Ναυάγια

Παράφρων

Κάτω απ' τον ουρανό της κλίνης
ντυμένη στο κόκκινο βελούδο
με το υποτιθέμενο φως να εισχωρεί
και να ανοίγει διάπλατα
τις χαραμάδες των ματιών της
αντικρίζει κόσμους ολόκληρους
να πλάθονται μπροστά της
αναμνήσεις να αναβλύζουν
σαν μαριονέτες που πανηγυρίζουν.

Τα νήματα κινεί ένα πινέλο.
Οι εικόνες ζωντανεύουν από
τα χέρια του πιο γλυκού σκότους.
Χέρια λερωμένα με μπογιά.
Στάχτη στα μαλλιά.
Δίνει τη μάχη του επάνω στην
τραχιά επιφάνεια του καμβά.
Και νικά.

Είναι τραχιά
σαν το πλήθος από τα σημάδια
μετά την πυρκαγιά.
Το ζεστό κερί κρατά ανοιχτή
την αλησμόνητη πληγή.
Παραφροσύνη κι ομορφιά.
Σαν ηθοποιός της ασπρόμαυρης ταινίας
που βλέπει τον ουρανό καθάριο μπλε
κι ο θεατής δεν τον πιστεύει.

Μόνο μαύρο.
Ίσως και λίγο άσπρο.
Δεν ξέρει πότε θα ξεσπάσει.
Πότε θα τρυπήσει το ύφασμα
και η βάση θα σπάσει.
Λαβύρινθος η εικόνα
χαμένος ο μίτος.
Μα το τέρας είναι αυτός ο ίδιος.
Στοργικό το άγγιγμα
και γλυκιά η αφή.
Τέτοιο πλάσμα δεν έχει ξαναδεί.

Βουτάει το πινέλο στην πληγή και
σχεδιάζει την τελευταία κόκκινη γραμμή.
Σκιές και πνεύματα.
Ζωντανοί και νεκροί.
Αθάνατοι και θνητοί.
Τα πάντα παύουν για μια στιγμή.