Ναυάγια

Το Υδραγωγείο

Η ανάβαση ήταν εύκολη
χάρη στην κόκκινη κλωστή
δεμένη γύρω από τα κορμιά τους
να διαγράφει τα βήματα τους.
Στην κορυφή του λόφου
υψωνόταν το υδραγωγείο.
Το τέλος της κλωστής
και η αρχή της ενοχής.

Η θέα εκτεινόταν σε δύο κόσμους.
Από τη μία το άψυχο χωριό
με τις κενές καλύβες
τα νεκρά φοινικόφυλλα
τα απομεινάρια μιας όμορφης παρακμής.
Ο πάγκος με το καλαμπόκι
που δεν μοσχοβολάει πια
τα λυπημένα παγκάκια
που ψάχνουν συντροφιά.
Μια γόπα δίπλα από το τοτέμ
που έμεινε στο χωριό να παραφυλά. 

Από την άλλη η συνωστισμένη
απεικόνιση του είναι.
Κεραμίδια και πράσινο.
Σημείο ένωσης και τομής
η λεπτή παραθαλάσσια γραμμή.
Λεπτή σαν την κόκκινη κλωστή.
Τα κάγκελα κατειλημμένα
από πρόσωπα ηλιοκαμένα.
Τα λόγια εκτελούν το πρώτο τους πέταγμα
αγκαλιάζοντας την τραχιά επιφάνεια
των στιβαρών στύλων του υδραγωγείου.

Δακτυλικά αποτυπώματα
τόσο άπτονται στην επιφάνεια τους
όσο και έρπονται κάτω από ξύλινα ταβάνια.
Η ατελείωτη άσφαλτος
σαν διακοσμητική λωρίδα περιτυλίγματος
σε ένα δέμα αυτοκαταστροφής
δεν έδιωχνε τη σκέψη
πως εκεί θα μπορούσε να είναι
η άκρη του κόσμου
το τέλος της πορείας.
Και ο γκρεμός
ειλικρινής και αδιάλλακτος
το οδυνηρό αποχαιρετιστήριο
ταξίδι στην αφάνεια.

Αναθεώρηση.
Δεσμευτικές υποσχέσεις
κλονίζονται από παράδοξες σχέσεις.
Συσκότιση.
Μια αγκαλιά.
Εκεί.