Angel's POV
"Minsan hindi ko maintindihan ang sarili ko. Bigla-bigla na lang akong nagpapanic sa mga bagay na hindi pa naman nangyayari. I can also feel my body tense, i'm shaking and sweating. Minsan nga naiisip ko baka sumusobra na ako pero kahit anong gawin ko hindi ko talaga mapigilan ang sarili ko. Gusto kong maging kalmado kapag dumadating yung mga ganung pakiramdam pero mas lalo lang akong nag-iisip. Kaya wala akong choice kundi ilabas ang nararamdaman ko kasi baka kapag pinigilan ko mabaliw lang ako."
"You're shaking and sweating. Ok." May sinulat ito sa papel. "And in short you're already thinking negative things though you're not yet sure about that thing?"
"Yeah."
"Kahit sa maliliit na bagay?"
"Yes doc. Kahit nga papunta dito puro mga negatibong bagay na ang naiisip ko." Actually ngayon ko lang na realize ang lahat ng ito. Ang gaan at ang sarap sa feeling na naikwento ko sa kanya.
"You also mention a while ago that you hear your wife and your dad talking about nervous breakdown." Ngumiti ito sa akin."You know what Angelica, to be honest i already have my diagnosis about your case. Nagsisimula pa lang tayong mag-usap kanina nakita ko na kung anong problema. You're so careful about how you deliver your words. But i'm glad and surprise that you open up so fast."
"So what's wrong with me? May sakit ba ako?"
Oh god, kinakabahan na naman ako.
"Well, it's called anxiety or having fear, nervousness about what might happen. We also call it sometimes 'fear of the unknown'. Having a negative feeling or negative thoughts about things that you're not really sure. Kung baga nagkakaroon ka ng pangamba at takot para sa sarili mo. You want to escape the reality or you don't want to accept the truth, vice versa."
"A-anxiety? So it's true, i'm sick?" Hindi ako makapaniwala.
"I'm afraid yes. But it's not psychosis, hindi ka baliw. Lahat naman ng tao nakakadama ng takot. It's just so happen that your symptoms like shaking, sweating and panic are categorize on anxiety disorder."
Nakuyom ko ang mga kamay ko. God, nanginginig na naman ako.
"M-may gamot ba para dito?"
"Actually you are curing yourself now. For me talking and listening is the best cure for anxiety and depression. Hindi kasi ako basta-basta nagbibigay ng gamot unless it's an attack or breakdown. Don't worry tutulungan kita, though we will have a long process but it's ok. Kung determinado ka talagang gumaling makakaya mo."
Hindi ko alam ang sasabihin. Naalala ko ang pamilya ko at si Max.
So all this time nilihim nila sa akin to?
***
"Oh love. Akala ko gagabihin ka ng uwi." Gulat na wika ni Max pagkapasok ko sa kwarto, hinalikan nya ang pisnge ko. Pagod akong umupo sa kama at niyakap si Luis na nanonood ng cartoons sa kanyang tablet. "Ok ka lang love?"
"Pagod ako." Tipid kong sagot. Tumayo ako at nilagpasan ito. Pumasok ako sa banyo, naghubad ako ng damit at tiningnan ang sarili sa salamin. 'Bakit mo nilihim sa akin to Max?'
Gusto kong magtanong pero nag-aalala naman ako sa kalagayan nya ngayon. She's not totally fine. Baka kapag nagsimula akong magtanong di ko mapigilan ang sarili at maaway ko sya.
'Angelica, ang totoo baliw ka naman talaga. Pinaganda lang naman ng doctor ang salitang anxiety para sayo pero ang totoo may sakit ka parin sa utak.'
Uggghhh!!
'Pero sabi nga ng doctor try your best to calm down every time you feel uneasy.' Tsss.. Fine!
