《3》

3K 239 15
                                    

ნერვიულობისგან გაოფლიანებული ვიყავი.

"სად ცხოვრობ?" ჯონგუკმა არსაიდან მკითხა.

ცალი თვალით გავხედე. "მკვლელებს მისამართს არ ვაძლევ"

გაღიზიანება ეგრევე დაეტყო. ყბა მოექცა და თვალები მჭიდროდ დახუჭა.

"მისმინე, არმაქ შენი ლოლიავობის დრო, ან აქვე არსად ჩამოგსვავთ და მერე ქენი რაც გინდა და იწვალე როგორც გინდა, ან მისამართს მეტყვი რომ მიგიყვანო და ცხოვრებაში მეორედ აღარასოდეს გნახო" შუბლი ხელით დაიზილა.

"მე...ჩემი და არვიცი სადაა..."

"შენი და შენს შეყვარებულს ეყოლება თავისიანებთან. ვერგეტყვი რომ უსაფრთხოდიქნება რადგან მისნაირები ნარკოტიკების მთელ ყუთს მალავენ..."

უკვე მეც ვბრაზდებოდი. "შენ ვაფშე რაიცი?!"

წარბები აზიდა. "რა ვიცი? ის ვიცი რომ შენი დის შეყვარებული ერთ-ერთი დაქცეული კომპანიის შემდეგ წარმოქმნილი ბანდის წევრია. ნუ მეტყვი რომ აქამდე მის კეფაზე მაკრატლის ტატუ არ დაგინახავს"

გაოცებისაგან თვალები გამიფართოვდა.

"რა ბანდა? სულ გადახვედი ჭკუიდან?"

"და შენ თუ ხარ რამის აზრზე? კაბინიდან როცა ჩამოვიდა შენს დასთან ერთად, გარკვევით დავუნახე ტატუ. და უდაოდ ისეთი მაკრატელიიყო როგორც JOPის ბანდის წევრები ატარებენ. მენდე, ეგეთებში გარკვეულივარ"

არ ვიცოდი რა მეთქვა.

ან რაუნდა მეფიქრა.

თავს ისე ვგრძნობდი თითქოს მე ვიშლებოდი ჭკუიდან.

მინჯუნი ბანდის წევრი იყო. არც კი მინდოდა მცოდნოდა ფულს რითი შოულობდნენ.

და მას ჩემი და ჰყავდა.

ჩემი და.

იმის დაჯერებაც მიჭირდა რომ მე ისეთ ადამიანთან ვიყავი ახლოს, როგორც მიჯუნი, რომელსაც ალბათ ხალხიც კი ჰყავს მოკლული.

კრიმინალი 1 | ჯ.ჯკ🌙Where stories live. Discover now