Ναυάγια

Το Φαινόμενο της Νυχτοπεταλούδας

Κι από εκείνες τις σκιές που
μεταξύ τους δεν ξεχωρίζουν
εκείνες που στριμώχνονται
στη σκοτεινή γωνία που
πάντοτε λαχταρούσες να πας
αλλά ποτέ δεν τόλμησες,
από εκεί αναδύεται κι αυτός.
Τόσο γνώριμος
μα τόσο διαφορετικός.

Ο μαύρος μανδύας τού πέφτει βαρύς.
Υψώνεται ολοένα και πιο μεγαλοπρεπής.
Πιο κοντά.
Έρχεται πιο κοντά.
Επισκιάζει τις ίδιες τις σκιές
με τη δική του παρουσία.
Προδίδει τη θαλπωρή του σκότους
κι επιζητά τη θέση του ενάντια στο φως.

Ένα σφύριγμα.
Σαν παράκληση νεκρού που
θέλει να γυρίσει πίσω στη ζωή.
Σαν το κλάμα του.
Σαν ανθρώπινο συνονθύλευμα
από σπασμένα γυαλιά και αδιέξοδα.
Τόσο γνώριμος
μα τόσο διαφορετικός.
Σε κάνει να αναρωτιέσαι.

Κινήσεις που ξετυλίγονται με χάρη
σαν χορός από νυχτοπεταλούδες.
Ο αέρας που παράγουν τα φτερά τους
δεν σου φτάνει για να ανασάνεις.
Πνίγεσαι μπροστά στη θέα
από κάτι τόσο γνώριμο
μα τόσο διαφορετικό.
Θέλεις ν' αγγίξεις.
Και ποιος δεν θα 'θέλε άλλωστε
να βουτήξει στην Άβυσσο
κι έπειτα να καυχηθεί
πως γύρισε πίσω;

Κρατάς σφιχτά το χέρι που θυμάσαι
ότι κουρνιάζει τόσην ώρα
μέσα στην παλάμη σου.
Ασάλευτο.
Ακίνητο.
Ο δαιμονοειδής χορός
κινείται μακριά σου.
Μακριά από σένα,
αλλά κοντά στον άνθρωπο
του οποίου το χέρι σε κρατά.

Η σκιά χαμογέλασε.
Ο άνθρωπός σου γονάτιζε
έπεφτε, λύγιζε
με κάθε πεταλούδα
που τίναζε τα φτερά της
απειλητικά μέσα του
στερώντας του πνοές ζωής.
Σύντομα είχαν βρει
όλες ένα καταφύγιο.
Όλες εκτός από μία.

Σηκώθηκε.
Ο άνθρωπος χαμογέλασε.
Άδειασε κάτι μέσα στη χούφτα σου.
Μια νυχτοπεταλούδα.
Τι όμορφο δώρο.
Μα φυσικά και ήξερες από ποιον ήταν.
Αλλά τα χείλη σου παρέμειναν ραμμένα
έτσι, για το μυστήριο.