Sana (COMPLETED)

EPILOGUE

Hi guys, I just want to say thank you y'all for reading this. Ang saya ko kasi natapos ko na din ito. Thank you, thank you so much from my bottom of my heart. I have other stories.

----------------------------

Isang taon ang nakalipas matapos lahat ng nangyari. Bigo ako nung una, bigo na malaman kung ano ang nangyayari hanggang sa nagpagtanto ko na para din pala iyon sa kalayaan ko.

Ilang luha yung iniyak ko 'non. Simula ng malaman ko kung anong decision ang ginagawa ni Klane para sa akin. Isang mabigat na decision kahit kelan hindi mo magagawang bawiin.

Mikiel helped Klane the day he visited me in hospital. Hindi na idinitalye ni Mikiel kung anong tulong ang ginawa niya. Arill helped, too.

"You okay?"

Nag angat ako ng tingin kay Zander. Tumayo ako at winagayway yung kamay ko para mawala yung buhangin na pinaglalaruan ko kanina.

Nasa isang resort kami ngayon. They celebrate their 2nd anniversary. Nakakaramdam akong inggit sa kaniya. Ngunit kahit kelan di ko nagawang ipakita. Lahat itinatago ko. Sana balang araw ako naman ang pagbigyan ng tadhana.

"Yes, Ine-enjoy ko lang ang view. Ang ganda." I smiled.

Ngumiti siya sa akin. "I'm sure he missed you, everyday."

Nawala ang ngiti ko sa sinabi niya. At pinalitan iyon ng lungkot.

"Don't mention him, Zan." banta ko sa kaniya.

Tumawa siya sa akin at umiling. Tumingin ako sa mga mata niya na lunod na lunod sa saya. Napansin ko sa likudan na tumatakbo si Ate patungo sa amin. Kumaway ako sa kaniya.

"Enjoying the view?" She asked. I nodded.

Tumingin siya kay Zan. "Hey, let's eat. I'm hungry na."

Tumawa at kinurot ni Zan sa pisnge si ate Marzia. Tumalikod na ako sa kanila. Hindi ko na siguro kakayanin ang sweetness nila.

"Ariz, ikaw? Dika paba kakain?" si Zan.

Nakatalikod lang akong umiling sa kanila. Nagpaalam ba sila na aalis na. Bumalik ako sa pagkakaupo.

I think the world have another plan for me. One year ago my anger will kill me. I hate the world so much. But I can't blame the world. I accepted the fact na ito talaga ang itinadhana sa akin.

"So much enjoying the view.."

Nilingon ko ka agad si Mikiel. Inirapan ko siya. Bilang lang din ang nakasama sa amin. Kaming pamilya lang kasama na doon si Zan. Si Mikiel and Fayeleen lang.

Umangin ng malakas kaya hinawakan ko yung buhok ko. Narinig ko ang alon na nagmumula sa dagat. Gusto ko mag surfing kaso mukhang hindi ko kakayanin.

"Why are you here?" pagtatanong ko.

Tumabi na siya sa akin. Inakbayan niya ako at inilagay ko yung ulo ko sa balikat niya.

"I know what you feel right now."

Kumuha ako ng buhangin at sinaboy iyon. He knows me very well.

"Madam auring?" tumawa ako.

Binalik ko yung tingin ko sa dagat. Maganda ang panahon ngayon dahil sa tirik na tirik ang araw. Kahit mainit  hindi ako umaalis sa pagkakaupo ko.

"Maybe. Faye will kill me." kwento niya.

Tumingin ako sa kaniya. Tunawa ako. "Yeah. She told me yesterday, you're dead."

"Kahapon niyo pa ako pinaguusapan?"

"Hindi, nabaling lang sayo. Patay na patay ka daw sa kaniya eh." inalis ko yung pagkakaakbay niya at tumayo.

Tinaas ko yung dalawang kamay ko at  at tumingin sa kalangitan at pumikit din. Narinig kong nagrereklamo si Mikiel. Hindi ko siya pinansin.

"Oh finally you here!"

Binaba ko yung kamay ko at tumingin sa paparating na Leen.

Ngumiti ako sa kaniya pero nakay Mikiel ang tingin niya. Nagtago sa likod ko si Mikiel. Mas lalong umusok ang ilong ni Faye. Akala ko talaga hindi kakayaning mahalin ni Leen si Mikiel. I know how much Mikiel loves  Fayeleen. He's secretly in love with Leen.

"Help me, Ariz. She will kill me."

Tumatawa akong umalis. Tiningnan ko lang siya at kumaway ako. Nakita kong kinurot siya ni Leen. Mas lalo akong tumawa sa itsura niya.

Lakad takbo akong pumunta sa cabin at para magpalit ng damit. Naabutan kong nasa sala si Mama at nagbabasa ng libro. Dumeretso ako sa kaniya at kiniss siya.

"How's your day, nak?"

"Always fine." ngumiti ako.

Nagpaalam na akong pupunta sa kwarto ko. Lumabas din ako kagaad at naglakad lakad na sa tabing dagat hanggang makarating ako kung saan hindi nasisinagan ng araw.

Umupo ako at napilitan akong lumingon sa doon sa gilid kung saan yung short cut papunta sa ibang cabin. Kinakabahan ako dahil nakakaramdam akong may nagmamasid sa akin. Hindi ko nalang pinansin iyon. May nakita din akong nagdaan na pusang kulay puti.

Hindi ako nagagandahan sa pwesto ko kaya naisipan kong bumalik nalang kung saan ako nakapwesto kanina.

Tumayo ako at itinaas ulit ang dalawang kamay. Sinalubong ko ang simoy ng hangin. Hindi ko inawi ang mga buhok kong sumasabay sa hayok ng hangin sa pagsayaw. Pumikit ako.

I wish I can live here forever. But I know I can't.

I don't want to hear your name. Its making me sad and my tear can't stop falling. You left me without explaining. Umaasa akong ikaw ang unang makikita ko noong panahong na hospital ako. Hindi ko alam na ang pagkarinig ko ng boses mo sa simbahan ang huling beses kong maririnig.

My head full of sana. Puro sana, sana sana walang katapusang sana. Hanggang sa maiiwan din pala ang salitang sana na hindi ko nalang sana binigkas.

Hanggang dito nalang siguro matatapos ang sana sa isip ko.

The End