekken en die "o-zo-enge" paspop. Je kan van buitenaf nooit alles zo tegen de deur aan zetten dat zodra de deur opengaat de weg is geblokkeerd,' zei ik. 'Slim, Inez,' zei Thomas. 'Maar waar zit haar familie dan?'
BOEM! RINKEL-DE-KINKEL!
We draaiden ons geschrokken om naar de kassa. Achter de kassa stonden een man en een vrouw van rond de vijftig jaar oud.
'Mam? Pap?' vroeg Cassandra. 'Cas?' vroeg de vrouw achter de kassa. Cassandra stapte over een stapel schoenendozen om naar haar ouders te lopen.
'Nee, Cassandra, lieverd, blijf asjeblieft daar staan,' zei de man. 'Waarom?' vroeg Cassandra met een brok in haar keel.
'Omdat -' begon Cassandra's moeder, waarna Cassandra's ouders beide hun mouwen opstroopten. Op hun arm hadden ze beide verschillende schaafwonden en bijtwonden.
Cassandra sloeg haar hand op haar mond en begon stil te huilen.
'Misschien is het beter als jullie gaan, voordat we ook zombies worden en we jullie verwonden,' zei Cassandra's vader. Hun huid begon al wat grijzer te worden.
'Het zal niet lang meer duren voordat we veranderen in zombies, ga nu snel,' ging hij verder. 'Maar -' stamelde Cassandra verdrietig. 'Lieverd, het is voor je eigen bestwil,' zei Cassandra's moeder.
Ik liep naar Cassandra toe en pakte haar arm. 'Kom, we gaan,' zei ik zacht.
'Ik houd van jullie, papa en mama,' zei Cassandra huilend tegen haar ouders. 'Wij ook van jou, lieverd,' zeiden haar ouders in koor.
'Ik zal jullie nooit vergeten!' riep Cassandra, terwijl we haar voorzichtig naar buiten begeleidden.
'Echt nooit!' riep ze, terwijl de tranen nog over haar wangen liepen.