Maskeli Baloda Sevdim (Tamamlandı)

53. BÖLÜM

Hikayem, #aşk etiketli 241.000 kitap arasından 164 ncü, romantik kategorisinde 43.300 kitap arasından da 92.liğe yükseldi. Aynı sıralamada Carpe Diem #kurguda  ve #popülerde 1nci, #romantikte 3ncü. Bunu sizlerle paylaşmak istedim. Teşekkürler ve keyifli okumalar.

Evin kapısında inip bizi karşılayan anneme doğru ilerledim. Tereddüt ettiğini gördüğümde koşup kendimi kollarına attım.

"Anne o gün telefonda sana bağırdığım ve yüzüne kapattığım için çok üzgünüm. Ne olur beni affet."

"Yavrum, anne kız arasında bazen olur böyle şeyler. Çocuğuyla çatışmayan anne-baba olduğunu sanmıyorum. Yine de seninle o konu hakkında ciddi bir konuşma yapmamız gerek küçük hanım."

Bana gülümseyerek bakan gözleri arkamdan gelen babama kaydığında gülümsemesi yüzünde dondu. Aceleyle bana, "Sonra konuşuruz olur mu?" diyerek saçlarımı okşadıktan sonra babamın yanına koşturdu.

Büyük bir sevgiyle kocasının yüzünü iki elinin arasına alıp, "Ayhancığım, sevgilim ne oldu?" diye sordu. "Sen ağladın mı? Gözlerin neden kıpkırmızı?"

Arkamı dönüp yukarı çıkarken babam kısaca, "Artık biliyor." dediğinde bana her şeyi anlattığını bu iki kelimeyle özetlemişti.

Onları bir süre yalnız bırakmam gerektiğini düşünerek yukarı çıktım. Elimi yüzümü yıkayıp odama girdim. Yatağımda oturmuş Arda'ya babamla konuşmamı özetleyen bir mesaj yazıyordum ki, kapım tıklatıldı. Telefonumu kenara koyup, "Kapı açık!" diye seslendim.

Annem yaklaşıp yanıma oturdu. Lafı hiç dolandırmadan, "Demek baban sana her şeyi anlattı." dedi.

Başımla onaylayıp yüzüne baktım. "Çok üzgünüm."

"Ne için? Eğer telefondaki tartış-"

"Hayır anne, demek istediğim seneler önce yaşamak zorunda kaldığınız her şey için çok üzgünüm."

Parmakları alyansına gitti. "Biz babanla birbirimizi çok sevdik kızım."

"Biliyorum. Ben sizin birbirinize olan sevginizi görerek büyüdüm. Yine de yaşadığınız şeylerin çok zor olduğunu bu sabah öğrendiklerimden sonra anladım."

"Beraber olduğumuz sürece her zorluğun üstesinden geldik. Sen aramıza katıldığında mutluluğumuz da katlandı. Artık kimseye ihtiyacımız yoktu, biz üçümüz birbirimize yeterdik." Gözlerini yere indirdi. "Ya da biz öyle sandık. Baban senin senelerdir neler hissetmiş olduğunu anlattığında anladım. Ben de üzgünüm kızım. Çocukluğun boyunca kendini eksik hissettiğin için üzgünüm."

"Anneciğim hepsi geride kaldı. Artık her şeyi biliyorum."

Bir süre dalgınlaştığında, yıllar önce yaşadığı her zor anı hatırladığını biliyordum. Ben de onu saygıyla karşılayıp sessizliğimi korudum.

Sonunda tereddütlü bir sesle, "Burhan senin kim olduğunu anladığında sana kibar davrandı mı?" diye sordu.

"Anne, inan ki Burhan amcam çok kibar, dünya tatlısı bir insan. Her şeyiyle babama o kadar benziyor ki! Mimikleri, ses tonu, hareketleri her şeyiyle ikiz oldukları belli. Birbirimizi çok sevdik anne."