Ναυάγια

Νυχτερίδα

Φοβούνται -λένε πολλοί-
το σκοτάδι. Αντιθέτως.
Λατρεύω τη βύθιση σ' αυτό
βουτηγμένο στη μαγεία
εμπνευσμένο από το τίποτα
που μετατρέπεται σε κάτι,
κάτι ασαφές και ξένο
άγνωστο κι απόκοσμο.

Σε πλάθει απ' την αρχή
και κατ' αναπαράστασή του.
Η εκκωφαντική σιωπή,
η αρμονική συνύπαρξη
δέους και φόβου, η αίσθηση
πως κολυμπάς ανάμεσα
σε άυλες αιθέριες υπάρξεις.

Η κρυμμένη σκιά σου
που γίνεται δεσμά σου
και τυφλά σε οδηγεί στην
όμορφη κατακρήμνιση
κομματιών του εαυτού σου,
στην όξυνση των αισθήσεών σου
πέραν της όρασης ακριβώς
όπως και οι νυχτερίδες.

Τα πλάσματα της νύχτας που
έχουν δαμάσει το ίδιο το σκοτάδι
με ευκολία ελίσσονται μέσα σ' αυτό.
Κι από επιλογή σου κλείνεις
πιο συχνά τον διακόπτη.
Θέλεις να τις μοιάσεις.
Η γωνία του δωματίου
δεν μοιάζει πια αραχνιασμένη.
Η θερμοκρασία ανεβαίνει
κι αυτές χάνουν ύψος στο πέταγμα.

Θυμάσαι την τελευταία φορά
που είδες μία πάνω σ' εκείνη
την καταραμένη ταράτσα με
τα πολλά ενοχλητικά κουνούπια
και τα πολλά αγαπημένα πρόσωπα.
Εκεί που πήρες φωτιά.

Σε κοιτούσε καθισμένη στην κεραία
ευχόταν να μπορεί να σου μιλήσει.
Η στάχτη που άφηνες στο πέρασμά σου
σχεδόν απαρατήρητη περνούσε.
Πλύθηκες με νερό απ' τα ξεβράσματα
τα απωθημένα της νυχτερινής θάλασσας
και κοίταξες επάνω.
Ήταν ακόμα εκεί.

Από το δέντρο πίσω σου
στο δέντρο μπροστά σου
κατέληξε σε αυτό πλάι σου.
Την άφησες να σε παρασύρει σε
μονοπάτια δίχως τις ψηλές λάμπες
του παραλιακού πεζόδρομου.
Πηδούσες από πλακάκι σε πλακάκι
για να μην πέσεις στο κενό.

Κοίταξες πίσω και είδες το μέρος
που άφηνες πίσω σου να σκάει
σαν μια μεγάλη μπουρμπουλήθρα.
Ισορροπούσες σε ένα σχοινί που
κρατούσαν δύο μοχθηρά χαμόγελα
αυτό της αβύσσου
κι αυτό του παρελθόντος.
Χαμογέλασες στη νέα σου φίλη.
Ήξερες ότι ήθελε να παίξει μαζί σου.

Τελικά δεν είναι μια πολύ γοητευτική
και γλυκιά πρόκληση το σκοτάδι;